Τα τελευταία χρόνια το Chania Rock Festival έχει γίνει θεσμός στην Κρήτη. Και η αλήθεια είναι ότι η φετινή διοργάνωση είχε όχι μόνο το καλύτερο line-up μέχρι τώρα, αλλά νομίζω και το καλύτερο όλων των φεστιβάλ που έγιναν/ θα γίνουν στην Ελλάδα.
Αν συμπεριλάβει κανείς και τα διάφορα έξτρα events – pre party, μίνι κρουαζιέρες για τους κατόχους VIP εισιτηρίων, όπου συμμετείχαν και μέλη κάποιων από τα συγκροτήματα που εμφανίζονταν και after show parties – ήταν μία καθόλα άρτια οργάνωση.
Φέτος οι σκηνές του CRF (Rock Stage και Chania Stage) είχαν στηθεί όπως και πέρυσι στον Προμαχώνα San Salvatore στο Παλιό Λιμάνι.
Οι πόρτες άνοιγαν στις 17.00 και οι εμφανίσεις ξεκινούσαν στις 17.30, αλλά δυστυχώς οι Core the Band, το πρώτο συγκρότημα που έπαιζε, καταδικάστηκε λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων – όποιος είναι Κρητικός καταλαβαίνει.
Δεύτεροι εμφανίζονταν οι Ιταλοί Bang Out. Εμπορικό – μελωδικό hard rock σε καλές στιγμές, μια ό,τι πρέπει εισαγωγή στην 80’s hard rock αναδρομή που θα ακολουθούσε. Ανεπηρέαστοι από τη ζέστη και τον σχετικά λίγο κόσμο που είχε πάει στον Προμαχώνα, νομίζω ότι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όσους τους είδαν.
Συνέχεια με τους Doomocracy και μετάβαση σε πιο “σκοτεινά” μονοπάτια. Καλά κομμάτια, πολύ καλή σκηνική παρουσία, μια μπάντα στην οποία οι fan του είδους αξίζει να ρίξουν μια “αυτιά”. Αν έλειπε ο ντάλα ήλιος, που όπως και να το κάνουμε είναι κάτι αταίριαστο με το doom, φαντάζομαι θα ήταν καλύτεροι. Αναμένω επόμενο live τους.
Επόμενοι οι Bonfire. Με τον κόσμο να αυξάνεται και τη ζέστη να υποχωρεί λίγο, το συγκρότημα δε χρειάστηκε και πολύ για να μας ξεσηκώσει. Αρκετά εύκολη δουλειά, δεδομένου ότι σεβαστό μέρος του setlist τους περιλάμβανε hits της εποχής των “Fireworks” και “Point Black”, καθώς και το “Sword & Stone”. Είναι η ιδέα μου ή τελικά οι όχι και τόσο φίρμες του hard rock των ’80’s έχουν αντέξει στο χρόνο πολύ καλύτερα από τα μεγάλα ονόματα της εποχής;
Μετά τους Bonfire, σειρά είχε ο Warrel Dane, τον οποίο πλαισίωναν οι Sunburst από τη Λάρισα σε μία πολύ καλή εμφάνιση. Ο Dane είχε κέφια απ’ ότι φάνηκε (υποθέτω οι ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη και η μαγεία της ρακής είχαν κάποια συμβολή σε αυτό), αστειευόταν και απέδωσε όλα τα τραγούδια όσο άριστα επέτρεπαν κάποια προβλήματα στον ήχο – παρακινώντας τους άντρες του κοινού να φιλήσουν τις “Heartcollectors” της ζωής τους ή να βρούνε κάποια αν δεν έχουν, αναγνωρίζοντας το ότι το “Believe in Nothing” δεν έχει παιχτεί πολλές φορές live, και με εμφανή τη συγκίνησή του στο “Brother” το οποίο είπε ότι είχε να τραγουδήσει απ’ όταν πέθανε ο αδερφός του. Όσο για τους Sunburst, τα παιδιά νομίζω ότι στάθηκαν μια χαρά δίπλα του.
Warrel Dane setlist: Narcosynthesis, We Disintegrate, Inside 4 Walls, Evolution 169, The River Dragon Has Come, The Heart Collector, Engines of Hate, Believe in Nothing, Tomorrow Turned Into Yesterday, Brother, Dead Heart in a Dead World.
