Ο Kelly μόνο νιούμπης δεν είναι… αντιθέτως είναι από τους λίγους μουσικούς (τραγουδιστής, songwriter, multi-instrumentalist παρακαλώ) που έχουν μεταλλαχθεί – προσαρμοστεί – εξελιχθεί τόσο, σε σημείο που ψάχνεις να εντοπίσεις κοινούς παρανομαστές που να ενώνουν το παζλ της εικόνας του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο.
Στα 90’s είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε στους Baton Rouge (ποιος θυμάται άραγε το “Walk Like A Woman”) με τρία album στο ενεργητικό τους, στα 00s στους Trans-Siberian Orchestra και τους jazzάτους O’2L, ενώ στο ενδιάμεσο τον βρίσκουμε να συνεργάζεται με κιθαρίστες θρύλους, όπως John Norum (δυο album και tour σε Νορβηγία-Σουηδία) , Michael Schenker (τρία album και world tour), Yngwie Malmsteen, Vivian Campbell. Αξίζει βεβαίως να αναφέρω και τη συμμετοχή του στους Heaven & Earth του κυρίου Stuart Smith, με τους οποίους κυκλοφόρησε το εξαιρετικό “Windows To The World” και τους Red Zone Rider με τους Vinnie Moore και Scot Coogan.
To “Mind Radio” λοιπόν αποτελεί το δεύτερο solo album του Kelly μετά το “Giving Sight ToThe Eye”, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2005, και είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Ένα υπέροχο μουσικό μείγμα που αποτελείται από μελωδικό ροκ – AOR, σαφέστατες επιρροές από Journey, Toto, Mr. Big, Bon Jovi, Κansas σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, εμπειρίες κ ιδέες που έχει μαζέψει ο Kelly από όλο του το μουσικό ταξίδι μέχρι σήμερα, έξυπνες, εμπνευσμένες και καλοπαιγμένες συνθέσεις και πάνω από όλα το κερασάκι στην τούρτα (όπως πάντα άλλωστε όταν έχουμε να κάνουμε με τον Kelly), τα εκπληκτικά βραχνά-bluesy φωνητικά του… και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση στη σύνθεση, παραγωγή και μίξη του σπουδαίου Ιταλού παραγωγού και songwriter Alessandro Del Vecchio.
12 τραγούδια βρίσκουμε στον καινούριο δίσκο του Keeling, εκ των οποίων τα 3 προέρχονται από το γνωστό τρίο των Baton Rouge (Κeeling/ Jack Ponti/ Lance Bulen), τα οποία και προορίζονταν, όπως ήδη καταλάβατε, για το υποτιθέμενο reunion που δεν έγινε ποτέ (είχαμε βέβαια μια live εμφάνιση στο Firefest πριν κάτι χρόνια που μας είχε ανοίξει την όρεξη, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα).
Ο δίσκος ανοίγει με το εκπληκτικό 80’s anthem “This Love Our Paradise” και στη δεύτερη ακροάση σού λέω θα τραγουδάς το refrain του σαν παλαβός. Εισαγωγή με keyboards, στακάτα drums, παραγωγή και μίξη που δεν χαντακώνουν τίποτα, κομμάτι που θυμίζει Survivor, Stan Bush. Καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Κι όμως! “Isolated Man”, κομματάρα στα καπάκια… Καμία υπερβολή, μελωδικό mid-tempo που θυμίζει αρκετά τους εμπορικούς Saxon των 80’s για να περάσουμε στο AOR-ίζον “Sunshine Over Me” που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα κομμάτι από κάποιο solo album του Joe Lynn Turner ή των Toto ξέρω ’γω, κάπου μου θυμίζει λίγο το “Caught In The Balance”. Έπος και προχωράμε… “Still Need You In My Arms” power μπαλαντάρα, για να φτάσουμε στο πρώτο κομμάτι του δίσκου που φέρνει την υπογραφή του team των Baton Rouge. “Written In Fire” λοιπόν και βεβαίως θα θυμηθείς με τη μία τις ένδοξες μέρες των Baton Rouge. Το κοφτό riff, τα keyboards στη γέφυρα, το anthem-ικό refrain και η σολάρα σε μπάζουν με τη μία στα early 90’s και δεν σου αφήνουν περιθώρια επιλογής. Συνέχεια με “Take Me To The Limit” στα ίδια εκπληκτικά επίπεδα, όπου ακούω Rainbow και Deep Purple μέσα, και κάπου εδώ αντιλαμβάνεσαι το πόσο έχουν επηρεάσει τον Keeling οι συμμετοχές του στους Heaven & Earth και ΜSG… Alessandro Del Vecchio, τι τρομερή δουλειά έχεις κάνει ρε φίλε μου στην παραγωγή;
Πιο κάτω βρίσκουμε το “Love will tear us apart” με την ακουστική εισαγωγή και την country πινελιά στο refrain, για να φτάσουμε σε ένα από τα αγαπημένα μου εδώ μέσα, το guitar-driven α λα Night Ranger “No man’s land”. Hard και Heavy όσο μ’ αρέσει και όσο πρέπει. Ακολουθεί το μελωδικό “Frozen In Time” και το “Monkey House” (το δεύτερο κομμάτι που προοριζόταν για το υποτιθέμενο reunion των Baton Rouge) . Ξεχασμένο, γεμάτο groovy διαμαντάκι των Deep Purple λέμε! Στο refrain δεν ακούς Keeling, αλλά Ιan Gillan, και ρίξτε με στην πυρά αλλά όποιος σας πει το αντίθετο να του πείτε να πάει να βγάλει σήμερα τη μαρμελαδίτσα από τα αυτάκια του…
Ο δίσκος κλείνει με τo προσωπικό μου αγαπημένο, το AOR κομψοτέχνημα “Ride The storm” που χρωματίζεται υπέροχα με ένα νοσταλγικό ηχόχρωμα στην ανάπτυξη της δομής του από τα keyboards, και το τρίτο και καλύτερο από τα κομμάτια που συνυπογράφει το τρίο των Baton Rouge, το aggressive όσο δεν πάει, hard rocker “Who Do You Run To”.
Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια και θέλοντας να είμαι αντικειμενικός όσο μπορώ, εγώ τον δίσκο τον ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω. Έχει κάποιες αδύναμες στιγμές, αλλά τα πολύ καλά του κομμάτια είναι ικανά να καλύψουν και με το παραπάνω τα τυχόν fillers!
Αν αγαπάς τα 80’s, το ΑΟR, το hair metal και τους Journey, τότε ψήφισε με τα λεφτάκια σου, δεν θα το μετανιώσεις σου λέω…
570 
