Δύο χρόνια μετά το πραγματικά πολύ καλό “Late for Nothing”, οι Iwrestledabearonce επανέρχονται με το τέταρτο και συνάμα πιο επιθετικό πόνημά τους.
Καταρχάς, βλέποντας το εξώφυλλο αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα έχουν σοβαρέψει, σε σχέση με πριν. Το συγκρότημα ενδεχομένως προσπαθεί να προσεγγίσει ένα ευρύτερο ακραίο κοινό και μιας και αυτό δεν έγινε με τη συχνότερη χρήση καθαρών φωνητικών, αποφάσισε να τα ελαττώσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ενώ λοιπόν στην προηγούμενη δουλειά τους επικεντρώθηκαν αρκετά στο μελωδικό στοιχείο, στο “Hail Mary” ξερνάνε επιθετισμό.
Αρκετά τσαμπουκαλεμένο album, αν και θεωρώ πως καλουπώθηκαν από μόνοι τους, μπαίνοντας μέσα σε ένα καζάνι που εμπεριέχει πολλά σχήματα του ευρύτερου ήχου, αλλοιώνοντας μερικά από τα στοιχεία που με έκαναν να γίνω fan τους.
Αυτό που γλιτώνει το “Hail Mary” είναι ο μουσικός προσανατολισμός που δεν έχει αλλάξει, με το πειραματικό mathcore, στα χνάρια των Dillinger Escape Plan, και τις λογής παρανοϊκές εναλλαγές που παραπέμπουν άμεσα σε Mike Patton, να αποτελούν σημαία. Αυτό που άλλαξε άρδην είναι η ερμηνεία της Courtney LaPlante, η οποία βγάζει σκίζει το προσωπείο που χρησιμοποίησε στο “Late for Nothing” και μετατρέπεται σε ένα καθόλα brutal θηλυκό, το οποίο δίνει πόνο και καφριλίκι ωσάν δίμετρο μουσάτο αρσενικό.
Για το γράφοντα, το τελικό αποτέλεσμα είναι χορταστικό, αλλά ίσως κατώτερο των προσδοκιών, μιας και σε σημεία με κούρασε, κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει με τους Iwrestledabearonce.
Σε γενικές γραμμές πάντως, άπαξ και το αυτάκι σου δεν είναι εκπαιδευμένο, άστο να πάει στο διάολο, γιατί δε θα σου αρέσει. Οι υπόλοιποι τρελοί που γουστάρουμε τρελοκαμπέρικα σχήματα, έχουμε κάθε λόγο να μείνουμε.
604 