Τι να πει κανείς για την εμφάνισή των D.A.D. που ακολούθησε. Απλά εκπληκτική. Άλλη μία απόδειξη του ότι οι μικρότερες hard rock μπάντες, τουλάχιστον όσον αφορά στα live, βάζουν τα γυαλιά στους stars του είδους. Όσο το διασκέδαζε ο κόσμος, άλλο τόσο το ευχαριστιόταν και η μπάντα. Για το τέλος κράτησαν το “Sleeping my Day Away” που, σύμφωνα με τον Jesper Binzer, περιέγραφε πλήρως τις ημέρες της διαμονής του στα Χανιά. Ένα συγκρότημα που πιστεύω ότι είναι κρίμα που δεν είχαμε δει στην Ελλάδα περισσότερες φορές και που πολύ θα θέλαμε να ξαναδούμε.
D.A.D. setlist: Evil Twin, Jihad, Everything Glows, A New Age Moving In, Grow or Pay, Riding With Sue, Monster Philosophy, I Want What She’s Got, Bad Craziness, Sleeping my Day Away.
Headliners της βραδιάς οι Soulfly, οι οποίοι δημιούργησαν έναν πανικό και μας έστειλαν αδιάβαστους. Μέχρι και οι σεκιουριτάδες το’ χαν ρίξει στο headbanging. Τα pits έδιναν κι έπαιρναν σηκώνοντας κάμποση σκόνη, αλλά ποιος νοιαζόταν… Ο Max Cavalera ζητούσε pits και κανείς δεν του χάλαγε το χατίρι. Όσο για τους Cavalera junior (ο Zyon στα ντραμς και ο Igor Jr. στο μπάσο), έδειξαν ότι όντως μερικές φορές το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη σωστή μηλιά. Και παρότι το live στα Χανιά “στριμώχτηκε” μεταξύ των συναυλιών τους σε Ισπανία και Γερμανία, η απόδοσή τους ήταν η αναμενόμενη – δε μένει τίποτα όρθιο.
Soulfly setlist: Frontlines, Fire, Prophecy, Downstroy, Seek ‘n’ Strike, Bloodshed, We Sold Our Souls to Metal, Arise/Dead Embryonic Cells, Tribe, Roots Bloody Roots, Back to the Primitive, No Hope=No Fear, Jumpdafuckup/Eye for an Eye.
Και επειδή ήμαστε στην Κρήτη, ακολούθησε πάρτυ μέχρι πρωίας σε rock club της Παλιάς Πόλης.
Τη δεύτερη μέρα άνοιξαν οι 1000 Dead, από τους οποίους πρόλαβα μόνο το τέλος – αυτή τη φορά έφταιγε το ξενύχτι της προηγούμενης.
Οι Rublood που ακολούθησαν ήταν αρκετά περίεργοι. Στα 40 λεπτά που βρίσκονταν στη σκηνή (που σε κάποιους φάνηκαν πολύ περισσότερα) είχαν κάποια καλά σημεία που τράβηξαν λίγο την προσοχή του κόσμου, αλλά σε γενικές γραμμές δε νομίζω ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Για να μην πω ότι υπήρξαν φορές που έδιναν την εντύπωση ότι θα ήθελαν να βρίσκονται σε κάποια παραλία ίσως αντί του φεστιβάλ.
Πολύ πιο ενδιαφέροντες ήταν οι Skandal που εμφανίστηκαν στη συνέχεια. Αν και είχαν στη διάθεσή τους πολύ λίγο χρόνο (πιστεύω ότι αρκετοί ξαφνιάστηκαν από το πόσο σύντομο φάνηκε το set τους) άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις – και προετοίμασαν το κλίμα για τους Flotsam & Jetsam.
Με τους οποίους πάθαμε ακριβώς το ίδιο. Θέλαμε κι άλλο. Όσοι τους είχαν δει στην πρόσφατη μικρή περιοδεία τους στην Ελλάδα ήξεραν τι να περιμένουν και ήταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό. Δυστυχώς μείναμε με την όρεξη. Η μπάντα βρισκόταν και αυτή τη φορά σε mode δεύτερης εφηβείας και είχε όλη την καλή διάθεση να παραδώσει μαθήματα thrash. Δεν είχε όμως το χρόνο. Κι εκεί που όλοι (ή έστω σχεδόν όλοι) περιμέναμε το επόμενο κομμάτι, κατέβηκαν από τη σκηνή αφήνοντάς μας να απορούμε γιατί έπαιξαν τόσο λίγο.
