Ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη το δισκογραφικό ντεμπούτο των Πορτογάλων Vaee Solis, ένα μόλις χρόνο από την δημιουργία τους τα παιδιά ξεκινάνε με φόρα.
Αποδομημένο, απλούστατο black/doom, χωρίς πολλά στολίδια και γαρνιτούρες, meat and potatoes που λένε και στα εγγλέζικα, σπάνιο πράμα πλέον αφού τα περισσότερα μαυρισμένα doom συγκροτήματα φορτώνουν τον ήχο τους με ότι βρουν, drone/sludge/post/whatever, άλλοι επιτυχημένα, άλλοι όχι και τόσο.
Οι Vaee Solis μένουν στα βασικά και καλά κάνουν, γιατί στην περίπτωση τους αυτό αρκεί και περισσεύει. Μπορεί το black/doom τους να μην είναι τόσο απόκοσμο ή αρρωστημένο ή προοδευτικό όσο άλλες περιπτώσεις του σιναφιού τους, αλλά είναι όσο πρέπει σκοτεινό, και πάνω από όλα σκληρό και στεγνό metal. Αργές ταχύτητες, σκισμένα φωνητικά από την μικροκαμωμένη Sophia Loureiro, βαριά riff και αρκετές δόσεις Thorns-ίλας στα σημεία που το black στοιχείο σηκώνει το κεφάλι του και τα τζιτζίκια κελαηδάνε είναι η κλασσική συνταγή, και παραμένει χορταστική.
Χρειάζεται κάτι παραπάνω; Ενίοτε ναι η αλήθεια, για να μην πέφτουμε τέλματα τύπου power metal, αλλά σε αυτή την περίπτωση, όχι ευχαριστώ, είμαστε ευχαριστημένοι ως έχει. Doomsters, σπεύσατε, έτοιμο το συσσίτιο.
562 
