Τρία χρόνια έχουν περάσει από το πραγματικά εξαιρετικό “The Parallax II: Future Sequence” και οι αμερικάνοι death progsters Between the Buried and Me επιστρέφουν με μια “metal opera”, aka έναν concept δίσκο που σίγουρα θα ξενίσει το μέσο fan της μπάντας.
Κι αυτό διότι οι Yes επιρροές που αναβλύζουν σε ολάκερο το album, δε συνάδουν με το μουσικό προσωπείο που διατηρεί συνήθως το group. Τουτέστιν, τα πιο brutal στοιχεία είναι λιγότερα, με τα τραγούδια να φλερτάρουν άμεσα με αντίστοιχες 70s prog δουλειές.
Επί τροχάδην, το “Coma Ecliptic” πραγματεύεται τα οράματα που έχει ένας άντρας που βρίσκεται σε κώμα, τα οποία τον ταξιδεύουν στις προηγούμενες ζωές του. Κάθε κομμάτι αποτελεί κι έναν διαφορετικό προορισμό του ήρωα, με τις ανάλογες εσωτερικές τριβές και επιλογές που, έστω και ακούσια, καλείται να κάνει.
Οι μελωδίες έχουν κυριότερο ρόλο, με τα πλήκτρα να χρίζονται συμπρωταγωνιστές σε σημεία, δίχως αυτό να σημαίνει πως, από τεχνικής άποψης, το συγκρότημα έχει απλοποιηθεί. Ίσα ίσα που εξακολουθεί να παίζει μπάλα σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά καθώς, πέρα από παιχταράδες, ιδιαίτερα μάγκες, καταφέρνουν και παρουσιάζουν στον ακροατή κομμάτια που δεν κουράζουν, ασχέτως αν σφύζουν από εναλλαγές και uber technical σημεία. Κι εκεί ακριβώς είναι η όλη φάση των Between the Buried and Me!
Το “Coma Ecliptic” είναι ο ορισμός του progressive που πατάει μεν στις 70s επιρροές της μπάντας, αλλά συνάμα τις παντρεύει με τη μοντέρνα χροιά που υφίσταται ούτως ή άλλως στους δίσκους του σχήματος.
Σίγουρα σε σημεία θα προβληματιστούν όσοι προτιμούν την πιο “σκληρή” πλευρά της μπάντας, αν και η αλήθεια είναι πως δεν έχει εκλείψει, μονάχα μετριαστεί, άρα δεν είναι δα και κάτι το τρομερό. Άλλωστε τα καθαρά φωνητικά και οι μελωδίες πάντα αποτελούσαν αναφαίρετο συστατικό του group.
Αυτό που ενδεχομένως να κουράσει μερικούς είναι τα σχεδόν 70 λεπτά που διαρκεί το album, αλλά αν είσαι μαθημένος σε prog ελεγείες, ούτε που θα το προσέξεις.
Οι Between the Buried and Me παρουσιάζουν την πιο ώριμη εκδοχή τους, ύστερα από μια πορεία 13 χρόνων, με πραγματικά αξιόλογες δουλειές που συνθετικά και τεχνικά δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης. Το “Coma Ecliptic” είναι η απόρροια της εξελικτικής τους πορείας και ένας μικρός μουσικός θρίαμβος.
Δε θα αποτελέσει το “δίσκο της χρονιάς”, μιας και εν γένει ιδιαίτερος και διόλου εύπεπτος. Από την άλλη όμως, αξίζει κάθε άκουσμα και την προσοχή όχι μόνο όσων γνώριζαν από πριν το ποιόν της μπάντας.
595 
