Όσο και να μας πλήγωσε ο Andersson με τη διάλυση των Hellacopters, φρόντισε να μας πωρώσει εκ νέου (αλλά όχι απαραίτητα εξίσου) με τους Imperial State Electric.
Και οκ, μπορεί να μην ενθουσίασε με το ομώνυμο ντεμπούτο, αλλά με το απρόσμενα μπομπάτο “Pop War” και το “βρώμικο” “Reptile Brain Music”, οι Imperial State Electric καθιερώθηκαν στις συνειδήσεις των fan του Nicke, ενώ η προ διετίας τουρνέ με τους Backyard Babies και η συνύπαρξη Andersson/ Dregen, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των λίγων και σωστών.
Το τέταρτο πόνημα των Imperial State Electric, έχει λιγότερες εξάρσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά κρατάει την ηχητική προσέγγιση, αποφεύγοντας την γυαλάδα της παραγωγής του “Pop War”. Η συνταγή δεν αλλάζει ριζικά και δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που σίγουρα όμως τραβάει την προσοχή είναι η πιο 60s χροιά που αναβλύζει από τις συνθέσεις, η οποία, για το γράφοντα, λειτουργεί άκρως θετικά σε κομμάτια όπως “Anywhere Loud”, “All Over My Head”, “Maybe You’re Right”, “Walk On By” και “Colder Down Here”
Βασικά, και με περισσή ευκολία, το “Honk Machine” μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πιο Beatl-ικό album της μπάντας, κι αυτό ναι μεν προδίδει μια σχετική έλλειψη γκαζιού, αλλά συνάμα περιγράφει το βάρος που δόθηκε στη μελωδία, η οποία από τα γεννοφάσκια του group αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και κύρια διαφορά σε σχέση με το Hellacopterικό παρελθόν που ήταν πιο rock-n-rollιζέ.
Μιλώντας κυρίως σαν οπαδός της μπάντας, θεωρώ το “Honk Machine” εξαιρετικό από κάθε άποψη, κάτι που σημαίνει πως θα εγκατασταθεί στο στερεοφωνικό μου για αρκετό καιρό, ενώ θα υπάρξει 100% στο φετινό top 20 μου. Αν δεν έχεις ασχοληθεί, τότε, πέραν της ντροπής που οφείλεις να νιώθεις για την πάρτη σου, τσέκαρε το “Pop War” πρώτα, όπως και οτιδήποτε φέρει το όνομα Hellacopters.
647 
