Αρχίζοντας να γράφω αυτό το άρθρο πρέπει να πω πως τα πράματα ήταν μετρημένα. Κυκλοφόρησε 34 άλμπουμ και έχει πουλήσει συνολικά στην καριέρα του 30 εκατομμύρια δίσκους.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του η κιθάρες Gibson Byrdland. Ο τύπος τούτος είναι περίπτωση. Ή τον μισείς ή τον αγαπάς. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν μπορείς να τον μισήσεις, γιατί απλά είναι τόσο αυθεντικός που απλώς αποδέχεσαι τις μέτριες στιγμές του και τις ιδιαίτερες ιδέες και αντιλήψεις του. Είναι ένας γνήσιος αντιπρόσωπος του αμερικάνικου χαρντ ροκ και για μένα ο τρίτος πιο αγαπημένος καλλιτέχνης όλων των εποχών.
Κυρίες και κύριοι από το Detroit του Michigan ο ένας και μοναδικός “Motor City Madman”, κατά κόσμο Ted Nugent. Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1948 διαπιστώνουμε εύκολα πως ο άνθρωπος έχει πολλά χρόνια στην πιάτσα της μουσικής. Το 1965 τον βρίσκουμε ήδη μπλεγμένο ως κιθαρίστα στο συγκρότημα Amboy Dukes, του οποίου υπήρξε και ιδρυτής. Σε αυτό το συγκρότημα διακρίθηκε ως πρώτος κιθαρίστας πριν συνεχίσει την πολυετή σόλο καριέρα του.
Η πρώτη εμφάνιση του Ted μαζί με τους Amboy Dukes καταγράφεται το 1965 στο The Cellar, ένα κλαμπ για έφηβους έξω από το Chicago, όταν ο Ted είναι ακόμα μαθητής στο St. Viator High School, παίρνοντας την θέση του τοπικού γκρουπ Shadows of Knight και έγιναν αυτοί το πρώτο όνομα του μαγαζιού μέχρι αυτό να κλείσει οριστικά.
Το δεύτερο σινγκλ του συγκροτήματος “Journey to the Center of the Mind“, παρουσίαζε στίχους γραμμένους από το δεύτερο κιθαρίστα του γκρουπ Steve Farmer. Ο Ted υποστηρίζει ότι δεν είχε καταλάβει πως οι στίχοι αναφέρονταν στην χρήση παραισθησιογόνων ουσιών ,μιας και δήλωνε φανατικός πολέμιος των ναρκωτικών. Τα “The Amboy Dukes” (1967), “Journey to the Center of the Mind” (1968) και “Migration” (1969) έδειξαν
μια αξιοπρόσεκτη πορεία στις πωλήσεις των δίσκων με την ετικέτα της “Mainstream”.
Αφού εγκαταστάθηκε σε μια φάρμα το 1973, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την δισκογραφική εταιρία του Frank Zappa DiscReet Records και ηχογράφησε το Call of the Wild. Την επόμενη χρονιά τον βρίσκει να κυκλοφορεί το Tooth Fang & Claw (που περιέχει το θεϊκό κομμάτι “Great White Buffalo“) και το οποίο κατάφερε να δημιουργήσει μια βάση φανατικών οπαδών για τον Ted και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Βέβαια διάφορες αλλαγές στα μέλη κόντεψαν να διαλύσουν το σχήμα, το οποίο ονομάστηκε τελικά Ted Nugent & the Amboy Dukes.
Στις 17 Απριλίου του 2009 ο Ted ενώνεται με τα υπόλοιπα μέλη των Amboy Dukes στην
τελετή απονομής των μουσικών βραβείων του Detroit, όπου στην μπάντα απονέμεται το ειδικό βραβείο της συνολικής μουσικής προσφοράς τους. Το σχήμα έπαιξε μάλιστα μαζί στην τελετή, κάτι που σηματοδότησε την πρώτη τους κοινή εμφάνιση μετά από 30 χρόνια.
