Συνεχίζοντας τις σκέψεις του προηγούμενου άρθρου, σε ότι αφορά τους “μεταλλοπατέρες”, θεωρώ πως δε κάλυψα το θέμα επαρκώς.
Και το σίγουρο είναι πως ούτε τώρα θα το κάνω. Το γνωρίζω πως υπάρχουν πολλές και διαφορετικές πτυχές αυτού του ζητήματος, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να αναφερθώ σε όλες!
Σε γενικές γραμμές, αυτό που ουσιαστικά υποστηρίζω είναι πως το να έχει κάποιος γνώμη είναι θεμιτό, είτε συνάδει με των άλλων είτε όχι, αρκεί να μη μπαίνει στην κουβέντα και ο παράγοντας “πόσο γαμάτος είμαι”!
Η εμπειρία διδάσκει, μεταδίδει, επιμορφώνει αλλά σίγουρα δεν αποτελεί πάτημα για επίδειξη γνώσεων. Το να πάω τώρα πχ σε ένα δεκαπεντάχρονο και να κοκορευτώ για το ότι έχω Χ cd, έχω πάει σε Ψ συναυλίες και το ότι γνωρίζω Ζ σχήματα παραπάνω από αυτόν, είναι ανούσιο, άτοπο και πάνω από όλα, βλακώδες.
Αυτό όμως που δεν ξεκαθάρισα είναι πως καμιά φορά δεν έχει σημασία το πόσα κεράκια έχεις σβήσει συνολικά στη ζωή σου. Δε σημαίνει τέλος πάντων πως όλοι οι “μεταλλοπατέρες” πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας και εμπειρίας…
Υπάρχει και ένα είδος “ξερόλα” που ελλοχεύει και τελικά βρίσκει καταφύγιο σε εκκολαπτόμενους metal ακροατές, οι οποίοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, παίζουν/ μαθαίνουν κάποιο όργανο. Είναι οι κλασσικοί τύποι που υπεραναλύουν την κάθε σύνθεση λες και είναι συμφωνία του Μπετόβεν, ενώ παράλληλα διατυμπανίζουν πως οι ίδιοι θα μπορούσαν να γράψουν καλύτερη μουσική από οποιονδήποτε, αρκεί να τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να θαμπώσουν με το ταλέντο τους.
Και όταν με το καλό καταφέρουν και συνθέσουν στο pc τους το πρώτο τους τραγούδι, όσο μάπα και εάν είναι, δε δέχονται κουβέντα για την ποιότητά του. Θα σου πουν ότι φταίει η παραγωγή, η κούραση (επειδή το έφτιαχναν όλο το βράδυ), ο καιρός, το drum machine, ο φίλος τους ο Τάκης που δεν ηχογράφησε καλά το μπάσο, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, και άλλα τέτοια γλαφυρά!
Όταν δε, φτάσει η στιγμή για το πρώτο demo η τελειομανία του “ξερόλα” θα επιφέρει ένα δισκάκι τύπου σουβέρ, καθώς προκειμένου να το παίξει και λίγο “ψαγμένος”, θα εμπλουτίσει τα κομμάτια με διάφορα εφέ (νομίζοντας πως θα ακούγονται στην τελική μίξη ολοκάθαρα) και τελικά το σχήμα, αντί να δώσει βάρος στο να γράψει περισσότερη και καλύτερη μουσική, θα έχει στα χέρια του μια μαλακία μπουκωμένη από σκόρπιες ιδέες, την οποία θα βαφτίσουν dark prog με μοντέρνα περάσματα, hardcore επιρροές, goth πινελιές, death πιτσιλιές και true λουλουδάκια, η οποία όμως θα διατηρεί και επαφές με τις ρίζες του κλασσικού heavy metal (μιας και ένα μικρό solo βγήκε τυχαία λίγο 80s), χωρίς κρεμμύδι αλλά με λίγο epic κόλιανδρο…
Τι; Παρεξηγήθηκες; Ξύδι! Κάτσε, στρώσε τον κώλο σου να γράψεις κάτι της προκοπής και άσε τη διεθνή αναγνώριση να έρθει μόνη της!
Προς το παρόν, έχεις δύο επιλογές: (α) να συνεχίσεις να γράφεις “ψαγμένη” μουσική και να κάνεις περήφανους τους πέντε φίλους σου και την κοπέλα σου, ή (β) να κατέβεις από το καλάμι και να αγαπήσεις τη μουσική για αυτό που είναι και όχι για το τι μπορεί να σε κάνει! Στη δεύτερη περίπτωση, να ξέρεις, πως και μάπα τραγούδια να γράψεις ξανά, θα είναι σίγουρα καλύτερα από αυτά που θα συνθέσεις με στόχο να αποδείξεις το ότι είσαι το μέλλον του heavy metal!
706 
