Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια διαφορετική εποχή, όπου σε έναν ξεχωριστό μακρινό- μακρινό- μακρινό παράξενο γαλαξία που λεγόταν Los Angeles όλα τα πιτσιρίκια που πιάναν πρώτη φορά στα χέρια τους μουσικά όργανα θέλανε να γίνουνε οι επόμενοι Bon Jovi, Motley Crue, Poison, αφήναν μακριά μαλλιά, παίρναν το makeup και το eyeliner της μαμάς ή της αδερφής τους και αφού φόραγαν τις φιδίσιες καουμπόικες μπότες τους πάνω από το τζιν, παίρναν τους δρόμους και άλωναν τα μπαρ με μοναδικό τους στόχο να γίνουν worldwide rock stars.
Oι περισσότεροι ήταν καταδικασμένοι να πετύχουν και να γεμίσουν τις ώρες από το airplay του (τότε μουσικού καναλιού) MTV, τους τοίχους από όλα τα κοριτσίστικα δωμάτια εκείνης της εποχής, τις φιλοδοξίες και τα όνειρα των επόμενων μουσικών γενεών… Είχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις το πράγμα, που από ένα σημείο και μετά επήλθε όπως ήταν φυσικό ο κορεσμός και φαινόταν ότι, αν δεν έμπαινε ένα stop, η Αμερικάνα μουσικομάνα θα γεννoύσε συγκροτήματα με τον ίδιο ρυθμό που εμείς αναπνέουμε. Λίγο πριν λοιπόν ξεχειλίσει το ποτήρι και πριν την επέλαση του grunge, το αμερικάνικο μάρκετινγκ είχε έτοιμο το the next big thing. Και ξέρουμε τώρα πόσο μανούλες είναι οι Αμερικάνοι σε αυτά. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσικούς από τζάκι, με μακρά οικογενειακή παράδοση στην Αμερικάνικη κουλτούρα.
Tα πρώτα αγαπημένα λοιπόν ξανθά hair metal δίδυμα, οι κύριοι Gunnar & Matt Nelson, σέρβιραν στις αρχές των 90s, για μεσημεριανό στο μεσημεριανό τραπέζι της κάθε μεσοαστής οικογένειας, το ντεμπούτο τους με τίτλο “After The Rain”, από το οποίο το single “(Can’t live without your) Love and affection” σκαρφάλωσε στα charts πηγαίνοντας κατευθείαν στο Νο.1 (η τρίτη γενιά στην οικογένειά τους με Νο. 1 hit single). Πολλοί αγάπησαν τους Nelson για τα αρμονικά φωνητικά και τα αιχμηρά riffs, αλλά οι περισσότεροι προσπέρασαν γρήγορα το ντουέτο, στην πορεία του χρόνου οι περισσότεροι τους ξέχασαν, και πλέον σήμερα ελάχιστοι τους γνωρίζουν (παρά τα 7.000.000 πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως).
Πλάκα – πλάκα με το “Peace, Out” κλείνουν 25 χρόνια στο κουρμπέτι… το δεύτερό τους album μετά το “Lightning Strikes Twice” του 2011. “Bάλαμε τον πήχη πολύ ψηλά με τον προηγούμενό μας δίσκο στην Frontiers”, λέει ο Gunnar … “To Lightning Strikes Twice έλαβε τις καλύτερες κριτικές που είχαμε ποτέ για δίσκο μας, οπότε όπως καταλαβαίνεις το “Peace, Out” έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο και γι’ αυτό πιέσαμε τους εαυτούς μας στα άκρα για να το πετύχουμε”, συνεχίζει. “Θέλαμε τον καλύτερο Νelson δίσκο, έναν δίσκο που ο κόσμος θα αποκαλεί classic”.
Στο “Peace, Out” έχουμε να κάνουμε με έναν τυπικό Nelson δίσκο με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Groovy mainstream ροκιές σε Bon Jovi στυλ, μελωδικά, πιασιάρικα rock τραγούδια προορισμένα για να γίνουν επιτυχίες και όλα αυτά υπό το πρίσμα μιας παραγωγής που, ενώ αναδεικνύει το τελικό αποτέλεσμα, μετά από ακροάσεις μου αφήνει την αίσθηση ότι περισσότερη προσοχή έχει πέσει στις κιθάρες και στα φωνητικά –τα οποία ακούγονται πεντακάθαρα- παρά πχ στα drums τα οποία είναι λίγο θαμμένα και μουντά. Δίσκος λοιπόν στημένος πάνω στις κιθάρες (riff & solos) και τα αρμονικά φωνητικά των Nelson, σήμα κατατεθέν, με μια ανεβασμένη up tempo πινελιά σε όλη τη διάρκειά του, κατατάσσοντας το “Peace, Out” στον πιο rock δίσκο, ενδεχομένως, των Nelson μέχρι σήμερα.
Ηighlights: Tο μελωδικό οpening “Ηello Everybody” στο οποίο αυτοσυστήνονται, προσεγγίζοντας και νέο κοινό, κομμάτι που μου θύμισε αρκετά τους Cheap Trick. Το νοσταλγικό “Back In The Day” με το οποίο βουτάνε με τη μία στο παρελθόν για όλους εμάς τους νοσταλγούς εκείνης της εποχής, χαρίζοντάς μας ένα refrain από το οποίο δύσκολα ξεκολλάει κανείς. Επίσης πολύ δυνατά τα “Invicible” και “Let It Ride” που φλερτάρουν με τους Firehouse, “Rockstar” και “You and me”.
570 
