Εκείνα τα βράδια είναι που το ελληνικό σκληρό rock παίρνει τις βαθιές ζωοδοτικές του ανάσες.
Όχι μόνο γιατί μιλάμε για ένα βράδυ, όπου 5 συγκροτήματα της εγχώριας μουσικής σκηνής έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν νέο τους υλικό, αλλά και επειδή είναι μια άτυπη σύνοδος κορυφής ανθρώπων που ασχολούνται με το θέμα και του υπόλοιπου κοινού που το ζητούμενο είναι να βοηθηθεί ώστε να αναπτύξει μια σχέση εθισμού με αυτή τη μουσική.
Η Παρασκευή 15 Μαΐου 2015 (πολλά πεντάρια μαζεμένα) ήταν ένα βράδυ αφιερωμένο στο λεγόμενο Post, το οποίο ήταν το κοινό σημείο όλων των συμμετεχόντων. Η Trailblazer Records μάζεψε πάλι, διάφορα κουμάσια και έφτιαξε ένα μικρό φεστιβάλ όπου προσωπικά είδα για πρώτη φορά 4 από τις 5 μπάντες. Μαζί με διάφορες αστείες στιγμές “γνωστών” υπόγειων μουσικών, μανατζεραίων (ναι, Κότση είσαι τέτοιος πλέον!) και αμφιβόλου ποιότητας ραδιοφωνικών παραγωγών (δε λέω για σένα Ζερβέ, μουαχχαχαχαχα) το βράδυ αν και δεν είχε την αναμενόμενη προσέλευση, ήταν γεμάτη ένταση και καταχνιά.
Πρώτο στη σκηνή, το κουαρτέτο των Kevel τους οποίους ομολογώ δεν ήξερα πριν ούτε σαν όνομα. Post sludge metal ορχηστρικού τύπου (γιοκ το μπλαμπλα) με τα volume στο τέρμα και τους τέσσερους μουσικούς να παίζουν μουσική βγαλμένη από Isis και Cult of Luna και να δείχνουν συνεχώς το πόσο γουστάρουν. Στον πάγκο υπήρχε και το νέο τους δημιούργημα, πρώτο αν δεν απατώμαι, “Hz of the unheard” και η εμφάνιση τους ήταν ικανοποιητική σε γενικές γραμμές. Προσωπικά, θα ήθελα και κάποια αραιά έστω, απόκοσμα φωνητικά που θα ανέβαζαν ένα level πάνω το όλο σύνολο.
Για τη συνέχεια, Hearth. Η φάση εδώ είναι σαν εκείνα τα μενταγιόν που είναι χωρισμένο στα δύο και κάποια στιγμή ενώνεται και δίνει ένα όμορφο κόσμημα. Έτσι και εδώ! Κατά το ήμισυ, Brotherhood of Sleep (αν δεν ξέρεις, μάθε) και κατά το υπόλοιπο ήμισυ CTS Productions. Στα τύμπανα, η μοναδική γυναίκα της βραδιάς να κοπανάει σαν τον Ήφαιστο σε μια αέναη εναλλαγή ρυθμού (σε κάτι φάσεις ήταν σαν κάποιος να παίρνει φόρα, αλλά ποτέ να μην κάνει το άλμα και να σε αφήνει σε αγωνία), στις κιθάρες άρχοντες των ηλεκτρονίων που έπεφταν και στα γόνατα να τα ελέγξουν και το μπάσο και η φωνή να χώνει το ένα πόδι του γκρουπ ακόμα βαθύτερα στο black metal, την ώρα που το άλλο είναι στo post.
Απόκοσμοι όπως ακριβώς, τους είχε περιγράψει στη συνέντευξη στο Rockway.gr, ο Θανάσης, frontman των Anal Veritas, οι οποίοι ανέβηκαν στη συνέχεια στη σκηνή.
Κυνηγούσα χρόνια να τους πετύχω σε κάποια μουσική σκηνή, αλλά πάντα έπεφτε πάνω σε νύχτες εργασίας. Οι Βυρωνιώτες Anal Veritas μας έδωσαν και καταλάβαμε τι σημαίνει πρωκτική αλήθεια με τον καλύτερο τρόπο και με μια μεστή εμφάνιση ήταν το γκρουπ που είχε ως τότε την μεγαλύτερη ανταπόκριση του κοινού. Πιο rock από όλους τους υπόλοιπους, αλλά με πιο ατμοσφαιρική από παλαιότερα διάθεση και με μια φωνή να ποικίλλει από τα βαθιά Hardcore στα ουρλιαχτά και μελωδικά ηχοτόπια, που με κάνει να περιμένω να ακούσω ολόκληρο το νέο τους album “Happy Estella”. Εύγε, νέοι μου!
Οι Kαλαματιανοί Minerva Superduty με είχαν εκπλήξει με τη μουσική τους που συνάντησα κατά λάθος μια μέρα στο Bandcamp και ήμουν πολύ περίεργος να τους ακούσω ζωντανά. Δεν απογοητεύτηκα διόλου! Ένταση, ρυθμός, ορχηστρικός οδοστρωτήρας από μια τετράδα, που αν εξαιρέσεις τον drummer (ε δεν γίνεται πρακτικά), έπαιζαν ως επί το πλείστον, με πλάτη στο κοινό εκνευρίζοντας τους φωτογράφους, αλλά κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κόσμου. Πολλοί δεμένοι και άνετοι με τα όργανα τους είναι από εκείνα τα Instrumental συγκροτήματα της χώρας που ξέρουν που βαδίζουν. Βέβαια, ομολογώ πως δισκογραφικά ακούγονται ακόμα πιο μοναδικοί!
Τι να πούμε για τους Hedvika
Μπορεί το να είσαι τόσες ώρες στο ίδιο χώρο να σε κουράζει λίγο, αλλά στο τέλος φεύγεις τόσο γεμάτος από ήχους και εμπειρίες που γίνεσαι αυτομάτως σοφότερος! photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
Πρέπει αυτό το κίνημα της rock, σκληρής και μη, να συνεχίζει να παίρνει τέτοιες αναπνοές για να μη χρειαστεί ποτέ Mouth to mouth ανάνηψη!
547
