Ε, μη μου πεις ότι θέλεις ιστορικά στοιχεία και αναφορές για τους Symphony X;
Αναγνωρισμένοι από όλο το κύκλωμα ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που κινείται στα ύδατα του βιρτουοζικού power / progressive metal, οι Symphony X εδώ και δυο δεκαετίες κυκλοφόρησαν αριστουργηματικές δουλειές, καθορίζοντας πολλές φορές μονοπάτια έμπνευσης (ή και αντιγραφής, αν και το να μπορείς να αντιγράψεις μουσική παιγμένη από τέτοια “τέρατα”, μόνο ως εύφημη μνεία μπορεί να ληφθεί) για επίδοξους μουσικούς, λαμβάνοντας κατά κανόνα διθυραμβικές κριτικές και σεβάσμια αποδοχή από το σύνολο της κοινότητας.
Η φρέσκια τους δουλειά, τέσσερα χρόνια μετά το σπουδαίο “Iconoclast” το οποίο έφερε μια νέα φουρνιά φίλων προς τη μουσική τους, δεν παρουσιάζει καμιά αλλαγή στο είδος που τους καθιέρωσε. Το “Underworld” είναι ένα σύνολο πολύ δυναμικού progressive metal, υλικό που παρουσιάζει τους Symphony X πιο άμεσους από ποτέ, πιο “power” αν θέλεις και φυσικά παραπέμποντας σε ατμόσφαιρες απ’ όλη την πορεία τους, κυρίως όμως παλινδρομώντας ανάμεσα στις κλασσικές καταβολές του “The Divine Wings of Tragedy”, τη “γκλαμουριά” του “Odyssey” και την power groovίλα του “Iconoclast”.
Η εκτελεστική δεινότητα των μελών που απαρτίζουν τους Symphony X είναι φυσικά αναμενόμενη. Σεμιναριακού τύπου εκτελέσεις στα έντονα “Charon”, “Nevermore”, “Kiss Of Fire” ή στα ballad-like “Without You“ και “To Hell and Back“, στα οποία ο Michael Romeo επισφραγίζει τον τίτλο του ως σύγχρονος ήρωας της κιθάρας, εντυπωσιάζοντας με τα φρενήρη riff και τα ασύλληπτα solo του, όπως ομοίως πράττουν οι Michael Pinnella (keyboards) με τα μεγαλεπήβολα background που δημιουργεί, ο Jason Rullo (drums) με τους ρυθμούς οποιουδήποτε χρόνου μπορείς να διανοηθείς και ο Michael Lepond που κεντάει με το μπάσο του. Ιδιαίτερης μνείας χρίζει επίσης ο μεγάλος Russell Allen με την πρωταγωνιστικού ρόλου χαρισματική φωνή του, ο οποίος έμπρακτα αποδεικνύει ότι παρ’ όλες τις συνεργασίες και εγχειρήματα που δοκιμάζει κατά καιρούς (με τον Jorn Lande, με τους Ayreon ή με τους Adrenaline Mob, επί παραδείγματι), οι Symphony X είναι και θα είναι το “σπίτι” του.
Ηχητικά ο δίσκος αγγίζει την τελειότητα και συνθετικώς το “Underworld” έχει πολύ καλές στιγμές. Είναι ξεκάθαρο ότι σε καμιά περίπτωση δε φτάνει συνολικά στα επίπεδα του “Odyssey” ή του “The Divine Wings of Tragedy”. Αλλά είναι επίσης ξεκάθαρο ότι δεν υστερεί σε πολύ μεγάλο βαθμό έναντι αυτών, μια και είναι αξιοπρεπέστατο για τα μέτρα μιας μεγαμπάντας όπως οι δημιουργοί του. Και για μια μουσική ομάδα που δρα σε βάθος εικοσαετίας, το να δημιουργεί μουσική ίσου ποιοτικού ύψους έναντι πολλών από τις εννοιολογικές σταθερές του ίδιου του ιδιώματος χωρίς εμφανή φθορά στην απόδοσή της, νομίζω είναι και το μεγαλύτερο ατού της. Πάρα πολύ καλό.
706 
