Οι Tau Cross (προφέρεται Ταύ, όχι Ταού) ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που πάντα πίστευα για τα reunions: Ότι αν η μπάντα δεν έχει κάτι καινούριο να πει δισκογραφικά καλύτερα να κάνει ένα νοσταλγικό tour για να τους δουν ζωντανά όσοι δεν τους προλάβανε και μέχρι εκεί, και από κει και πέρα ας εξελιχθούν τα μέλη τους μέσω νέων σχημάτων.
Οι μόνες δύο μπάντες που ικανοποίησαν αυτό το δισκογραφικό κριτήριο κατ’ εμέ είναι οι Celtic Frost και οι Amebix. Επανήλθαν, έβγαλαν δισκάρες-έπη που μας έστειλαν όλους αδιάβαστους και μετά όταν δεν είχαν κάτι νέο να πουν το διέλυσαν. Όλοι οι υπόλοιποι απλά μας σέρβιραν νόστιμο μεν, σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ξαναζεσταμένο φαΐ ίσα ίσα για να ρίξουν κέρμα στο μουσικό παρκόμετρο και μέχρι εκεί (και ναι, συγγνώμη φίλοι συντάκτες, αλλά συμπεριλαμβάνω και τους Carcass και τους At The Gates εδώ).
Η πραγματική μαγκιά όμως των Celtic Frost και Amebix είναι το πώς συνέχισαν τα μυαλά πίσω από τις μπάντες μετά από την ώθηση της σύντομης επιστροφής, και μετά από δύο ισοπεδωτικά άλμπουμ των Triprykon του Fischer ήρθε η σειρά του σιδερά Rob Miller να δώσει παρών, αυτή τη φορά περιστοιχιζόμενος από το dream team των Away των Voivod, Jon Misery των θρυλικών Misery και του Andy Lefton των λιγότερο γνωστών αλλά εξίσου γαμηστερών War/Plague.
Οι Tau Cross στον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους φοράνε με περηφάνια τις επιρροές τους και αντί να επιδιώξουν να γίνουν «πιο κάφροι/ τεχνικοί/ γρήγοροι» ή ότι άλλο είναι της μόδας αποτίνουν φόρο τιμής στις μουσικές με τις οποίες μεγάλωσαν και τους έκαναν να αρπάξουν τα όργανα τους, μόνο που αντί να επαναπαυθούν σε ψευτο-revival κατευθύνσεις, πιάνουν αυτές τις μουσικές από τα μαλλιά και τις σέρνουν στο σήμερα.
Εννοείται τιμητική έχουν οι πανταχού παρόντες Killing Joke, ειδικά σε κομμάτια όπως τα “Lazarus” και “You People”, αλλά δεν σταματάμε εκεί. Από το στυγνό heavy metal του “Stonebraker” μέχρι το σκληρό folk του “We control the fear” και το επικό metal του“Hangman’s Hyll”, οι Hawkwind συναντούν το παλιό anarcho-punk και οι Manilla Road το ρυθμικό industrial και οι Venom το post-punk των 80s, ενώ η βραχνή φωνή του Rob σπέρνει απρόσμενη μελωδία για όσους των έχουν μάθει σαν «αδερφάκι» του Cronos. Με τους στίχους δεν χρειάζεται να ασχοληθώ καν, η ικανότητα του Rob να παντρεύει το κοινωνικοπολιτικό με το μεταφυσικό και το παγανιστικό με το καθημερινό είναι αδιαμφισβήτητη, και πάει σταθερά κόντρα σε όσους επιμένουν ότι πρέπει να διαλέξεις ή το ένα ή το άλλο.
Όσοι περιμένατε κάτι σε υπερ-crust ή κάτι πιο prog σε στυλ Voivod ατυχήσατε, οι Tau Cross είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το punk και το metal συναντούνται στις πιο απογυμνωμένες και πρωτόλειες μορφές τους, χωρίς πολλές ταμπέλες, σκέτο punk, σκέτο metal, όλο μαζί ισοπεδωτικό. Πραγματικά, είναι νωρίς ακόμα, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ άλλο άλμπουμ να ρίχνει τους Tau Cross από την πρώτη θέση για δίσκο της χρονιάς. Απλά άχαστο, μην το σκέφτεστε καν, αγοράστε με κλειστά μάτια και λιώστε το, λίγα άλμπουμ σήμερα αξίζουν τόσο πολύ.
618 
