Ξεκινώντας από το σπίτι με δικάβαλο την διαολεμένη ζέστη που είχε την Τρίτη το βράδυ προς το ΑΝ, δεν μπορούσα να μην κρύψω το χαμογελάκι μιας προσωπικής, σχεδόν ξεδιάντροπης χαράς…
Έφτασε επιτέλους, μετά από απανωτές αλλαγές σε ημερομηνίες και ανακοινώσεις για κλοπές μουσικού εξοπλισμού και ένα κάρο ακόμα ευτράπελα, η μέρα να περάσουν τα ντεζαβού στην διάσταση της πραγματικότητας και να εκπληρωθεί η προφητεία… Οι Weedeater και οι Sadhus κάτω από την ίδια στέγη! Live! Και ήταν ένα live το οποίο είχε όλα τα χαρακτηριστικά της εμφάνισης μιας από τις πιο δυνατές σε ένταση μπάντες, παρέα με μια από τις πιο βαριές μπάντες που παίζουν αυτή τη στιγμή…
Απ’ έξω από το ΑΝ μαζεμένες οι σταθερές φάτσες, νέες και παλιές, πίνοντας μπίρες και ανταλλάσσοντας τα απαραίτητα μπινελίκια για την ζέστη, γίναμε περισσότεροι και κατά τις 10.00 είχαμε μπει να υποδεχτούμε τους Sadhus (The Smoking Community). Οι συστάσεις για τους I.P.S.-αδες από τον Πειραιά είναι περιττές. Βγήκαν με δυο full stack στις κιθάρες του Θωμά έτοιμα για τα ριφ, μαζί και δυο καμπίνες μπάσου, και την γκρούβα που πάει παρέα, και ξεχύθηκαν οι λυματολάσπες από τα ηχεία. Αν και στην πολύ αρχή του σετ τους είχε ένα μικρό προβληματάκι ο ήχος έξω, στρώθηκε άμεσα και γαμήσανε το σύμπαν! Με νέo κομμάτι να συνοδεύει το μενού της εμφάνισής τους, που μαζί με κομματάρες όπως το Burned By Hand, Abduction, The Smoking Community, Bampoola μας λύσανε τον σβέρκο.
Ο Σταύρος στην φωνή απλά δεν υπάρχει! Τα σκισμένα του είναι από τα πιο βάναυσα που κυκλοφορούν ελεύθερα και χωρίς φαρμακευτική αγωγή, η διάρκεια δε στα γρυλλίσματα του, σου προκαλεί ασφυξία μόνο να το μετράς πόσο διαρκούν. Στο rhythm section οι Γρηγόρης και Νίκος σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα, δένανε και κρατούσανε την άβυσσο σε παλμό και τις συχνότητες στα χαμηλά όπως είθισται και δημιουργούσαν την γκρούβα που χαρακτηρίζει τους Sadhus.
Το σετ τους κράτησε κοντά στα 45 λεπτά, το οποίο κλείσανε με το τσαχπίνικο, punk-ίσο Colombian Boat Blues που έκατσε σαν σφηνάκι καθαρό οινόπνευμα ύστερα από ένα ατελείωτο hangover με φτηνό κρασί… Μπόμπα λέμε! Το χειροκρότημα και τα σφυρίγματα του κόσμου που τους συνόδευσε κατά την αποχώρησή τους, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πόσο γαμηστερή μπάντα είναι και παραμένουν το κορυφαίο, αν όχι μοναδικό, sludge σχήμα στον εγχώριο λασπωμένο υπόνομο!
Και περνάμε από την Γηραιά Ήπειρο έναν τόσο δα Ατλαντικό να φτάσουμε απέναντι και συγκεκριμένα στον Νότο της Αμερικής και να απολαύσουμε ένα από τα πιο χύμα, χαβαλεδιάρικα και αγαπημένα σχήματα του sludge/stoner… Με μια διάθεση φεεεεεεεετα, χαλαρά και με την ησυχία του, έστηνε ο Travis Owen τα τύμπανά του μπροστά και πλάγια στο κάγκελο της σκηνής, όπως το συνηθίζει, ενώ ο Shep και ο Dixie ρυθμίζανε τον ήχο τους… Και αυτό που εννοώ είναι ότι απλά τα πάντα μπαίνουν τέρμα! Soundcheck δεν είχαν προλάβει να κάνουν, οπότε τράβηξε λίγο, κάτι που προσωπικά δεν με πείραξε όμως ιδιαίτερα, μιας και απολαμβάναμε τα περίεργα κόλπα και αστεία που έκαναν όσο τα τύμπανα στήνονταν… Και όταν ήρθε η ώρα και το πρώτο ριφ έσκασε, πανικός! Από τις πιο δυνατές μπάντες που θα ακούσεις ζωντανά ever λέμε!
