Από τις πιο παλιές καραβάνες στο χώρο του ελληνικού death metal, οι Σάββας Μπετίνης (μπάσο, φωνητικά) και Δημοσθένης Κωστόπουλος (κιθάρες, επίσης και στους doomsters Infidel) είδαν το σκάφος τους, τους Acid Death, να περνάει από χίλια μύρια κύματα, να κλυδωνίζεται, προς στιγμήν (καμιά δεκαριά χρόνια η “στιγμή”), να βυθίζεται και τελικώς να ανασύρεται.
Από τον ενθουσιασμό του πολύ καλού ντεμπούτου τους “Pieces of Mankind” (το οποίο μαζί με το EP “Apathy Murders Hope” και το split με τους Ισπανούς Avulsed “Misled / Deformed Beyond Belief”, απετέλεσαν κάποιες από τις πρώτες ενδεικτικές εγχώριες δουλειές σε πολύ πειραματικά πεδία για το death ύφος της εποχής, ακόμη και για τα παγκόσμια δεδομένα, μιας και το εν λόγω ρεύμα είχε να παρουσιάσει μια χούφτα μπάντες που ήταν ταυτόχρονα μια παντοδύναμη elite και αναφέρομαι σε σχήματα όπως οι Coroner, οι Atheist, οι Pestilence, οι Mekong Delta, οι Cynic και οι όποιες ημιαναγνωρισμένες παραφυάδες αυτών), στην απτή αναγνώριση του Atheistικού “Random’s Manifest” από το σύνολο σχεδόν του death metal κόσμου κι από εκεί, στην πίκρα της διάλυσης το 2001.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τα δεδομένα στην παγκόσμια σκηνή έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί με την άνοδο της διαδικτυακής προωθήσεως και της άνεσης που παρέχει η προσιτή σε όλους πλέον, home computing τεχνολογία. Με κάποιες επανακυκλοφορίες και με πολλές αναφορές σε σχετικά με την ελληνική σκηνή άρθρα, το ενδιαφέρον του κόσμου για τους Acid Death αναθερμάνθηκε και έτσι το 2012, η μπάντα επανασυστάθηκε, με τους Κώστα Αλεξάκη (drums) και Κώστα Καράμπελα (a.k.a. Gus K – κιθάρες) να αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους και κυκλοφόρησε το αρκετά καλό “Eidolon”, το οποίο ξαναέβαλε στο δισκογραφικό χάρτη τους Acid Death.
Ακολούθησαν πάρα πολλές live εμφανίσεις είτε supportάροντας σπουδαία ονόματα της πιάτσας (ενδεικτικά αναφέρω τους Θεούς The Haunted), είτε σε πολύ δυνατά events στο εξωτερικό (festivals σε Φινλανδία, Σλοβενία, Ιταλία ενώ πρόσφατα περιόδευσαν με τους θρυλικούς Master του μεγάλου Paul Speckmann – στα γόνατα όλοι ρε!), τη θέση του Gus K πήρε ο Γιάννης Αναγνώστου (έπαιξε επίσης και στο debut των Released Anger) και όλα έδειχναν ότι είναι έτοιμα για ένα νέο album, το οποίο εδώ και λίγο καιρό είναι πλέον πραγματικότητα. Οι Acid Death εν έτει 2015, επέστρεψαν διοχετεύοντας όλη τους την εμπειρία και όση έμπνευση τους απέμεινε με το νέο “Hall Of Mirrors”, έναν πολύ δυνατό δίσκο που αξίζει πολλούς επαίνους.
Η βάση της μουσικής των Acid Death είναι το πλουραλιστικό όσο και στριφνό ευρωπαϊκό death metal που μεσουράνησε στα mid προς late 90’s και πρεσβεύθηκε από τις τρελλαμένες δουλειές συγκροτημάτων όπως οι Atheist, οι Coroner (από τις απόλυτες tribute παραπομπές στο αναφερθέν τέρας το ομότιτλο “Hall of Mirrors”, στο οποίο συμμετέχει στα back vocals ο Μάνθος Στεργίου των Tardive Dyskinesia, έχεις την αίσθηση ότι βγήκε μέσα από ένα εγκυμονών “Grin”) ή οι Cynic (“Life and Death”, επικών διαστάσεων οι μπασογραμμές του Μπετίνη σε συνδυασμό με την ενθουσιώδη φωνητική του απόδοση, με το ρεφρέν να ερμηνεύεται από τον John Soti (Floating Words), πολυσχιδές και καταιγιστικό), αλλά απολύτως προσαρμοσμένης στο σήμερα του ήχου.
