Ύστερα από το Βατερλώ του “Straight Out of Hell”, οι Helloween επανέρχονται με το 15ο full length τους, το οποίο για να προλάβω τις αρσενικές groupies της μπάντας που σε κάθε κυκλοφορία προτρέχουν σαν τις γαζέλες, όχι δεν είναι “ο καλύτερος δίσκος τους επί Deris”.
Η speedάτη λογική που αποκτήθηκε στην προηγούμενη δουλειά συνεχίζεται και εδώ, αλλά ευτυχώς πιο πετυχημένα, μιας και δε συναντώνται πολλά fillers, δίχως παράλληλα όμως να μιλάμε για κάποιο αριστούργημα. Για το γράφοντα, που είναι και fan πανάθεμά τον, λειτουργεί θετικά σαν άκουσμα πάντως.
Εύπεπτο, με πολλά sing-a-longs, κάτι που έλειπε από το “Straight Out of Hell” και, ευτυχώς, με περιορισμένο το επικό στοιχείο, το οποίο όσες φορές το έχουν προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια, έχει αποτύχει.
Ο Andi Deris εξακολουθεί να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, ενώ ο Sascha Gerstner κεντάει δίπλα στον Michael Weikath, αλλά για μια ακόμη φορά ανακαλύπτω πόσο μου λείπει ο Roland Grapow στην κιθάρα. Διότι επί Grapow άκουγα τραγούδια που μου καρφώνονταν στο μυαλό, ενώ πλέον αυτό δε γίνεται συχνά, χωρίς όμως να απαξιώνω τη συνεισφορά του Gerstner στου group.
Για τον τίτλο και το εξώφυλλο δεν έχω κάτι να σχολιάσω… Είναι λες και εδώ και πάμπολλα χρόνια (από το 1991 και μετά ίσως), πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, βαφτίζουν στην τύχη το album, επιλέγοντας επίτηδες μέτριο artwork, έτσι για τη φάση.
Στα της μουσικής, το “My God-Given Right” χωρίζεται σε δύο μέρη… Μέχρι τα μισά του είναι πιο ανάλαφρο (τρόπον τινά) και πιο συναυλιακό ίσως, ενώ στην πορεία σοβαρεύει κάπως, όντας πιο heavy και πλην του “If God Loves Rock n’ Roll”, παρουσιάζει τις πιο μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις του.
Οι Helloween παραδίδουν έναν πολύ ευχάριστο δίσκο, ο οποίος ξεπερνάει συνθετικά τα “Straight Out of Hell” και “Rabbit Don’t Come Easy”, έχοντας όμως τον ίδιο ηχητικό παρανομαστή με τις εν λόγω κυκλοφορίες, φλερτάροντας παράλληλα και με τη μουσική ταυτότητα του “7 Sinners”. Καλύτερο από αυτό που περίμενα, οπότε δηλώνω ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, δίχως όμως να σχίζω τα καλτσόν μου.
Highlights: “Heroes”, “My God-Given Right” (αν και θυμίζει το “Power”, ειδικά στο κουπλέ), “Lost In America”, “Russian Roule”, “The Swing of a Fallen World”, “Claws”
684 
