1974: οι Deep Purple χωρίζουν τους δρόμους τους με τον Ian Gillan στα φωνητικά και κυκλοφορούν το εξαιρετικό “Burn” με τον David Coverdale πίσω από το μικρόφωνο.
Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς βγαίνει και το εξίσου πάρα πολύ καλό “Stormbringer”, ενώ ένα μόλις χρόνο μετά και ύστερα την αποχώρηση του Ritchie Blackmore, το σχήμα διχάζει με το “Come Taste the Band”, το οποίο κατόπιν εορτής, κρίνεται ως υποτιμημένο.
Οι Deep Purple διαλύονται μέχρι το 1984, ο Blackmore στο μεταξύ ασχολείται με τους Rainbow, ο Coverdale δημιουργεί τους Whitesnake και η ιστορία είναι γνωστή σε όλους σε ότι αφορά την εξέλιξη των πρωταγωνιστών.
2015: ύστερα από ένα αρκετά πετυχημένο εμπορικό comeback το 2008 και δύο studio album, οι Whitesnake αποφασίζουν να αναπολήσουν την περίοδο που ο Coverdale αποτελούσε frontman των Deep Purple, μέσω του “The Purple Album”.
Και για να μην το κουράζουμε το θέμα, έχουμε να κάνουμε με έναν παντελώς αχρείαστο δίσκο, που δεν προσφέρει τίποτα απολύτως νέο στον ακροατή, πέραν της επιβεβαίωσης πως ο Coverdale έχει γεράσει και η απόδοσή του απέχει έτη φωτός από αυτή που γνωρίσαμε στις original εκδοχές των τραγουδιών.
Εκκίνηση με μια mini-βεβήλωση των “Burn” και “You Fool No One” (από το “Burn”- 1974) και συνέχεια με το “Love Child” (“Come Taste the Band”- 1975) σε μια πιο σύγχρονη hard rock εκδοχή του. Επιστροφή στο “Burn” με το “Sail Away” και στο καπάκι “The Gypsy” και “Lady Double Dealer” μέσα από το “Stormbringer”. Σα να ακούς συλλογή που δεν περιέχει τα αυθεντικά κομμάτια.
Ακολουθεί το χιλιοπαιγμένο “Mistreated”, με τον Coverdale να ακούγεται σαφέστατα κουρασμένος. Τα “Holy Man” και “Might Just Take Your Life” έρχονται πιο κοντά στο ύφος των Whitesnake, ενώ το “You Keep On Moving” αποτελεί το δεύτερο και τελευταίο κομμάτι από το “Come Taste the Band” (αν και for the record, στη deluxe edition συναντώνται και τα “Lady Luck” και “Comin’ Home”).
Προφανώς από το cd δε θα έλειπε το “Soldier of Fortune”, το οποίο μονάχα ως προσβολή μπορώ να την εκλάβω, αν το συγκρίνω με την αρχική εκτέλεση. “Lay Down, Stay Down” λίγο πριν το τέλος με την υπομονή να εξαντλείται σε ό,τι αφορά την ανουσιότητα του “The Purple Album”. Επιτέλους ο πολυπόθητος επίλογος έρχεται με την εμετική διασκευή στο, κανονικά ανυπέρβλητο, “Stormbringer”.
Η προσέγγιση σε όλο το δίσκο είναι πιο heavy και λιγότερο revival classic rock, μπας και δικαιολογηθεί η όλη κίνηση, αλλά το τελικό αποτέλεσμα παραμένει αδιάφορο. Ίσως βοηθήσει κάποιους ακροατές να επανεκτιμήσουν τα εν λόγω album των Purple, αλλά πραγματικά μιλάμε για αρπαχτή από τις λίγες.
Πώς να το θέσω ευγενικά… Απευθύνεται αποκλειστικά σε die hard fans που έχουν λεφτά για πέταμα…
680 
