Σάββατο βραδάκι, με τους περισσότερους “μουσικόφιλους” να παρακολουθούν με αγωνία Eurovision, η φάση σίγουρα ήταν συναυλία με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του punk.
Τους Stranglers δεν τους είχα δει ποτέ live και σίγουρα ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και ανυπόμονη να ακούσω τα αγαπημένα “No more heroes”, “Peaches”, “Golden Brown” και άλλα τόσα πολλά.
Τη βραδιά άνοιξε η Αθηναϊκή μπάντα Moan με ενδυματολογικές αναφορές σε ήρωες της DC και Marvel comics με τα μαύρα αυτάκια της τραγουδίστριας να συνοδεύουν την εντυπωσιακή της φωνή στο εκπληκτικό “Languages” και “Jenny of the wild woods”. Η προθέρμανση για τους headliners ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και το κοινό άκουγε με προσοχή τους Moan, που συμπλήρωσαν σχεδόν μισάωρο επί σκηνής.
Κατά τις 22:30, η αναμονή είχε τελειώσει και οι, παππούδες πλέον, Stranglers μπήκαν δυναμικά ξεσηκώνοντας τα σχεδόν 1.000 άτομα, κάνοντας το κοινό να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα και ζητοκραυγές. Είκοσι λεπτά ατελείωτου punk rock με εκρηκτικές κιθάρες και ξεσηκωτικά γνωστά σε όλους ριφ με αποκορύφωμα το αγαπημένο “Nice n’ sleazy” μας κράτησαν σε ένταση αρκετά μέχρι να έρθουν τα πιο χαλαρά “Golden brown” και “Always the sun”.
Μας έκαναν και τα κλασσικά καψόνια του μέσα-έξω, αλλά το χειροκρότημα και η δίψα του κοινού τους έβγαζε συνεχώς πάνω στη σκηνή. Παππούδια είπα; Αναμφισβήτητα η ηλικία στο punk τελικά δεν παίζει κανένα ρόλο όπως έχουν αποδείξει πολλοί στο είδος τους και πρώτος και καλύτερος ο Iggy Pop. Η αλήθεια βρίσκεται στο Punk σύντροφοι, άντε και στους Sex Pistols τώρα που ζεσταθήκαμε.
κείμενο: Σίλντα Ζεινάτη
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
560 
