To σωτήριο έτος 2013, το ντεμπούτο των Αμερικανών Demon Lung με ξέκανε και ομολογώ πως ήταν από τα αγαπημένα μου εκείνο το χρόνο.
Εκπληκτικό concept, εξωφυλλάρα μουσικάρες (review).
Οπότε καταλαβαίνει κανείς το πόσο πολύ περίμενα την επανάληψη τέτοιου θαύματος και ελπίζω να το βρω στο “A Dracula”.
To εξώφυλλο είναι υπέροχο και κολλάει όμορφα με το Candlemass-ικο doom που παίζουν οι κύριοι από τη Νεβάδα (Νεβάδα καζίνο, Ελλάντα το ξύνω!). Η ιστορία εξίσου όμορφη. Η κόρη του Σατανά που ζει σε κάποιο μοναστήρι ερωτεύεται την πιο αγνή ψυχή εκεί μέσα και θέλει να κατακτήσει την αγάπη της, όμως το μόνο που καταφέρνει είναι ο θάνατος της από τα χέρια των καλογριών. Αποφασίζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες της και να επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών την αγάπη της, μαζί να ξεκληρίσουν το μοναστήρι και έπειτα, όλον τον κόσμο.
Οι Solitude Aeturnus είναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες τους μπάντες και ο ήχος τους είναι πολύ κοντινός με αυτόν. Σε λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και σαφώς πιο επικό χαρακτήρα, με τα φωνητικά της Shanda να αγκαλιάζονται όμορφα με αποτελέσματα σαν το πανέμορφο “Gypsy
Curse”.
Οι Demon Lung δημιουργούν άλλο ένα αριστούργημα και αποδεικνύουν πως είναι το μέλλον του ήχου!
445 
