Αυτό το κουιντέτο (κουαρτέτο ίσως;) μασκοφορεμένων Νεοϋορκέζων δίνει κάποια πραγματική αξία στα λεφτά της κάπως αποπροσανατολισμένης Victory.
Με το σταθερό, πλέον, και μοδάτο μείγμα hardcore, metal και ηλεκτρονικών, ο ιθύνων νούς Joey Simpson και το παρεάκι του τινάζουν τα ηχεία σας στον αέρα με στυλ και με δεκατρία βαριά σαν ογκόλιθους τραγουδάκια.
Δραττόμενος από το ως άνω “μοδάτο”, κάνω μια επεξήγηση ότι πρόκειται για μία metalcore μπάντα με τα όλα της, πράγμα που λειτουργεί ως κόκκινο πανί για μένα. Εντούτοις οι Kissing Candice αποφάσισαν στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά να ρίξουν περισσότερο βάρος στις metal καταβολές τους, γιατί αυτό είναι άλλωστε, μία metal μπάντα. Τρίηχοι ρυθμοί βγαλμένοι κατ’ ευθείαν από το ρυθμικό δεξί χέρι του Dino Cazares και των Duplantier/ Andreu, αλλά προφανώς όχι τόσο γρήγορα ή τεχνικά, τριγκαρισμένα drums που ακολουθούν κατά πόδας, ελεγχόμενο programming και ηλεκτρονικά που κάθονται σαν κερασάκι στην τούρτα.
Αλλά αυτό που χτυπάει περισσότερο στο αυτί είναι η ασταμάτητη φωνή του ίδιου του Simpson, που δημιουργεί ένα τείχος ήχου και είναι τόσο βαθιά, που ο χαρακτηρισμός του Pablo Francisco “He’s a monster singer! He sings like a creature…!” του ταιριάζει γάντι. Αυτό, εντούτοις, δε σημαίνει ότι αν ο άνθρωπος ήθελε να τραγουδήσει θα τα πήγαινε άσχημα, καθώς στο άκρατα χορευτικό “Tusk” φαίνεται ότι κρύβει ένα μικρό Dave Gahan στα έγκατα στης σκατένιας του ψυχής.
ΑΛΛΑ… Γιατί πάντα υπάρχει ένα “αλλά”. Ίσως αυτή η θεματολογία να του Texas Chainsaw Massacre με τις απαίσιες μάσκες να πιάσει κάποιον επιπλέον κόσμο, σίγουρα όχι εμένα, διότι έχω δει όλους τους Mudvayne-Slipknot-Mushroomhead (Berzerker όχι;) αυτού του κόσμου και την κατάληξη τους. Επιπλέον οι συνθέσεις δεν είναι δα και καμιά επανάσταση στο σύγχρονο metal, εν όψει και του νέου δίσκου των Fear Factory (άντε να δούμε τι πουλάκια θα πιάσουν πάλι οι συνταξιούχοι) και με τον άφαντο τελευταίο δίσκο των Enter Shikari ήδη στην αγορά μαζί με την άλλη σαβούρα. Μόνο για τους πιστούς οπαδούς του ήχου.
575 