Το 1975 ο Ted αποφασίζει να εγκαταλείψει οριστικά το σχήμα των Amboy Dukes, αφού είχε πλέον κουραστεί από την επαγγελματική στάση των πρώην συναδέλφων του. Η έλλειψη ενθουσιασμού και πειθαρχίας ήταν καταλυτικές στην απόφασή και αφού διέλυσε το συγκρότημά κάνει τις πρώτες του διακοπές στην εξοχή του Κολοράντο μέσα στην άγρια φύση, εξασκώντας ένα από τα αγαπημένες ασχολίες του, το κυνήγι. Μετά από τρείς μήνες επιστρέφει και συζητάει με την Epic Records τα σχέδια του. Η εταιρεία πείθεται για την δυναμική του και
τελικά υπογράφει συμβόλαιο μαζί του. Τραβάει μαζί του τον Derek St. Holmes (κιθάρα, φωνητικά) από ένα τοπικό συγκρότημα του Μίσιγκαν τους Scott, το οποίο άνοιγε τις συναυλίες για τους Amboy Dukes, τον Rob Grange (μπάσο), ο οποίος ήταν παλιός του γνώριμος από το παλιό του σχήμα και τον Clifford Davies (ντραμς) από το συγκρότημα των IF.
Αυτό ήταν και το αρχικό βασικό μουσικό όχημα του, με το οποίο δημιούργησε στην δεκαετία το ’70 τους πολύπλατινένιους δίσκους “Ted Nugent” (1975), “Free-for-All” (1976) και “Cat Scratch Fever” (1977). Τα άλμπουμ αυτά περιείχαν κλασικούς χαρντ ροκ ύμνους και μεταδίδονταν και στο ραδιόφωνο εκείνης της εποχής όπως το “Hey Baby“, το “Stranglehold“, το “Dog Eat Dog” και το “Cat Scratch Fever“. Ήταν εκείνη η
τριετία όπου ο Ted έγινε το ίνδαλμα και η έμπνευση για χιλιάδες επίδοξους νέους κιθαρίστες, οι οποίοι αγνοούσαν το γεγονός πως ο Ted έπαιζε για πολλά χρόνια πριν με τους Amboy Dukes.
Στο “Ted Nugent” (1975) ο Ted έδωσε τα γνησιότερα δείγματα γραφής του. Αυτό οδήγησε τον δίσκο στην θέση 30 του Billboard και το έκανε πολύ-πλατινένιο. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου έθεσε την βάση για την μουσική πορεία του Ted, περιέχοντας φωνητικά από τον ίδιο και τον Derek St.Holmes, έχοντας διάρκεια κοντά στα 8 λεπτά και ένα εκπληκτικό σόλο κιθάρας που ηχογραφήθηκε με την μία. Με τον St.Holmes στα φωνητικά τα τραγούδια “Stormtroopin“, “Hey Baby“, “Just What the Doctor Ordered” και “Snakeskin Cowboys” γινόντουσαν κλασικά στο playlist
των ζωντανών συναυλιών της μπάντας. Βέβαια και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου θα αποδείκνυαν όχι μόνο την μουσική αριστοτεχνία του συγκροτήματος και του ίδιου του Ted στο παίξιμο της κιθάρας αλλά και την επιδεξιότητα στην σύνθεση και εκτέλεση των τραγουδιών.
Στο επόμενο δίσκο “Free-for-All” (1976) υπήρξε μια σχετική αλλαγή σε σχέση με τα μέλη του συγκροτήματος. Ο τραγουδιστής και ρυθμικός κιθαρίστας Derek St.Holmes βρέθηκε σε σύγκρουση με τον Ted σε ότι αφορά στην μουσική κατεύθυνση που έπρεπε να είχε ο δίσκος. Αποχώρησε έχοντας προλάβει να τραγουδήσει σε τέσσερα τραγούδια του νέου δίσκου και τα πράματα ήρθε να σώσει ένας σχετικά άγνωστος τότε τραγουδιστής ο Meat Loaf που συμμετείχε στα υπόλοιπα τραγούδια. Ο Derek St.Holmes επιστρέφοντας-μετά την ηχογράφηση του δίσκου- έλαβε μέρος στην επερχόμενη συναυλία που έγινε στα πλαίσια της προώθησης του δίσκου.
