Ένα χρόνο μετά από το παρθενικό EP “Hypnosis” τους, οι prog thrashers από την Ιστιαία επανέρχονται με το πρώτο full length album τους το “Playground Of The Dead”.
Το μονοπάτι της τεχνικής ακρότητας που επέλεξαν από την αρχή είναι και αυτή τη φορά η συνθετική οδός που ακολουθείται. Στριφνό, αγχωτικό, νευριασμένο thrash, στα χνάρια των Atheist, των Pestilence, των Coroner και των δικών μας Acid Death, κάτι που δείχνει πάνω απ’ όλα ότι αυτή η τετράδα είναι τουλάχιστον τίμια σε σχέση με το ντεμπούτο της και αν μη τι άλλο τολμηρότατη.
Το “Playground Of The Dead” είναι ένα περιπετειώδες άκουσμα, δεν διαθέτει τις οικείες metal μελωδίες που θα περίμενε κανείς για να κλιμακωθεί η κεντρική ιδέα των συνθέσεων, αλλά έχει προσωπικότητα και μια ιδιαίτερη αίσθηση των μελωδιών που παράγονται από τα τεχνικότατα riff του Γιώργου Παπασταμούλου. Κι εδώ να παραθέσω την ένστασή μου η οποία δεν έχει να κάνει επ’ ουδενί με την συνθετική πλευρά των τραγουδιών. Έχει να κάνει με τον ήχο. Ο οποίος είναι απολύτως λιτός, με μια αίσθηση “απόλυτου κενού” και ίσως αυτό και να εξυπηρετεί ως ένα βαθμό, αναδεικνύοντας τις πολύ καλές ιδέες της μπάντας, αποκαλύπτοντας τις μέχρι το κόκκαλο και σε σημεία αναδύοντας ένα πολύ ευχάριστο, κατάμαυρο doom άρωμα.
Από την άλλη όμως, τα solo ακούγονται πολύ πίσω ηχητικά, σε διαφορετική ηχητική στάθμη και θεωρώ ότι αδικούνται, μιας και είναι όντως πάρα πολύ καλά και με ένα αυθεντικό εκτελεστικό πνεύμα, ενώ παραδόξως ο ήχος του μπάσου του Ιγνάτιου Σταματονικολού είναι φοβερός, σε Watchtowerικά επίπεδα ηχητικώς και εκτελεστικώς, καθοδηγώντας τις συνθέσεις για άλλη μια φορά με τη συνοδεία του έξαλλου drummer (και αδερφού του) Γιώργου Σταματονικολού ο οποίος σπέρνει. Η δε φωνητική ερμηνεία του Γιώργου Διαμαντή ακούγεται πάρα πολύ δουλεμένη σε σχέση με το EP, ο ίδιος ακούγεται πιο “βαθύς” και εκφραστικός και σίγουρα αφήνει το στίγμα του στη ροή των τραγουδιών.
Πανέμορφο το “Irony Of Life”, πολύ καλά το ομότιτλο του δίσκου “Playground Of The Dead” και το φερώνυμο της μπάντας “Sypsis” που πλησιάζει μέχρι και σε Neurosis post metal ηχοτόπια και η Atheistική thrash μανία του “Dark Illusion”. Γενικά το σχήμα έχει να μας παρουσιάσει πολύ καλό υλικό, όλα τα τραγούδια είναι πολύ καλά σε επίπεδο συνθέσεων, η αισθητική πλευρά της κυκλοφορίας αυτής βρίσκεται επίσης σε πολύ καλά επίπεδα με το φροντισμένο artwork της και το μόνο που έχει να διορθώσει είναι η ηχητική ενδυματολογία που επιχειρείται (η οποία γνωρίζω πολύ καλά πόσο κοστίζει, δεν κατέβηκα από τον Άρη και σίγουρα δεν είναι το μεγαλύτερο έγκλημα στον μουσικό κόσμο το πολύ χαμηλό budget).
Δεν γνωρίζω αν είναι άποψη της μπάντας το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά σίγουρα, τουλάχιστον αρχικά, το άκουσμα ξενίζει και είναι κρίμα να μην αποτυπώνονται επάξια τα πολύ καλά στοιχεία (τα οποία είναι πολλά) αυτής της δουλειάς. Προσωπικότητα, ταλέντο και έμπνευση υπάρχουν, αυτό ακούγεται, αλλά ηχητικά, απευθύνονται σε πολύ εκπαιδευμένα αυτιά. Προσωπικά μου άρεσε πολύ ο δίσκος των Sypsis και σίγουρα δικαιούνται τις ευκαιρίες τους. Δουλειά λοιπόν και υπομονή. Είμαι σίγουρος ότι τα καλύτερα έπονται.
583 
