Δεν μου φτάναν τα σερί απανωτά χαστούκια με δισκάρες από τους συμπαθέστατους παγανιστές της Βόρειας Ευρώπης, έχουμε και όλους τους δεινόσαυρους που ξανάνιωσαν… Mark Slaughter, Βullet Boys, και τώρα οι Trixter…
Aν μου έλεγαν αύριο, σου έχουμε δουλειά έλα Hollywood, δεν θα έλεγα όχι και κάπως έτσι θα είχα εκπληρώσει ένα όνειρο μου με όλη αυτήν την αναβίωση που εδώ και αρκετό καιρό καλά κρατεί και (καλώς) δεν λέει να μας αφήσει ήσυχους.
Trixter από το New Jersey λοιπόν! Μια πιτσιρικo-τσογλανοπαρέα κάτω των 20 που έκανε αίσθηση πίσω στα late 80’s, early 90’s σαν περιοδεύον act αρχικώς στους Dokken και Kix, κάνοντας αργότερα το μεγάλο μπαμ με το ομώνυμο παρθενικό τους album, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε όλο αυτό το (δεύτερο και τελευταίο) κύμα του hair / sleeze / hard (πείτε το όπως διάολο θέλετε) rock & metal, κυρίως με τα super hits, την εκπληκτική κατά τα άλλα μπαλάντα “Surrender”, “Give It To Me Good” και “Οne In A Million”.
Αν και ποτέ δεν ανέβηκαν στην πρώτη κατηγορία, η περιοδεία που ακολούθησε ως support act σε πρωτοκλασσάτες μπάντες, όπως οι Kiss και οι Van Halen, αλλά κυρίως η συμμετοχή με τους Firehouse ως co-openers στους Warrant τους χάρισε αρκετό airplay πριν την επέλαση του grunge που εξαφάνισε τους πάντες από προσώπου γης εν μία νυκτί. Ακολούθησε ακόμα ένα αξιοπρεπές album, το “Hey!” του 1992, ένα cover album το 1994 και μετά ουσιαστικά χάθηκαν (άν εξαιρέσουμε ένα live & ένα best of) μέχρι τη στιγμή που τους ανέλαβε η Frontiers για να πατήσουν το κουμπάκι της επανεκκίνησης και επιστρέψουν έτσι το 2012, ύστερα από 20 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, με το, κάτι πραπάνω από καλό, “New Audio Machine”.
Οι Trixter ήταν πάντα η επιτομή του party rock-το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ, και έτσι μένοντας πιστοί στις ρίζες τους μας σερβίρουν το “Human Era” σαν μια φυσική εξέλιξη μιας παρέας ανθρώπων που πάνω από όλα κάνουν το χόμπι τους πρώτα και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τι θα βρεις εδώ μέσα; Τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από αυτά που βρήκες στο “New Audio Machine”… Καταρχάς να ξέρεις, αν δεν ξέρεις ήδη, ότι ό,τι αναλαμβάνει η top quality Frontiers να βγει υπό το label της αξίζει το κάθε σου λεπτό (ή δραχμή) που θα πληρώσεις και με το παραπάνω, κατά δεύτερον, όπως προείπα, όταν μια μπάντα είναι πιστή στις ρίζες της και παίζει για την πάρτη της, τότε τιμάει τους οπαδούς της, και κατά τρίτο είναι από τα ιερά χώματα του New Jersey, ρε φίλε, δεν παίζει να είναι μάπα το καρπούζι αλλά, επειδή είσαι καχύποπτος και το φτυαράκι ψοφάς να το βγάλεις για να θάψεις τον μαλάκα τον αρθογράφο σου, θα σου πω, γιατί δεν ξές, ότι ο Brown θεωρείται από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του και ότι επιλέχθηκε να αντικαταστήσει τον Vivian Campbell στην τελευταία περιοδεία των Def Leppard! Ντάξ, Def Leppard είναι αυτοί, κάτι θα ξέρουν παραπάνω από εμένα έτσι;
45 λεπτάκια και 11 τραγούδια λοιπόν από τους αιώνιους νεανίες Trixter που από ό,τι φαίνεται το αίμα τους βράζει για τα καλά, φίλε μου, σκορπώντας ξανά τα μυαλά μας στο πάτωμα από το πρώτο δευτερόλεπτο που ανοίγει ο δίσκος … Μοναδικές glam μελωδίες, πιασάρικα hard rock τραγούδια που καρφώνονται με τη μία στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου για να πιάσεις τον εαυτό σου να τα σιγοτραγουδάει αργότερα στο μπανάκι σου ή ξέρω ‘γω όταν ψήνεις τον καφέ σου-λέω εγώ τώρα, μελωδικά keyboards, άρτια καθαρή και κρυστάλλινη παραγωγή που αναδεικνύει τις μελωδίες, groove, riffs και solos από τον Steve Brown κυριολεκτικά για μεταπτυχιακό στην εξάχορδη, beats & rhythm section ηχητικός οδοστρωτήρας σε μπάσσο και ντράμς από τους κυρίους P.J. Farley και Mark Scott, ένας Pete Loran που δίνει τον καλύτερο του εαυτό στα vocals και πάνω από όλα ο δίσκος κυλάει γάργαρο νερό και δεν βαριέσαι λεπτό! Διασκεδάζεις φίλε μου and that is what rock n roll is all about …
Στο “Human Era” λοιπόν έχουμε να κάνουμε με το επιστέγασμα της μεστής δουλειάς ενός κουαρτέτου που με τα χρόνια γίνεται όλο και καλύτερο σαν το παλιό καλό κρασί! Έχουμε να κάνουμε με μια εκπληκτική δουλειά ενός συνόλου μουσικών που έχει ξεμείνει στις αρχές των 90s, μιας παρέας παιδιών που μόλις βγήκαν από τους κρυογενετικούς θαλάμους μη έχοντας βιώσει και μη έχοντας φθαρεί από το πέρασμα του grunge και μόλις κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτά που κυκλοφορούσαν πίσω στα 80’s …
Highlights: “Rockin’ On The Edge Of The Night”, “Note Like All The Rest”, “Every Second Counts”, “Beats Me Up”, “All Night Long”, “Soul Of A Lovin’ Man”, αλλά το κερασάκι στην τούρτα λέγεται “Midnight In Your Eyes”.
607 
