“Γαμώ την πουτάνα μου!!!” θα αναφωνήσω και θα με μουτζώσει όλο το σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου του κουμπάρου (παρόλο που γνωρίζω ότι ήταν οπαδός) και του εριστικού online εντύπου Metalsucks.
Αλλά οι Dez Fafara, Meegs Rascon, Mike Cox και Nadja Peulen (awooogaahhhh!!!), επέστρεψαν με κρότο, όπως, ας πούμε οι Alice in Chains, λίγα χρόνια νωρίτερα. Και ίσως να μην το πιστεύετε ούτε και σεις, λόγω του αναχρονιστικού της υποθέσεως, των αμφίβολων κινήτρων, του ότι το ανδρικό make-up δεν είναι πλέον σοκαριστικό, ούτε το να χορεύεις σαν να σε έχει πιάσει κολικός είναι πλέον της μοδός.
Οι υποφαινόμενοι με το παρόν και 13 μόλις χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο τους, “Dark Days” έχουν επιστρέψει για να ισοπεδώσουν τα πάντα στο διάβα τους, παίρνοντας τον ατραπό του πολέμου από εκεί που τον άφησαν, και αφομοιώνοντας σωστά τις όποιες εμπειρίες τους, βλέπε Devildriver. Μην περιμένετε κανένα σούπερ εξελικτικό άλμα στον ήχο του γκρουπ, αλλά μάλλον και αυτή είναι η μαγεία του γκρουπ, καθώς μην ξεχνάμε, είναι της ίδιας ακριβώς ηλικίας και συγγενείς προς τους κοσμογονικούς και κατάπτυστους, κατά πολλούς true metallers, Korn. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, τα πράγματα εξελίσσονται κατά το δυνατόν, καθώς έχει πλέον εκλείψει η στεγνή παραγωγή του πρώτου διδάξαντα Ross Robinson, αλλά δεν έχουμε πιάσει τις χορευτικές αηδίες του “Chamber Music”, όπως το ατυχές a-la Rob Zombie ντουέτο με τον Ozzie , “Shock the Monkey”. Εδώ έχουμε φυσικά παιγμένους χορευτικούς ρυθμούς που θα σας κάνουν να σπάσετε το λαιμό σας, τη μέση σας και το λαιμό του δίπλα σας. Οι κιθάρες είναι τόσο χαμηλά κουρδισμένες που ακούγονται από τον Άδη, αλλά ογκωδέστατες και καθαρότατες ταυτόχρονα, ώστε να χτυπάνε πραγματικά διάνα στο στόχο.
Προφανώς οι οπαδοί των Devildriver μην περιμένετε μανιασμένα lead και tharsh ταχύτητες, αλλά σίγουρα μπορείτε να περιμένετε το χαρακτηριστικότατο γρύλισμα του Fafara, που συνεχίζει εν έτει 2015 να θυμίζει Rottweiler που έχει πάρει speed. Και προφανώς υπάρχει μόνο μαυρίλα και ούτε μία majore νότα, σε σημείο που να σκέφτεσαι ότι θα συνθλιβείς από το βάρος. Αλλά δε γαμιέται, μπορείς να χορέψεις. Επαναλαμβανόμενοι στίχοι και refrain που κολλάνε στο μυαλό, χωρίς ιδιαίτερη πίεση και τρία χτυπητά singles, όπως το εναρκτήριο “I.O.U. Nothing”, το κακό “Another Nail in the Coffin” και το ομότιτλο τραγούδι, συνθέτουν ένα πακέτο υπερχορταστικό.
Πραγματικά, το άκουσα παραπάνω φορές από όσες θεωρείται υγιές για να πιστέψω στα αυτιά μου. Εσείς το αποκαλείτε nu-metal, εγώ το αποκαλώ καθαρή διασκέδαση και μπορείτε κάλλιστα να πάτε να γαμηθείτε. Πάω να ακούσω το Supercharger…
506 
