Η επιστροφή του David DeFeis στα μουσικά δρώμενα, τέσσερα χρόνια μετά το απογοητευτικό “Visions of Eden” και δέκα από το κουραστικό “The House of Atreus Act II”. Γιατί το αναφέρω; Διότι οι Virgin Steele έχουν να βγάλουν αξιόλογο δίσκο από το 1999 και από ότι φαίνεται δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα.
Δεν ξέρω εάν ο DeFeis έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα στις φωνητικές χορδές του, αλλά ακούγεται απίστευτα κουρασμένος και “αδύναμος” σε όλο το “The Black Light Bacchanalia”. Τα γρυλίσματα του παρελθόντος κάνουν ενίοτε κάποια εμφάνιση, αλλά όχι αυτό δεν είναι το συγκρότημα που αγάπησα με το “Noble Savage” και λάτρεψα με το “Invictus”. Για να είμαι δίκαιος, το album δεν είναι κακό, αλλά όταν φέρει πάνω το λογότυπο των Virgin Steele, οι απαιτήσεις δεν είναι ίδιες με άλλες μπάντες του χώρου. Οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις προδίδουν την καλή θέληση του δημιουργού, αλλά συνάμα δε φτάνουν το επιθυμητό επίπεδο. Τα γενικά χαρακτηριστικά που έκαναν γνωστή τη μπάντα στο χώρο του epic metal, συναντώνται στο “The Black Light Bacchanalia”, αλλά λείπει η πυγμή και η ορμητικότητα στα κομμάτια, γεγονός που μας φέρνει κοντά σε ένα μελωδικό μεν, αλλά συνάμα άνευρο album. Επίσης ο δίσκος φλερτάρει αρκετά με την πιο rock n’ roll πλευρά του DeFeis, το οποίο σε κάποιες συνθέσεις λειτουργεί θετικά (πχ “The Bread of Wickedness”), ενώ σε άλλες όχι (πχ “Pagan Heart”). Από το πρώτο κιόλας άκουσμα ξεχώρισα τα “In a Dream of Fire”, “Nepenthe”, “Necropolis” και “By the Hammer of Zeus”, απολογισμός όχι άσχημος εν τέλει, αλλά σίγουρα όχι ιδιαίτερα ικανοποιητικός. Στη δεύτερη ακρόαση μάλιστα, μου άρεσε περισσότερο, αλλά το παράπονο παρέμεινε. Αυτό πάντως που δε μπορώ να καταλάβω είναι το πώς κατάφεραν οι Virgin Steele, από εκεί που είχαν φτάσει στο επίπεδο να θεωρηθούν οι διάδοχοι των Manowar (μουσικά και όχι στα γούνινα βρακάκια και στα σπαθάκια), να βρεθούν σε μια κατάσταση όπου δε μπορούν να σταθούν αντάξιοι του ίδιου του ονόματός τους. Οι εναπομείναντες fan τους λογικά θα το χαρούν δεόντως. Οι υπόλοιποι, άπαξ και αποβάλουν από το μυαλό τους πως είναι η ίδια μπάντα που δώδεκα χρόνια πριν έβγαλε στην αγορά το “Invictus”, λογικά θα εκτιμήσουν το συνολικό αποτέλεσμα, μιας και έχει πέσει ιδιαίτερη ξηρασία στο συγκεκριμένο ιδίωμα. Από τα ολότελα που λένε…
425 