Η αλήθεια είναι ότι είχα τις επιφυλάξεις μου σε ό,τι αφορά την παρουσία νέου drummer και μάλιστα στην θέση του Keko, που βαράει όσο λίγοι. Όποιος είχε βρεθεί στην πρώτη εμφάνιση των Weedeater στην Αθήνα το 2011, θα καταλάβει τι εννοώ! Αλλά αποδείχθηκε άξιος αντικαταστάτης από κάθε άποψη, ενώ παράλληλα και μια τρομερή παράσταση να παρακολουθείς από μόνος του. Οι καγκουριές έδιναν και έπαιρναν, με τις μπαγκέτες να μην μένουν ποτέ κολλημένες στα χέρια του, μια τις πέταγε να τις πιάνει στο κατέβασμα, μια να τις πετάει στο πάτωμα και να τις πιάνει στο γκελ τους, ενώ η κίνηση σήμα κατατεθέν του να κλοτσάει από κάτω το hi-hat, σε συνδυασμό με την τρομερή παιχτική ικανότητα που διαθέτει, κάνουν τον Travis Owen να δένει απίστευτα με την υπόλοιπη μπάντα.
O Dixie με ένα μπουκάλι bourbon κάθε τόσο στο χέρι να αλληθωρίζει και να ξερνάει σχεδόν τα φωνητικά (πάντα με την καλή έννοια) είναι μια από τις πιο τρελές μορφές που θα συναντήσει κανείς και δεν δίνει εξαρχής την εντύπωση ότι θα καταφέρει να παίξει τίποτα της προκοπής… Μέχρι να ξεκινήσει να παίζει. Φίλε, τέτοιο μπάσο δεν έχεις ξαναδεί να παίζεται! O Shep, όπως πάντα απλά cool personified, ξεπέταγε τα ριφ με χαλαρότητα και αποτελούσε το yiang της σταθερότητας στο ying της απόλυτης μούρλας των άλλων. Πάρε τα Goliathan σου, πάρε τα Monkey Junction σου, πάρε τα Cain Enabler σου, πάρε και τα Jason… The Dragon σου και καπάκι πάρε και ένα σοκ από εδώ μέχρι το Λιανοκλάδι!!! Στο εικοσάλεπτο κοντά, καίγεται ο ενισχυτής κιθάρας! Για μια στιγμή λέω “it’s fuking 2011 all over again!” και δεν καταφέρανε ούτε να παίξουνε καλά καλά… Δε μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εξοπλισμό αξίας και σχεδιασμένο να αντέχει να βαράει στα τέρματα!
Ευτυχώς οι κύριοι δεν χάσανε την ψυχραιμία τους και ενώ γινόταν αντικατάσταση ο Dixie μας απήγγειλε ένα χιουμοριστικό ποίημα υπό τον ρυθμό της μπότας και καπάκι δώσανε και ένα κομμάτι μόνο μπάσο με τύμπανα, σκέτο ξύλο. Ευχαριστίες στον κόσμο για την υπομονή και το πόσο γουστάρουν την Ελλάδα, ενώ δεν παραλείψανε να αναφέρουν πόσο γαμηστεροί είναι και οι Sadhus, μπήκαν πάλι σαν τρίο στο θέμα και με γρήγορα συνθηματικά να εκτελέσουν τα God Luck and Good Speed με την ουρά του Wizard Fight να δημιουργεί τον πανικό και τις βουτιές από την σκηνή.
Άλλοι ύμνοι που ακούστηκαν, ήταν τα Mancoon, Time Served (προσωπικά από τα πλέον αγαπημένα τους τραγούδια με Shep στα φωνητικά) και το Weedmonkey, που αποτέλεσε και το τελευταίο κομμάτι της εμφάνισής τους και το οποίο αφιερώνω στον Σταυρουήλ, ο οποίος δεν κατάφερε να το ακούσει ολόκληρο το ’11 που ψήθηκε ο ενισχυτής μπάσου και του’ χε μείνει παράπονο. Ξανά-μανά ευχαριστίες και το μπουκάλι να έχει φτάσει σε επικίνδυνα χαμηλή στάθμη, αποχωρήσανε με τον κόσμο να φωνάζει για κι άλλο, και να’ τοι πάλι μετά από λίγο για να ξεπετάξουν και ένα μάλλον όχι τόσο προβαρισμένο (αλλά χου κέαρς θα μου πεις, άλλων είναι το κομμάτι) Gimme Back My Bullets, διασκευή από Lynyrd Skynyrd και να δημιουργήσουν άλλο έναν σεισμό στους σβέρκους μας για να κατεβούν και να κλείσουν άλλη μια από τις πιο τίγκα συναυλίες φέτος!
Σε ότι αφορά το θέμα ήχου που συζητήθηκε, περί έντασης και ποιότητας ο λόγος, έχω να προσθέσω ότι η μουσική των Weedeater βασίζεται σε τεράστιες εντάσεις και τα πάντα να γίνονται ένα πράμα, δημιουργώντας το από τους ίδιους βαφτισμένο weedmetal, μια ηχητική συνταγή σαν τα chilli του Νότου της Αμερικής, που τα πάντα σιγοβράζουν αργά μέχρι να λιώσουν και να σου καίνε τα πάντα με το που έρθεις σε επαφή μαζί τους, και όμως θα ξαναβάλεις και δεύτερη φορά… Πάντα τέτοια λέμε!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
455 