Το μουσικό αυτό σχήμα έκανε εκτεταμένες περιοδείες φτάνοντας στην κυκλοφορία του ζωντανού δίσκου του Double Live Gonzo!. O δίσκος είναι η απτή απόδειξη του πως ο Ted ξεσήκωνε τα πλήθη με την πληθωρική του παρουσία και τις φοβερές εκτελέσεις των τραγουδιών του. Πολλοί θα συμφωνήσουν πως το συγκεκριμένο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ θεωρείται από τα κορυφαία του χέβι μέταλ και χαρντ ροκ. Ανάμεσα στις εκτελέσεις των κλασικών τραγουδιών βρίσκονται και κάποια νέα όπως το “Yank Me, Crank Me” και “Gonzo“.
Τότε αποχωρούν από το γκρουπ ο St. Holmes και ο Grange που αντικαθιστώνται από τους Charlie Huhn και Dave Kiswiney αντίστοιχα. Ο Davies αποχώρησε γύρω στο 1982 αφού κυκλοφόρησε μαζί με τον Ted τα “Weekend Warriors” (1978), “State of Shock” (1979), “Scream Dream” (1980) και το ζωντανό “Intensities in 10 Cities” (1981).
Την περίοδο 1982-1989 ο Ted κυκλοφόρησε δίσκους με υψηλή ποιότητα και υψηλές πωλήσεις. Στα τέλη
της δεκαετίας του ’80 ο Ted σχηματίζει το σούπερ γκρουπ Damn Yankees με τον Jack Blades (μπάσο/ φωνητικά, πρώην μέλος των Night Ranger), τον Tommy Shaw (κιθάρα/ φωνητικά, πρώην μέλος των Styx) και τον Michael Cartellone (ντραμς/φωνητικά).
Η πρώτη ομότιτλη κυκλοφορία του συγκροτήματος “Damn Yankees” (1990) σημείωσε πέντε εκατομμύρια δίσκους σε πωλήσεις χάρη στην μπαλάντα “High Enough”. Η δεύτερη κυκλοφορία “Don’t Tread” (1992) δεν είχε την ανάλογη πορεία αν και περιείχε αξιόλογα τραγούδια από όπου διακρίθηκε το δυναμικό “Don’t Treat On Me”.
Ο Ted αποχωρεί από την μπάντα με σκοπό να αναζωογονήσει την προσωπική καριέρα που αργοπέθαινε στο τέλος του ‘80. Ηχογραφεί και κυκλοφορεί το “Spirit of the Wild” (1995) που αποτέλεσε και την επιστροφή του Derek St.Holmes στο στουντιακό σχήμα του Ted. Το πιο βασικό ήταν πως με αυτό τον δίσκο ο Ted ξαναγυρνάει στο χαρντ ροκ που τόσο καλά ήξερε να χειρίζεται και να παρουσιάζει, και βέβαια στον ήχο της κιθάρας Gibson Byrdland. Νομίζω πως οι οπαδοί του Ted θα χαμογελάσουν στο άκουσμα των “Thighraceous“, “Wrong Side of Town“, και του “Spirit of the Wild”. Η σύνθεση “Fred Bear” μάλιστα είναι αφιερωμένη σε έναν γνωστό κυνηγό/τοξοβόλο, ο οποίος φημολογείται πως δίδαξε και τον ίδιο τον Ted Nugent.
Με την ίδια φιλοσοφία και σκεπτικό ηχογραφεί ακόμα ένα δίσκο το “Craveman” (2002). Βρίσκουμε τον Ted να συνεχίζει στο στυλ που τον καθιέρωσε την δεκαετία του ’70. Δυνατές κιθάρες, δυνατά και θυμωμένα φωνητικά από τον ίδιο και ένα τραγούδι που συνυπογράφει ο Blades και ένα μαζί ο Blades και ο Shaw, δύο παλιοί γνώριμοι από την εποχή των Damn Yankees.
