Ένας από τους σύγχρονους ήρωες του ηλεκτρικού μπάσου στο χώρο του heavy/ power/ prog metal, ο σπουδαίος Mike LePond, μέλος των Ημίθεων του progresive metal Symphony X και συμμετέχων σε άπειρα σχήματα (Heathen’s Rage, Distant Thunder, Seven Witches, Helstar μεταξύ άλλων), κυκλοφόρησε την πρώτη του solo προσπάθεια, υπό ένα project που ονομάζεται “Mike LePond’s Silent Assassins” και στο οποίο συμμετέχει φυσικά ο ίδιος σε διπλό ρόλο (μπάσο, ρυθμικές κιθάρες), ο Michael Romeo, κιθαρίστας (ήρωας για να ακριβολογήσω) και συνεργάτης του στους Symphony X ο οποίος ανέλαβε και τα προγραμματισμένα drums, ο κιθαρίστας Mike Chlasciak (Halford, Testament) και ο μεγάλος Alan Tecchio (Hades, Heathen’s Rage, Seven Witches, Watchtower – αχ!).
Ορθά-κοφτά, το album είναι ένα σύνολο ατόφιου U.S. power metal, υπό μια σύγχρονη συμπαγή αλλά όχι πνιγηρή παραγωγή, με τις απαραίτητες hard / heavy “ανάσες” (πολλαπλάσια βαρύτερες για να τις εντάξεις σε ανέμελα 80’s πλαίσια). Φυσικά όπως καταλαβαίνεις, η φύση των μελών αυτού του σχήματος εγγυάται εν πρώτοις, την πλέον άρτια εκτέλεση που θα περίμενες. Και η αλήθεια είναι ότι παικτικώς, είναι άπαιχτοι. Μπασογραμμές, riff και solo σεμιναριακού επιπέδου (με έπιασαν σχεδόν τα γέλια στην εισαγωγή του “The Outsider” καθώς φαντάστηκα εικονικά το τι παίζει ο LePond, παραθέτοντας νοητικά εμένα ως μπασίστα, παίξιμο που σε κάνει να ντρέπεσαι να αυτοαναγορεύεσαι ως “ολοκληρωμένος μουσικός”, σε ένα κομμάτι που είναι ένα από τα ωραία πρόσωπα της U.S. Heavy παράδοσης, στακάτο, βαρύ, headbanging), εκτυφλωτική απόδοση χωρίς επιδειξιομανίες που τυχόν θα περίμενες, κάτι που δείχνει ότι ο καλλιτέχνης εκτός από καλός μουσικός, είναι και καλός τραγουδοποιός.
Αναμφίβολα οι εκτελέσεις των έγχορδων παιχταράδων βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει ότι αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Πρέπει να εκπληρώνεται και το συνθετικό καθήκον μιας σύναξης metal μουσικών, τέτοιας ποιότητας. Και η αλήθεια είναι ότι το υλικό που δημιούργησε ο Mike έχει απαστράπτουσες κορυφές. Κάποιες από αυτές είναι το καταπληκτικό “The Quest”, ένας classic – meets power ύμνος, με εναλλαγές στις ταχύτητες χωρίς να χάνεις το κεντρικό νόημα της σύνθεσης (κάτι που συμβαίνει σε όλα τα τραγούδια, γενικά ο ιθύνων νους και οι συνεργάτες του δεν πάσχουν από κανένα σύνδρομο φλυαρίας, όλα τα μέλη προσφέρουν αυτά που απαιτούν οι συνθέσεις ), το επικό δεκάλεπτο Manowarίζον(!) “Oath Of Honnor” (ξέρω έναν παλιόφιλο συμφοιτητή που ενδέχεται να ανατριχιάσει – φιλιά στην οικογένεια Γιώργο) και η σπουδαία μπαλάντα “Masada”, μελωδικά με θαυμάσια ρεφρέν όλα τους, ενώ η μπάντα κυριολεκτικά σπέρνει στα speed κομμάτια, Motorheadικού (και ανάγοντας, συνεπώς σύγχρονου Overkillικού) χαρακτήρα όπως είναι το ομότιτλο track, το εναρκτήριο “Apocalypse Rider” ή το μεγαλύτερο μέρος του “The Progeny”, τα οποία η μόνη λέξη που μπορεί να τα περιγράψει είναι “καταιγισμός”.
Κάτω από έναν αψεγάδιαστο ήχο, το debut του Mike LePond και των Assassins του είναι ένα δείγμα εξαιρετικού heavy / power metal το οποίο δημιουργήθηκε από πλήρεις επιστήμονες της τέχνης της μουσικής. Συνθετικά αξιολογότατο, εκτελεστικά “αλλού”, ατμοσφαιρικό, με επανέφερε σε εποχές που το “true” στο metal, ήταν και η μόνη συνοδευτική σφραγίδα για έναν ευερέθιστο πιτσιρικά που όταν άκουγε ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσα και drums, του σηκωνόταν το λιλί παρομοίως προς τη θέα νεανικών, θηλυκών και θωπεύσιμων οπισθίων. Μια πολύ καλή επαναφορά σε σταθερές που δείχνουν να ξεχνιούνται. Και μόνο γι’ αυτό, αξίζει στους συντελεστές ένα μεγάλο μπράβο.
589 
