Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας απλά πως μια μπάντα που έχει τόσους πολλούς φίλους αλλά κι άλλους τόσους εχθρούς δεν μπορεί παρά να έιναι μια μεγάλη μπάντα.
Οι Cradle of Filth έχουν και συνεχίζουν να γράφουν τη δικιά τους ιστορία στο βιβλίο του Heavy Metal, άλλοτε μια χρυσά γράμματα και άλλοτε όχι αλλά δηλώνοντας πάντα παρών τα τελευταία 24 χρόνια.
Η μετεξέλιξή και η πρόοδος τους όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησε μια αρκετά μεγάλη βάση οπαδών αλλά και αρκετούς που κατέβαιναν απο το τρένο στους διάφορους σταθμούς της διαδρομής τους. Ουσιαστικά αλλά και μουσικά η πορεία τους μπορεί να χωριστεί σε 3 περιόδους.
Η πρώτη και η πιο σύντομη αναφέρεται στο πρώτο τους δίσκο ο οποίος είναι ότι πιο black έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα και μνημονεύεται σαν ο μοναδικός πραγματικά black metal δίσκος τους. Η δέυτερη αφορά τα 3 επόμενα album τους. Από το Dusk and her embrace μέχρι και το Midian του 2000 όπου το μελωδικό στοιχείο κάνει έντονα την εμφάνιση του με τον όρο black metal να φαντάζει πλέον αρκετά περιοριστικός. Τέλος, απο το 2000 και μετά, η μουσική τους εξελίχθηκε ακόμα περισσότερο αφομοιώνοντας διάφορα στοιχεία από industrial μέχρι gothic με τον όρο extreme dark metal να τους ακολουθεί από τότε.
Προσωπικά ανήκω στους οπαδούς της δεύτερης περιόδου μιας και δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω το σοκ που είχα πάθει ακούγοντας πρώτη φορά το Dusk and her embrace. Ένας δίσκος που κατά τη ταπεινή μου αποψη αποτελεί ένα αρίστουργημα ακραίας καλλιτεχνικής έκφρασης που δεν γίνεται να ξεπεραστεί ποτέ και απο κανέναν.
Καλή η ιστορική αναδρομή αλλά ας μπούμε και στο ψητό τώρα. Το Hammer of the witches αποτελεί το 11ο πόνημα της μπάντας απο το Suffolk της Μεγάλης Βρετανίας, με τον δίσκο να αποτελεί το πρώτο εγχείρημα χωρίς τον κιθαρίστα Paul Allender πού αποχώρησε ύστερα από 15 χρόνια, αποτελώντας το μακροβιότερο μέλος του group μετά από τον Dani Filth. Παρά τη μεγάλη και αδιαμφισβητητη προσφορά του η αποχώρηση του, όχι μόνο δεν δημιούργησε πρόβλημα αλλά φαίνεται να λειτούργησε θετικά αν κρίνουμε απο τη δισκάρα που έχει ματώσει τα ηχεία μου.
Ο δίσκος αποτελείται απο έντεκα κομμάτια, 3 instrumental συν 2 μπόνους στην ειδική έκδοση. Το album είναι concept και πήρε το τίτλο του απο το Malleus Maleficarum, ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο που περιγράφει τους θρησκευτικούς διωγμούς και εκτελέσεις κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα.
Με μία πρόταση, ο Dani και η παρέα του δίνουν πόνο, πολύ πόνο. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα επ’ ουδενί τέτοια δισκογραφική επιστροφή. Μουσικά το Hammer of the Witches μας ταξιδεύει 15 (και βάλε) χρόνια πίσω. Κάτι μεταξύ Cruelty, Midian με ολίγον Nymphetamine και Dusk σε σημεία. Η μπάντα παραμερίζει τις όποιες industrial επιρροές που είχε εισάγει στη μουσική της με τα heavy/thrash στοιχεία να επανέρχονται πιο έντονα από ποτέ και να ερωτοτροπούν με το χαρακτηριστική gothic/black αισθητική τους. Στα κομμάτια μπορείς να βρείς όλα όσα είχες αγαπήσει στο συγκρότημα, όλα όσα σου είχαν λείψει με τις τελευταίες κυκλοφορίες τους.
Οι κιθάρες βρίσκονται στο προσκήνιο με τις μελωδικές γραμμές και τα riff να βασανίζουν τις συνειδήσεις μας. Οι νεοφερμένοι κιθαρίστες Shaw και Marek πραγματικά αποτελούν το highlight του δίσκου. Η απίστευτη αρμονία μεταξύ τους δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που πολλές μπάντες θα ζήλευαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Enshrined in crematoria, Hammer of the witches και Blackest magick in practice όπου το δίδυμο καθηλώνει με παίξιμο του. Δεν πρόκειται να μπω σε ανάλυση κάθε κομματιού ξεχωριστά γιατί αυτό δεν θα είχε κανένα νόημα. Ο δίσκος δεν έχει ούτε ενα filler και αυτό λέει πολλά για τη ποιότητα της κυκλοφορίας.
Ακόμα δεν έχω αναφερθεί στον Dani, αλλά όταν ένας δίσκος αποτελεί highlight τότε δεν γίνεται ο mastermind του συγκροτήματος να μην είναι κι αυτός στα καλύτερά του, όχι μόνο συνθετικά αλλά και εκτελεστικά. Φωνητικά είναι σε εκπλητική φόρμα. Έχει επιστρέψει στα πιο ακραία λημέρια του, όχι στα συνεχόμενα και ακατάπαυστα high pitch screams του Dusk αλλά όποτε γουστάρει κολυμπάει και στα βαθειά με τεράστια άνεση. Θεατρικός, ακραίος και καθηλώτικος καθόλη τη διάρκεια του Hammer of the Witches.
Θα είμαι ειλικρινής και θα πω πως εν έτη 2015 δεν περίμενα έναν τέτοιο δίσκο από τους Cradle of Filth. Πιθανώς να είχα χάσει τη πίστη μου στο συγκρότημα θεωρώντας πως οι ένδοξες μέρες του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτή. Λάθος μικρέ και ανόητε συντάκτη…
Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι αν αυτός ο φρέσκος αέρας ανανέωσης θα οδηγήσει τη μπάντα στο να κρατήσει αυτό το πολύ υψηλό επίπεδο και στις επόμενες κυκλοφορίες ζώντας μια δεύτερη χρυσή περίοδο.
Όπως και να χει, ότι και να γίνει στο μέλλον, το Hammer of the Witches ΣΠΕΡΝΕΙ.
570 
