Βαρύ και κατασκότεινο, με αρκετό μίσος και πολύ επιθετικότητα, το τρίτο album των Kommandant είναι το άκρως αντίθετο του διακριτικού δίσκου.
Με ένα ιδιαίτερα spooky attitude, οι Αμερικανοί από το Σικάγο ηχογράφησαν ένα ακόμα extreme metal album που εστιάζει περισσότερο στο blackened death απ’ ότι στον συνδιασμό αυτού με το thrash όπως στο παρελθόν.
Ο δίσκος ακούγεται αρκετά, έως πολύ ογκώδης με πυκνή ατμόσφαιρα και υποχθόνια φωνητικά από τους υπονόμους του Illinois. Προφανώς και δεν αφορά τα λιλιπούτια αυτιά, ούτε και τους αντιπάλους του… “σάπιου” black, την στιγμή που η βαρύτητα του “The Architects of Extermination” μπορεί να προκαλέσει την υπομονή των πιο casual και να ξεσηκώσει όσους γουστάρουν ότι πιο βρώμικο μπορεί να παραχθεί από ξεσκισμένες κιθάρες και τύμπανα-κανόνια.
Όμως ο δίσκος αποτελεί ένα διαρκές παραλλήρημα στασιμότητας στα παραπάνω, ακολουθώντας την πεπατημένη στο ιδίωμα, δείχνοντας ότι είναι ακόμα μια απόπειρα μίσους και παραγωγής… σκατοψυχιάς. Δεν είναι απαραίτητα κακό το αποτέλεσμα, αφού αν δεν κουραστεί ο ακροατής θα μείνει ευχαριστημένος, αν και όχι κολλημένος με αυτό.
Το τρίτο δισκάκι των Kommandant είναι ένα απλά καλό και επιφανειακό άκουσμα που θα ξεφτύσει σχετικά εύκολα.
642 
