Με διακριτικό τρόπο κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος των God is an Astronaut, όντας το έβδομο album των Ιρλανδών post rockers, φέρνοντας στο τραπέζι περισσότερο heavy και τεχνικές συνθέσεις.
Η μουσική των GIAA εξαρχής αποτελούσε ένα soundtrack των φανταστικών / νοητικών ταξιδιών του ακροατή στο απέραντο του διαστήματος, εναλλάσσοντας τις γαλήνιες μελωδίες και τον πανέμορφο ambient τόνο με τις περισσότερο rock κιθαριστικές φάσεις όπου φαινόταν ξεκάθαρα και η μοναδικότητα της μουσικής τους: τότε είναι που ακούγονται σαν την ενορχήστρωση του έπους του Dune και τα riffs μαζί με τα solos ξετυλίγονται με ανατριχιαστικό τρόπο και τα επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου μέχρι να κοιμηθείς.
Το “Helios | Erebus” πράττει τα ανάλογα, προχωρώντας σε πιο ογκώδη κομμάτια, εκεί όπου το να συνδυαστούν με τις συνεχής μελαγχολικές και ατμοσφαιρικές ambient μουσικές γίνεται πιο δύσκολο, καταφέρνοντας παρόλα αυτά να παραδώσει ένα άψογο αποτέλεσμα που ομολογουμένως αποτελεί ένα δύσκολο πρώτο άκουσμα. Το εν λόγω χαρακτηριστικό είναι και η απόδειξη ότι αναφερόμαστε σε μια από τις πιο έξυπνες δουλειές του ιρλανδικού group και σίγουρα για ένα βήμα που ανανεώνει το ενδιαφέρον γύρω από το όνομα που χτίζουν εδώ και 13 χρόνια.
Ενδεχομένως να βρίσκονται μια δεκαετία μετά την ποιοτικότερη δουλειά τους, όμως το “Helios | Erebus” στέκεται ως ένα εξαιρετικό album που διαφοροποιείται στο ύφος από τους τρεις προηγούμενους δίσκους τους και καταφέρνει να αναδείξει μια νέα πλευρά μιας μπάντας που κακώς θα θεωρούσε κανείς πως είπε ότι είχε να πει.
Υ.Γ: Πριν δύο έτη, με το “Origins”, οι GIAA περιέλαβαν για πρώτη φορά στίχους σε δίσκο τους. Το ίδιο πράττουν και εδώ, αν και ακόμα λιγότερο, όμως στην ουσία παραμένουν μια instrumental post rock μπάντα.
647 
