Το doom είναι δύσκολη υπόθεση.
Καταρχάς διότι είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της επανάληψης, όπως επίσης γιατί είναι δύσκολο να μην πατήσεις πάνω στις σχολές που δημιούργησαν οι Black Sabbath, οι Saint Vitus, ή οι Candlemass.
Οι Witchsorrow από την Αγγλία πάντως εδώ και μερικά χρόνια προσπαθούν να εκπροσωπήσουν τίμια το είδος και παρότι δεν τρίβεις τα αυτιά σου με τα πρώτα δύο τους πονήματα, τα δείγματα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά και ευτυχώς όχι και τόσο παρωχημένα. Βέβαια σε αυτό βοηθάει και το ότι την παραγωγή είχε αναλάβει ο Chris Fielding (Electric Wizard, Primordial, Winterfylleth κτλ), κάτι που συμβαίνει και στο ολοκαίνουργιο, τρίτο full length, της μπάντας.
Το “There is No Light, There Is Only Fire”, μπαίνει σαν οδοστρωτήρας και παίρνει σβάρνα τον ανυποψίαστο ακροατή. Το εννιάλεπτο “The Martyr” όμως, παρότι καλό, φροντίζει και υπενθυμίζει τις προαναφερθείσες επιρροές, παγίδα στην οποία πέφτει ουκ ολίγες φορές το “No Light, Only Fire”, αδικώντας έτσι το σύνολό του, το οποίο, εξαιρώντας τα generic στοιχεία του, αποτελείται από πολύ καλά κομμάτια (πχ “Made of the Void”, “Negative Utopia”, “To the Gallows”).
Στο μεγαλύτερο μέρος του το album είναι αργόσυρτο, βαρύ κι ασήκωτο, διαθέτοντας τα ποιοτικά στοιχεία που αναζητά ο μέσος doomάς. Το σάλιο όμως δεν έτρεξε στο γράφοντα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως οι συμπαθέστατοι Witchsorrow βγάζουν τρίτο σερί καλό album, χωρίς όμως να έχουν πλησιάσει στο peak τους.
509 
