Οι Ιρλανδοί heavy metallers Stormzone, αν και η φήμη τους ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια του underground (ή τουλάχιστον δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου), ήταν από την πρώτη τους κυκλοφορία (“Caught In The Act”, 2007) ένα συμπαθητικό τετραμελές σχήμα που παρουσίαζε με αξιοπρέπεια και χρονική συνέπεια (νέο album ανά διετία) το βρετανικής κοπής heavy metal του, επεκτείνοντας τη φήμη τους μέσω μεγάλων events και support tour acts σε μεγάλα ονόματα (Saxon, Stryper, Tesla μεταξύ άλλων).
Η πέμπτη τους δουλειά, το νεοφερμένο “Seven Sins” αποτελεί ένα τεράστιο εξελικτικό βήμα και παράλληλα την πρώτη concept προσπάθεια της μπάντας. Η ιστορία που διαπραγματεύεται ο τραγουδιστής / στιχουργός John “Harv” Harbinson, αφορά τα πεπραγμένα ενός περιοδεύοντος θιάσου κοινωνικά “απροσάρμοστων” τύπων, υπό την εποπτεία μιας μυστηριώδους οντότητας που καλείται Dr. Dealer, στα μέσα του 18ου αιώνα. Αν και συνήθως τέτοια στιχουργικά background τα τελευταία χρόνια παραπέμπουν σε “μεταλλικούς” συμφωνισμούς (κατά 90% εντελώς “faux” στη συνείδηση του τυπολάτρη γράφοντα), ο χαρακτήρας που κυριαρχεί στο “Seven Sins” είναι αναμφίβολα pure heavy metal, του κλασσικού είδους. Δηλαδή Saxonικό, στακάτο, σε μια ποικιλία ταχυτήτων, αλλά με σύγχρονη, γυαλισμένη παραγωγή.
Το υλικό των Stormzone είναι πανέμορφο, αν και τυπικό. Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς την ανακάλυψη του τροχού. Αλλά δεν είναι και κάτι λιγότερο από ένα set δώδεκα αριστουργηματικών τραγουδιών τρομερά γλυκού, εντόνως καυλιάρικου, heavy metal, με πιο συγγενές άκουσμα που μου έρχεται στο νου, να είναι οι Primal Fear του ημίθεου Ralf Scheepers.
Κυρίαρχο ρόλο έχουν τα ογκώδη και βαριά riff, τα κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά solo του κιθαρίστα Steve Moore και τα άπιαστα refrain του Harbinson, ο οποίος λάμπει εν μέσω των διασκεδαστικότατων headbanging ρυθμών των πολύ δεμένων Davy Bates (drums, έπαιξε και στα δυο πρώτα album των Sweet Savage) και Graham McNulty (μπάσο), που δίνουν μια συμπαγή αίσθηση στο όλο άκουσμα.
Δια μέσου ενός τέλειου ήχου, η μπάντα με άνεση παρουσιάζει το εντυπωσιακό υλικό της και αποδεικνύει ότι δικαιούται να φιλοδοξεί για τη συνέχειά της. Ο δίσκος είναι τρομερός στο σύνολό του και με μεγάλη προσπάθεια ξεχώρισα κάποια έναντι των υπολοίπων. Το ομώνυμο “Seven Sins”, τα “The One That Got Away”, “I know Your Pain”, “You’re Not The Same” και τα φοβερά “Your Time Has Come”, “Special Brew”, “Abandoned Souls” δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό σχήμα, άξιο κάθε αναφοράς και θετικής προσήμανσης.
Σίγουρα μέσα στα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε μέχρι στιγμής, για κάθε φίλο του heavy metal απαραίτητο μέχρι και την τελευταία του νότα. Εύγε.
458 