Διάσπαρτη αιωρείται μια ιδιαίτερη οσμή που φέρνει στο νου τους Carcass (επί παραδείγματι στο καταπληκτικό “The Unfair Fight” με το ερεθιστικό Maidenικό solo του), ειδικά στην οξεία, πριμαριστή αντίληψη της riffολογίας και πολλές φορές εμφανίστηκαν τα πνεύματα των Meshuggah, των Death (θαύμασα το κιθαριστικό pure heavy παιχνίδι του Δημοσθένη Κωστόπουλου και του Γιάννη Αναγνώστου στο σπουδαίο “Taste of the Erratic” και το οποίο ολοκληρώνουν με τη φωνή τους η Ιλιάνα Τσακιράκη (Enemy of Reality) και η Νάντια Β.) ή ακόμη και των Morgoth (με μια Motorheadoειδή, μελωδική παραλλαγή μοντέρνου και γρήγορου death metal στο “Planes of the Eternal Dead”). Το πολυεπίπεδο προσωπείο του νέου album συμπληρώνεται από τις πιό ασυνήθιστες απόπειρες που έχω ακούσει ποτέ σε υλικό της μπάντας και αναφέρομαι στον στακάτο, με μια ιδιαίτερη Atheistική doomίλα, αμανέ “Ghostship”, στην εκλεπτυσμένη thrashίτητα του “Truth Revealed” (στο οποίο συνδράμει ένα lead ο Νίκος Μελισσουργός των thrash / death νεοηρώων μας Suicidal Angels) και στην άκρατη μελωδικότητα του επιλογικού “Supreme Act of Heroism”, το οποίο γειτνιάζει προς πολύ σύγχρονα ηχοτόπια, γενικές επιρροές που αλληλοσυμπληρώνονται σε διάσπαρτες ρωγμές του τακτού και δομημένου, συνθετικά, χάους.
Τα μέλη των Acid Death εκδηλώνουν τη φανερή τεχνική τους κατάρτιση, αποδίδοντας με ακρίβεια και άνεση τα δύσκολα θέματα που διαπραγματεύονται, φωνητικά ο Μπετίνης είναι άψογος, φτύνει με καθαρότητα τους καυστικούς στίχους του την ίδια στιγμή που οι έγχορδοι εμφανίζονται χειμαρρώδεις, σχεδιάζοντας τις μελωδίες τους πάνω στον περίτεχνο καμβά που έχει πλέξει ο Κώστας Αλεξάκης (drums), ο οποίος κινείται ανέμελα πάνω σε όλη τη ρυθμική γκάμα που θα περίμενες από έναν άκρως προοδευτικό, death metal χαρακτήρα album, το οποίο αποτελεί μια ιδανική χωροχρονική και συναφής μουσικά γέφυρα ανάμεσα στις δυο κοινωνίες που αποδόθηκαν εικαστικά τα τελευταία 25 χρόνια, στα ηχητικά μονοπάτια της ελληνικής metal πραγματικότητας.
To “Hall of Mirrors” συνολικά είναι κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα τεχνικής όσο και ακραίας μουσικής. Πολύ δουλεμένο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια (έξοχη η μίξη και το mastering του Fotis Benardo (SiXforNinE, πρώην Septic Flesh) στα Devasoundz), αέρινα ρέον, αισθητικά άρτιο (πολύ πολύ καλαίσθητο το artwork του Γιάννη Νάκου), προσελκύει το ενδιαφέρον ενός ακροατή που θα αρεσκόταν σε μεγάλες πρέζες ακλισάριστης ουσιαστικά τέχνης, μιας και πρόκειται για ένα album που συμπυκνώνει με έναν νέο, αυθεντικό τρόπο, πολλά από τα πιο δυναμικά στοιχεία που έχει αναδείξει αυτή η φόρμα, το progressive death metal, που δεν είναι δα και το πιο σύνηθες μέσο έκφρασης που θα επέλεγε να τολμήσει μια παρέα μεταλλάδων. Νεωτερισμοί, ποικιλία, συναίσθημα, οργή, πόνος, με σαφή ηχητικό προσανατολισμό που εστιάζει στο αυτονόητο. Στην ψυχή σου.
684 
