Δεν έχει και τόση σημασία αν είσαι οπαδός του death metal ή όχι. Τους αμερικανούς Lamb Of God, κάπου θα τους έχει πάρει το μάτι σου τα τελευταία χρόνια.
Πέρα από το γεγονός ότι είναι μια πολύ δημοφιλής μπάντα στον ακραίο χώρο, είτε λόγω hype, είτε λόγω των όντως πολύ καλών δίσκων που κυκλοφόρησαν. Ειδικά την τελευταία πενταετία, σίγουρα κάτι θα πήρε το αυτί / μάτι σου σχετικά με την δικαστική περιπέτεια του τραγουδιστή τους Randy Blythe, ο οποίος κατηγορήθηκε το 2012 ως αυτουργός για το θάνατο του 19χρονου Daniel Nosek (το κατηγορητήριο ήταν ότι ο Blythe έσπρωξε τον πιτσιρικά στο κενό προκαλώντας του θανάσιμα τραύματα σε live της μπάντας δυο χρόνια νωρίτερα) και προφυλακίστηκε από τις Τσέχικες αρχές μέχρι την αθώωση του από το Ανώτατο Δικαστήριο της Πράγας το 2013. Αν και το όνομά τους βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα δημοτικότητας, με δεδομένο τις αποθεωτικές κριτικές του “Resolution”, η αλήθεια είναι ότι αυτό το γεγονός, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης προς το μέρος τους.
Ακούγοντας το νέο τους, έβδομο, album “VII: Sturm Und Drang”, είναι εμφανές πως το σχήμα δεν έχει αλλάξει πορεία. Progressiveίζον death metal, πολύ groovy, στα χνάρια της προηγούμενης τους δουλειάς. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η φοβερή απόδοση του Blythe, για τον οποίον είναι εντελώς προφανές ότι το νέο υλικό δρα σαν το καθαρτήριό του. Μέσα στην τσατίλα και την πίκρα, ο τραγουδιστής των Lamb Of God, αποτυπώνοντας τις εμπειρίες του από την περιπέτειά του, ακούγεται θηριώδης.
Η ερμηνεία του παρακάμπτει σε πολλά σημεία ακόμη και τις συνθετικές αρετές που επιδεικνύουν οι Willie Adler και Mark Morton (κιθάρες), κάτι που θα νοιώσεις σε κομμάτια όπως το “512” (είναι ο αριθμός του κελιού που εκρατείτο), το “Erase This”, το “Footprints” ή το Fear Factoryικό “Anthropoid” (το οποίο στιχουργικά εξυμνεί τους δολοφόνους του Αρχιναζί Reinhard Heydrich ή αλλιώς σφαγέα της Πράγας και εμπνευστή της Τελικής Λύσης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), αυτοτελή δοκίμια οργής και θυμού.
Θεωρώ ως κορυφαία σύνθεση το καταπληκτικό “Overlord”, μια ελεγεία καθαρά sludge νοοτροπίας, με τα καθαρά φωνητικά του Blythe να συμπλέκονται αέρινα με τα bluesy αρπίσματα στην αρχή, μέχρι και το thrashy ξέσπασμα του, δημιουργώντας ένα πανέμορφο ακουστικό χαρμάνι. Πάρα πολύ καλά είναι και τα τραγούδια που συμμετέχουν οι Chino Moreno (lead vocals στους Deftones) και ο Greg Puciato (lead vocals στους The Dillinger Escape Plan), “Embers” και “Torches” αντίστοιχα.
Ο ήχος είναι άριστος, λιγότερο χαοτικός από τις προηγούμενες δουλειές τους κάτι που δίνει την ευκαιρία στους πολύ καλούς παίχτες αυτού του συγκροτήματος να παρουσιάσουν τις πολύ τεχνικές ιδέες τους, με έμφαση στη λεπτομέρεια και την ακουστική διαύγεια με τη συνοδεία μιας ευρύτατης ποικιλίας στους ρυθμούς που παράγουν οι Chris Adler (drums) και John Campbell (μπάσο).
Συμπερασματικά, η επανεμφάνιση των Lamb Of God κρίνεται ως αξιολογότατη από τον γράφοντα. Ουσιαστική προοδευτικότητα στο σχετικά άμεσο και in your face death metal υλικό, άψογη παρουσίαση, δημιουργία έντονων συναισθημάτων κατά τις ακροάσεις και επαγγελματισμός. Αν είσαι οπαδός τους και των ομοειδών σχημάτων, θα απολαύσεις άλλο ένα γαμάτο δισκάκι από την μπάντα-ήρωα σου. Αν δεν έχεις και πολύ επαφή με τα συναφή, ιδού μια πολύ καλή ευκαιρία για να γνωριστείτε.
608 