Φτάνοντας στον Σεπτέμβριο του 2004 έχουμε την τελευταία μέχρι τώρα κυκλοφορία του το Love Grenade (2004). Δυστυχώς ο δίσκος δεν συνοδεύτηκε από αξιοσημείωτες πωλήσεις, μόνο 3600 κόπιες την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, καταλαμβάνοντας την θέση 136 του Top 200 του περιοδικού Billboard Magazine. Ο δίσκος περιέχει και μια επαναηχογράφηση του “Journey to the Center of the Mind”, μιας ψυχεδελικής επιτυχίας από το πρώτο συγκρότημά του τους Amboy Dukes.
Τα τελευταία νέα τον βρίσκουν να περιοδεύει με τους “Wild” Mick Brown, πρώην μέλος και συνιδρυτή των Dokken και τον Greg Smith, γνωστός για συνεργασίες με τους Alice Cooper, Dokken, Ritchie Blackmore’s Rainbow, Blue Oyster Cult, Alan Parsons, Tommy James, και Wendy O Williams για να ονομάσουμε μερικούς.
Ξέρατε πως…;
… ο Ted είναι φανατικός οπαδός του υγιεινού τρόπου ζωής μακριά από τις ροκ καταχρήσεις του καπνίσματος, του αλκοόλ και των ουσιών. Και όλα αυτά χάρη στον πατέρα του που τον μάλωσε όταν ήταν ακόμα πιτσιρικάς επειδή επέστρεψε ένα βράδυ μυρίζοντας αλκοόλ;
… ο Ted έχει χάσει τελείως την ακοή του από το ένα του αυτί, λόγω της έντασης των ενισχυτών επί σκηνής και πλέον παίζει χρησιμοποιώντας ωτοασπίδες;
… ο Ted έχει άλλα δύο αδέλφια τον John Nugent και τον Jeffrey “Jeff” Nugent.
…πως ο Ted είναι ένθερμος οπαδός της οπλοκατοχής και οπλοφορίας δεχόμενος πολλές φορές βολές από ανθρωπιστικές οργανώσεις;
…πως ο Ted έχει διασκευάσει μια σύνθεση του George Harrison, το “I Want to Tell You” που βρίσκεται στον δίσκο του “State of Shock”;
… πως σύμφωνα με το Guitar World το ζωντανό άλμπουμ “Intensities in 10 Cities” του Ted Nugent συγκαταλέγεται στα 10 καλύτερα ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ;
…πως o Ted εμφανίστηκε το 1986 σε έναν μικρό ρόλο στην επιτυχημένη σειρά “Miami Vice”, με τίτλο επεισοδίου “Definitely Miami“, όπου υποδύεται έναν τύπο του υποκόσμου;
…έχει στο ενεργητικό του δύο γάμους και έχει αποκτήσει από αυτούς συνολικά πέντε παιδιά. Τρία από τον πρώτο και γάμο και δύο από τον δεύτερο;
…πως ο Ted έχει βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των φιλόζωων οργανώσεων λόγω της έντονης ενασχόλησης του με το κυνήγι;
…πως ο Ted έχει δηλώσει ο η ομοφυλοφιλία είναι ηθικά καταδικαστέα και είναι ένθερμος υποστηρικτής του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων και της παρουσίας του Αμερικάνικου Στρατού ανά τον κόσμο;
…πως ο Ted είναι οπαδός της ομάδας Detroit Pistons, που έχει την έδρα της στο Auburn Hills του Michigan, ένα προάστιο στο Detroit και συμμετέχει στο πρωτάθλημα του NBA
…πως ο Ted είναι γνωστός με διάφορα παρατσούκλια όπως “Terrible Ted“, “The Nuge“, “The Whackmaster” και “Motor City Madman“. Δισκογραφία: Amboy Dukes: Ted Nugent: Damn Yankees: Σταύρος Καραΐσκος
897
