…και εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται από το πουθενά ένα album και σε κάνει να ξεχάσεις τη τελευταία νέα κυκλο- φορία που άκουσες! Οκτώ χρόνια μετά το τελευταίο τους studio album (“Still At War”) το τεθωρακισμένο είναι ετοιμο- πόλεμο και “εξελιγμένο”.
O βρώμικος ala Motörhead ήχος που χαρακτήριζε τη μπάντα στο ξεκίνημα της, πίσω στις αρχές του 80 και στα πλαίσια του New Wave Of British Heavy Metal, έχει δώσει τη θέση του σε παραδοσιακό μεν, ανέλπιστα εντυπωσιακό δε, Heavy Metal. H προσθήκη του τραγουδιστή Doogie White (πρώην Rainbow/Yngwie Malmsteen), αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το υλικό και προσθέτει και λίγη από την αύρα των προηγούμενων συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχε. Οι “νέοι” Tank έχουν στοιχεία που συναντάμε στους Saxon, το συνθετικό ύφος του Dio, ακόμα και Black Sabbath εποχής “Seventh Star” και “Eternal Idol”, διατηρώντας και το ύφος των μετα – NWOBHM μπαντών της Γηραιάς Αλβιώνας. Φοβερά ρυθμικά μέρη, κιθαριστικές μελωδίες και riffs από τις ένδοξες ημέρες του Αγγλικού heavy metal και πολύ καλές φωνητικές γραμμές. Όλα αυτά με σύγχρονη παραγωγή που τιμά το παρελθόν του ήχου, προσδίδοντας όγκο και δίνοντας στον κάθε μουσικό τον απαιτούμενο χώρο για να αναδείξει τα μέρη του. Κομματάρες όπως τα “Judgement Day”, “Phoenix Rising” και “My Insanity”, γράφονται μόνο από μεγάλες μπάντες και οι Tank αποδεικνύουν ότι αυτή τη στιγμή είναι μια από τις καλύτερες ενεργές μπάντες του “νησιού”. Αυτή τη στιγμή, εκεί έξω υπάρχουν πολλά νέα album που αναζητούν την προσοχή σας. Δυστυχώς κάποια από αυτά, όσο και αν το αξίζουν, δεν έχουν την ευκαιρία τους. Το “War Machine” απαιτεί την ευκαιρία του αφού ήδη ανήκει στα καλύτερα heavy metal albums της χρονιάς.
Ανδρέας Ανδρέου
564 
