Για πολλούς, μπάντα- θαύμα της σύγχρονης τέχνης. Για τον υπογράφοντα, μπάντα- σφαλιάρα για τον μουσικό πολιτισμό του.
Γιατί; Γιατί απλούστατα η μουσική που έβγαλαν σε όλη τους την καριέρα οι Armored Saint, εμπεριείχε σχεδόν όλα τα στοιχεία που έκαναν τον προλαλημένο να αγαπήσει αυτό που όλοι οι κοινοί συντρελαμένοι αγάπησαν. Το heavy metal, ως αντίληψη ζωής. Τίτλους και ιστορικά δεν θα σου αραδιάσω, απλά πάρε τα 6 LP τους, το φοβερό debut EP τους και λιώσ’ τα, αν θέλεις να φέρεις τον όρο “συντρελαμένος” φυσικά με τιμή και με καμάρι.
“Ε, μεγάλε, οι Armored Saint έβγαλαν νέο album!”. Βιάζεσαι, βιάζεσαι και θα γεράσεις γρήγορα. Περίμενε, να, μαζεύω το τελευταίο κομμάτι μου από το πάτωμα και θα σου πω και γι’ αυτό. Ναι, οι Μεγάλοι δημιούργησαν άλλο ένα album. Και τι album! Το “Win Hands Down” είναι τόσο συμπαθητικό που πραγματικά θέλεις να πιάσεις έναν-έναν τους John Bush (φωνητικά), Joey Vera (μπάσο και παράλληλα πολύ γαμώ τα παιδιά), τα αδέρφια Phil και Gonzo Sandoval (κιθάρες και drums αντίστοιχα) και Jeff Duncan (κιθάρες) και να τους αρχίσεις στα φιλιά.
Μου είναι τρομερά ευχάριστο να σου αποτυπώνω την αφειδώς εκχεόμενη καύλα στα ρεφρέν και τα solo των “Win Hands Down”, “Mess” και του επιλογικού “Up Yours” (σπουδαία τραγούδια και τα τρία τους), τα οποία φέρουν εντονότατα τα στίγματα της νέας metal τάξης πραγμάτων που επέβαλαν ως πιονιέροι και οι ίδιοι οι Saints παράλληλα με όσα γέννησαν οι Anthrax στα “Sound Of White Noise” και “Stomp 442”, αυτά τα δύο έπη US heavy metalικότητας που κυκλοφόρησαν με τον Bush πίσω από το μικρόφωνο.
Υπό το ρυθμικό υπόβαθρο του Gonzo που απλώνει με μαεστρία ένα ευρύ πλήθος από ήχους κρουστών (τι όμορφη και καλοκαιρινή η εισαγωγή του φοβερά ερμηνευμένου φωνητικώς “Muscle Memory” ή η ανεμελιά του – το λες και Theaterικό – “That Was Then, Way Back When”! ) και του Vera, του οποίου το παίξιμο δεν φοβάται να φλερτάρει με τα όσα ζογκλερικά κάνει με τους Fate’s Warning τελευταία – αν τον είδες τον προηγούμενο Νοέμβρη στη Λάρισα και στα άλλα events, έχεις καταλάβει ήδη τι εννοώ – γενικά το νέο album των Saints έχει μερικές φοβερές μελωδικές προτάσεις να καταθέσει σε ένα όχι και τόσο συνηθισμένο μουσικό ύφος πιά.
Φοβερά solo από τους Sandoval και Duncan, καταπληκτικά και ομιλούντα, πολλές φόρες παίρνουν πάνω τους το βάρος των συνθέσεων όπως στο “An Exercise In Debauchery”, η απόδοσή τους είναι από μόνη της ένα (από τα πολλά) highlight του δίσκου. Τα καταιγιστικά riff σε σημεία (“With A Head Full Of Steam” με τη συνεισφορά της Pearl Aday, σύζυγο του Scott Ian – καλή, πρόστυχε!), η southern αλλά με Pearl Jam rock νοοτροπία στο “In An Instant” ή το Alice In Chains desert rock πνεύμα του “Dive”, εμπλουτίζουν τη γενική grooveίλα που δρα σαν αναπόσπαστη φυσική συνιστώσα του “Win Hands Down”.
Αμερικανοπρεπές στο έπακρο, δηλαδή η δύναμη είναι από τα πρωταρχικά στοιχεία, και ηχητικά το album ακούγεται πολύ βαρύ χωρίς ούτε μισή στιγμή ο νούς σου να πάει σε νεοχιπισμούς ή οτιδηποτεcoreίτιδες. Απέχει έναν ολόκληρο ωκεανό μουσικού attitude από αυτά που δημιούργησαν πριν 25-30 χρόνια, αλλά ακόμη κι έτσι υπάρχει νοητή μια άφθαρτη γέφυρα που συνδέει τις δύο όχθες. Συμπερασματικώς ένας δίσκος που θα σε υποψιάσει στην αρχή αλλά από το δεύτερο-τρίτο άκουσμα θα καθιερωθεί στη συνείδησή σου ως “φοβερός τελικά φίλε!”.
Pure αλήτικο US heavy metal κάτι που πρακτικά εμπίπτει στο σοφό λογίδριο ενός ανώνυμου μεσήλικα μεταλλά “Πρακτικώς, μουσική σαν το US heavy metal, δεν υπάρχει”. Αν ρωτάς εμένα προσωπικά, έχω παίξει τα ρέστα μου στην εν λόγω ρήση εδώ και πολλά χρόνια, η διαπίστωση είναι για σένα μίστερ.
669 