Συνέχεια με το epic των Wotan. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ξενέρα από το πετσοκομμένο set των Flotsam, αλλά τους βρήκα το λιγότερο γραφικούς. Κάτι σε παρωδία των Manowar μου θύμισαν οι Ιταλοί και ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να τους ακούσω για πολύ. Αυτή βέβαια είναι η δική μου άποψη, γιατί όσοι βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή μια χαρά φαίνονταν να περνάνε με τον “Αστερίξ” και την παρέα του.
Συνέχεια με τον Gus G, για να σοβαρευτούμε λίγο. Τι να πει κανείς… ο τύπος είναι γνωστό ότι παίζει παπάδες με την κιθάρα του. Έχοντας μαζί του ένα πολύ καλό σχήμα με τον Mats Leven στα φωνητικά, κατάφερε να μεταφέρει τον κόσμο σε άλλες διαστάσεις. Ποζεράς όσο πρέπει (και με το δίκιο του εδώ που τα λέμε), μαζί με τον Leven “έκλεψαν” την παράσταση, αν και η απόδοση και των υπολοίπων ήταν εξαιρετική. Το κλείσιμο με το “Crazy Train” θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί οιωνός για το τι θα ακολουθούσε μετά.
Gus G setlist: My Will Be Done, Eyes Wide Open, Blame it on Me, Vengeance, Burn, World on Fire, Children of the Night, Redemption, I am the Fire, Crazy Train.
Τελευταίο live του φεστιβάλ οι Sabaton. Όσο και αν ορισμένοι ίσως να τους θεωρούν γραφικούς, οι Σουηδοί έχουν αποδείξει ότι τα live τους δικαίως θεωρούνται κορυφαία. Επικοινωνιακοί, κάνοντας χαβαλέ και μεταξύ τους και με τον κόσμο πραγματικά φαίνονται να το διασκεδάζουν περισσότερο από το κοινό τους. Ο Broden να οργώνει τη σκηνή και με τον τρόπο του να προκαλεί το παραλήρημα του κόσμου. Αρκετά ελαστικοί με το setlist, έπαιξαν κατόπιν απαιτήσεως το “Swedish Pagans”, ενώ κλασικό στοιχείο των εμφανίσεών τους είναι η “βοήθεια του κοινού” όσον αφορά σε ποια γλώσσα θα ακουστούν κάποια τραγούδια. Το σημείο βέβαια στο οποίο εκτροχιάστηκαν τα πάντα (πράγμα που γινόταν συχνά πυκνά με λιγότερη ένταση), ήταν το “Coat of Arms”… σημαία στα ντραμς και ο Broden με μπλούζα που έγραφε “For the glory of Hellas” και σημαία δεμένη στην πλάτη. Επικό κλείσιμο με το “Metal Crue” και πολλούς να έχουμε χάσει τη φωνή μας.
Sabaton setlist: The March to War, Ghost Division, To Hell and Back, Carolus Rex, No Bullets Fly, Resist and Bite, Far from the Fame, Art of War, Soldier of Three Armies, Gott Mit Uns (in swedish), Karolinens Bon, Attero Dominatus, Night Witches, Coat of Arms, Primo Victoria, Metal Crue – και σε κάποιο σημείο το εμβόλιμο “Swedish Pagans”.
Το μόνο αρνητικό στο κομμάτι της διοργάνωσης ήταν πως δεδομένου ότι ο Προμαχώνας είναι κοντά σε σπίτια, έπρεπε να τηρηθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στη σκηνή και η κάθε μπάντα είχε πολύ περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή της, εφόσον υπήρχε ωράριο κοινής ησυχίας. Επίσης η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετά περιορισμένη για ένα τέτοιο φεστιβάλ. Αξίζουν πάντως συγχαρητήρια στους διοργανωτές για τη δουλειά που έκαναν και ελπίζουμε του χρόνου να είναι ακόμα καλύτερα.
photos: Σοφία Μπαλή
617 
