Θυμάστε την (σχετική) ανάκαμψη των Soulfly στο “Savages” του 2013;
Δυστυχώς δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξέλιξη σε ό,τι αφορά το “Archangel”, κλείνοντας κι επίσημα μια δεκαετία μέτριων κυκλοφοριών για το σχήμα του Cavalera.
Διότι ναι μεν σε ξεγελάει το καταιγιστικό “We Sold Our Souls to Metal”, όπως και τα πολύ καλά “Archangel”, “Sodomites”, “Ishtar Rising” και “Mother of Dragons”, αλλά ακούγοντας το δίσκο αντιλαμβάνεσαι πως ο Max έχει φτάσει σε ένα τέλμα και αυτό, για το γράφοντα, οφείλεται στη συνεχή παραγωγή μουσικής από πλευράς του, η οποία δεν αφήνει τις ίδιες τις συνθέσεις του να ανασάνουν.
Το νέο, δέκατο παρακαλώ, πόνημα των Soulfly δεν είναι διόλου κακό και κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον σε σχέση με τα album της περιόδου 2008-2012, αλλά προφανώς και δε φτάνει την ποιότητα των πρώτων δίσκων.
Thrashy, δίχως να αποποιείται της γκρούβας που πάντα όριζε τον ήχο της μπάντας, με καλές στιγμές, αλλά με ένα “ε και;” να πλανάται στον αέρα. Όταν αγοράζεις πλέον δίσκο που φέρει το όνομα Max Cavalera, γνωρίζεις πολύ καλά τι να περιμένεις και αυτό δεν είναι μεμπτό. Όταν όμως ύστερα από 2-3 ακροάσεις βάζεις το cd στο ράφι, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Από συμμετοχές, έχουμε τους Matt Young (King Parrot), Todd Jones (Nails), Richie Cavalera (Incite), Igor Cavalera Jr (Lody Kong) και Anahid (Master of Persia), αν και εξαιρώντας το “Mother of Dragons”, δεν είναι δα πως αλλάζει άρδην το ποιόν του δίσκου.
Εν ολίγοις, το “Archangel” κινείται στα ίδια επίπεδα με το “Savages”, κάτι που σημαίνει πως ναι μεν ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό, ενώ η έλλειψη φρέσκιας αντίληψης στις συνθέσεις, όπως και η απομάκρυνση από τα ethnic στοιχεία, δε βοηθάει. Και κακά τα ψέματα, άπαξ και το εν λόγω δισκάκι κυκλοφορούσε από μια άσημη μπάντα, δε λάμβανε ανάλογης προσοχής.
Α ρε, Max, μην επαναπαύεσαι ρε διάολε!
625 
