Τρία χρόνια μετά το παρελθοντολάγνο (και για το γράφοντα, επιτηδευμένα οπαδικό), “Tragic Idol”, οι Paradise Lost επιστρέφουν με μια δουλειά που θα πείσει οποιονδήποτε είχε επιλέξει να μην ασχοληθεί με τη μπάντα από το 1997 και μετά.
Ανώτερο από τον προκάτοχό του, ειδικά σε επίπεδο σύνθεσης και σίγουρα πιο τίμιο στην προσέγγισή η οποία, στα αυτιά μου τουλάχιστον, φαντάζει περισσότερο αυθόρμητη, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί το σύνδρομο “να δείξουμε ότι άμα θέλουμε, μπορούμε”.
Με μαθηματική ακρίβεια, οι Paradise Lost γίνονται ολοένα και πιο heavy από την κυκλοφορία του “Host” και μετά, με κάθε album να είναι ένα σκαλί πιο σκοτεινό από το προηγούμενο. Αποκορύφωμα το “The Plague Within”, το οποίο βαδίζει στα χνάρια του “Tragic Idol” σε ότι αφορά την καταχνιά που αναβλύζει. Αισθητικά ακουμπάει το “Shades of God”, σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή του, ενώ ποιοτικά, παρά τις όποιες ελπίδες μου, δεν αποτελεί κάποια μεγαλειώδη επιστροφή. Όταν όμως διαθέτεις κομμάτια όπως “No Hope In Sight”, “An Eternity of Lies”, “Punishment Through Time”, “Beneath Broken Earth”, “Cry Out” και “Return to the Sun”, τότε έχεις στα χέρια σου ένα album-διαμαντάκι που ναι μεν δε θα γράψει ιστορία, αλλά θα στέκεται άξια δίπλα από το βαρύ όνομά σου.
Σε σχέση με τις πιο πρόσφατες δουλειές του σχήματος, εδώ χρειάζονται περισσότερες ακροάσεις προκειμένου να εντρυφήσεις στο σκοτάδι που προτείνουν οι Paradise Lost. Και μόλις το συναντήσεις, αυτοβούλως θα χαθείς μέσα του και θα γουστάρεις. Έτσι απλά και καθόλου ρομαντικά!
Ένας κύκλος ολοκληρώνεται ουσιαστικά με το “The Plague Within”, με το σχήμα να επανέρχεται στον ήχο με τον οποίο έγινε αναγνωρίσιμο και αγαπητό. Μαζί με το “In Requiem”, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από τους Paradise Lost από το 1997 και μετά.
730 
