Δύσκολα συμπαθώ folk μπάντες, μιας και η μόνη που το έκανε σωστά για τα γούστα μου ήταν οι Skyclad, προτού αποχωρήσει φυσικά ο Martin Walkyier.
Οκ, το παραπάνω δεν έχει άμεση σχέση με τους Artaius, απλά μιας και το δελτίο τύπου φέρει την ταμπέλα “prog folk metal”, είπα να ξεκαθαρίσω εξ αρχής τα πράγματα.
Το σεξτέτο από την Ιταλία μου ήταν άγνωστο μέχρι πρότινος. Το “Torn Banners” όμως δε με χάλασε καθόλου, οπότε λέω να τσεκάρω και το προ διετίες ντεμπούτο τους.
Περίεργη ομολογουμένως το μουσικό κράμα των Artaius! Κοιτάτε τι έκαναν οι μπαγάσηδες… Έφτιαξαν ένα σχήμα που διατηρεί τη λογική “ο κάφρος και η παρθένα” σε ότι αφορά τα φωνητικά, μόνο που η προσέγγιση είναι πιο επιθετική, στα πλαίσια τους melodic death (αντί του goth πχ), ενώ μέσα σε όλο αυτό το ηχητικό πλαίσιο, σκάει και το folk στοιχείο.
Εντάξει, δε είναι να βγάζεις τα φρύδια με νυχοκόπτη από τη χαρά σου, αλλά σαν ιδέα και σαν απόδοση, η ευρύτερη prog λογική του “Torn Banners” λαμβάνει extra credits.
Εκεί που χωλαίνει η μπάντα είναι πως για να αποδώσει αυτό που έχει στο μυαλό της, παρέχει ορισμένες συνθέσεις που κουράζουν και εν τέλει περνούν απαρατήρητες, πλην συγκεκριμένων στιγμών τους.
Σε γενικές γραμμές δε μιλάμε για ένα “εύκολο” άκουσμα, αλλά αν του δώσεις το χρόνο του, θα σε ανταμείψει. Not bad at all, που λεν και στο χωριό μου.
503 
