Η πρώτη μου επαφή με τη βαρέων βαρών στοουνεροντουμίλα των Goatsnake ήταν το 2004, όταν μου έφεραν δώρο το “1 & Dog Days”, μια κυκλοφορία που περιλάμβανε το πρώτο full length της μπάντας, ονόματι “Goatsnake Vol. 1” (1999) και το EP “Dog Days” (2000) συν το κομμάτι “Knucklebuster” (μέσα από το “Man of Light” EP του 1998) και μια διασκευή στο “Who Are You” των Black Sabbath.
Έκτοτε οι αμερικανοί έχουν ριζώσει στην εν δυνάμει μουσάτη συνείδησή μου και το reunion τους, υπό τη συνοδεία νέου album, μονάχα ως εορταστικός μποναμάς μπορεί να χαρακτηριστεί!
Ξέρω φίλτατε αναγνώστη, στα παπάρια σου, αλλά χρειαζόμουν μια εισαγωγή για το κείμενο!
Ο υποψιασμένος fan γνωρίζει περίπου τι θα ακούσει στο “Black Age Blues”, αν και έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που βγήκε στην αγορά υλικό από τους Goatsnake, οπότε μια πισινή κρατιέται, έτσι για τους τύπους (μιας και την πατήσαμε ολίγον τι με το “απλά οκ” δισκάκι των Eyehategod).
Το album ανοίγει με το “Another River to Cross” και το γαμάτο riff του σε στέλνει από εκεί που ήρθες. Τα φωνητικά του Pete Stahl όπως τα ξέρουμε, ίσως λίγο πιο μπροστά στην παραγωγή από ότι συνήθως, αλλά κλάιν μάιν.
Το συμπαθέστατο “Elevated Man” έχει βγει στο γιουτιούμπι εδώ και ένα μήνα, αλλά δεν αποτελεί ενδεικτικό δείγμα του τι θα ακούσεις.
Συνέχεια με το γκρουβάτο “Coffee & Whiskey” και το ομώνυμο “Black Age Blues”, στο οποίο φαίνονται ακόμη περισσότερο οι 70s επιρροές της μπάντας (όχι revival βλάκα, συγκεντρώσου).
Doom, riffιά και Κώτσο βασιλιά, στο “House of the Moon”, με το “Jimi’s Gone” που ακολουθεί να αποτελεί ένα από τα highlight του δίσκου. Sabbath φάση το “Graves”, κεραμίδα στην κούτρα το εξαιρετικό “Grandpa Jones”, που φέρει τις Καλιφορνέζικες καταβολές του group.
Uber επίλογος με το εφτάλεπτο “A Killing Blues”, μια αργή, βρώμικη και παντελονάτη σύνθεση, να κλείνει υπέροχα το μόλις τρίτο full length του σχήματος.
Το “Black Age Blues” δεν είναι μεν “έπος”, αλλά δεν απέχει ιδιαίτερα, ενώ σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει ή δείχνει “λίγο” σαν επιστροφή. Είναι μια δισκάρα που αντικατοπτρίζει το σύγχρονο (πιο ώριμο) μουσικό ποιόν των Goatsnake, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με αυτό των προ πολλών χρόνων πονημάτων τους.
Και από τη στιγμή που έρχονται και από τα μέρη μας στις 7 Ιουνίου, άπαξ και σέβεσαι τον εαυτό σου, οφείλεις να πας σε αυτό το live. Αλλιώς, τσάμπα τα μανίκια, τα μούσια και τα “βαμονός βαμονός” που μας τσαμπουνάς.
930 
