Ο νέος δίσκος των Weedeater με τον ταιριαστό τίτλο “Goliathan” κατέφτασε σερνόμενος μέσα από τα βαλτώδη τοπία της Βόρειας Καρολίνας και έπειτα από την Οδύσσεια της αντικατάστασης μελών, τις ψυχοσωματικές συνέπειες καταχρήσεων και της τελικής αναμέτρησης με τους εσωτερικούς Γολιάθ του Dixie, Shep και του “νέου” Travis Owen.
Ένα από τα πιο true συγκροτήματα του stoner/sludge metal από την αρχή τους κιόλας, οι Weedeater αφοσιώθηκαν στην δημιουργία και εξάπλωση μερικών από τα πιο βαριά ριφ που έχεις ακούσει ποτέ. Χαβαλέδες και αυτοσαρκαστικοί σε βαθμό κακουργήματος, παίρνουν σοβαρά μόνο την μουσική τους και αποστασιοποιούνται από οποιοδήποτε εμπορικό πρόσταγμα της μουσικής βιομηχανίας! Σταθεροί στα ποιοτικά στάνταρ του ήχου τους, που έχουν βαφτίσει οι ίδιοι Weedmetal, δεν έχουν απογοητεύσει, πέρα από απειροελάχιστες στιγμές ίσως, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς σλατζάδες. Και το “Goliathan” δεν αποτελεί εξαίρεση παρόλο που η προσέγγισή του έγινε με κάποια επιφύλαξη εξαρχής…
Επιφύλαξη σε ό,τι αφορά την παρουσία καινούριου μέλους, του Travis Owen στα τύμπανα, ο οποίος δεν είναι κανένας τυχάρπαστος (Artimus Pyledriver, Zoroaster, Whores) μεν, αλλά καλείται να πατήσει στα βαθιά βήματα του Keko πίσω από τα δέρματα, ύστερα από την αποχώρηση του τελευταίου.
Ξεκινώντας την ακρόαση, καταλαβαίνεις τι εννοούμε όταν λέμε ότι οι Weedeater αρέσκονται στα περίεργα, και χαβαλεδιάζουν μεταξύ τους όσο και με τον κόσμο που τους ακούει. Το Processional, ξεκινάει με ένα πιανάκι και την τραχιά φωνή του Dixie να εξιστορεί πόσα και ποια πράματα μισεί πάνω σου! Πάμε για καλή αρχή, αλλά ακόμα καμία εμφάνιση του “νέου”… Κάτι που γίνεται με το μονολιθικό μπάσιμο του ομότιτλου κομματιού του δίσκου καπάκι.
Μιλάμε για το γνώριμο καλό Weedmetal που έχουμε συνηθίσει (με την καλή έννοια) με αυτά τα επαναλαμβανόμενα υπνωτιστικά ριφ που γυρνάνε και γυρνάνε, το μπάσο να είναι ένας οχετός που σέρνεται και χοροπηδάει με το ιδιαίτερο στυλ παιξίματος του Dixie και την φωνή του τελευταίου να σκούζει πιο τσαντίλα και ψηλά από την τελευταία φορά που μας έκραζε στο Jason…The Dragon!
Το “Goliathan” ακολουθεί την φόρμουλα των τελευταίων δίσκων των Weedeater, από το “God Luck and Good Speed” και πέρα και εξηγούμαι… μιλάμε για πιο στονεράδικη προσέγγιση και τις επικούρες διανθισμένες με σποραδικά ιντερλούδια είτε από “καθαρά” κομμάτια με banjo και μια πιο bluegrass/blues αισθητική (βλ. Whiskey Creek, Alone, Palms and Opium, March Of The Bipolar Bear), είτε από ορχηστρικά περάσματα σαν εισαγωγή ή εξαγωγή (;) κομματιών. Δεν το λες απαραίτητα κακό, γιατί το έχουν το κέφι τους, και δίνουν και μια ακόμα πιο προσωπική νότα στον ήδη προσωπικό ήχο της μπάντας. Έτσι και εδώ έχουμε χωμένα τα Processional, Battered And Fried, Benaddiction να αλλάζουν την διάθεση και την δυναμική για τα ριφ από κομματάρες σαν το “Claw Of The Sloth” για παράδειγμα να σκάνε ακόμα πιο ασήκωτα και γκρουβάτα! Προσωπικά ξεχώρισα μαζί με το τελευταίο τα “Bow Down To Me” και “Joseph (All Talk)” σαν τα πιο πορωτικά, και ενδεικτικά της καινούριας σύνθεσης των Weedeater. Μέχρι και σόλο κιθάρας κάνουν την εμφάνισή τους από τον Shep και ο Travis Owen καβαλάει τα κομμάτια με το δικό του στυλ, αλλά πάντα μέσα στις ανάγκες του ήχου! Ίσως ο καταλληλότερος από όποιον είχαν υπόψιν τους τα παλικάρια να καθίσουν στον θρόνο…
Από ήχο, το Goliathan είναι ένα τικ πιο “καθαρό”, χάνει λίγο από την βρωμιά που χαρακτηρίζει την μπάντα, αλλά όχι σε βαθμό να ξενίζει… Είναι στα όρια του αδύνατου αυτό ούτως ή άλλως αναλογιζόμενος κανείς τις εντάσεις και τις παραμορφώσεις στις οποίες αρέσκονται να βουλιάζουν οι υπαίτιοι της δημιουργίας του δίσκου αυτού.
All in all, αξιοπρεπέστατο comeback στην δισκογραφική δράση, με σωστό attitude και εγγυημένα πολλές βόλτες, στις απαιτούμενες εντάσεις, στα players (αυτοκινήτου, τσέπης, δωματίου, υπολογιστού…), με ή χωρίς τα απαραίτητα “ακουστικά”!
576 
