Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.
41 χρόνια στη πιάτσα, 13 δίσκοι, αναρίθμητα live δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα και ακόμα αντέχουν. Ποτέ δεν έπαιξαν champions league, ποτέ δεν υπήρξαν η αγαπημένη μπάντα για τους περισσότερους αλλά τους σέβονται και τους υποστηρίζουν μέχρι και στο Άγιο Όρος. Δεν θα μου φαινόταν περίεργο να έβλεπα αφιέρωμα για τα πεπραγμένα τους και στην “Ελεύθερη Ώρα”.
Έχοντας επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη μέσα από τους πρώτους 3 δίσκους τους (δεν υπήρχε speed ή thrash μπάντα της εποχής που να μην τους αναφέρει σαν επιρροή), η μπάντα έδειξε ότι θα μπορούσε να φτάσει ψηλά. Μην ξεχνάμε ότι βρίσκονταν δίπλα στους Metallica στη περιοδεία του Kill ‘em all με το κοινό σε πολλές περιπτώσεις να τους αποθεώνει μακράν περισσότερο απο τους Metallica. Προσωπικά λάθη, εταιρείες και management τους οδήγησαν σε λάθος μονοπάτια με αποτέλεσμα η εξέλιξη να σταματήσει. Όχι όμως η τρέλα τους και οι βαθιά ριζωμένες μεταλλικές πεποιθήσεις τους.
Αυτοί είναι οι Raven. Μία cult μπάντα που δεν απέκτησε αυτόν τον χαρακτηρισμό γιατί έβγαλε 1, 2 album και έχτισε το μύθο της γύρω απο αυτά αλλά γιατί δηλώνει αδιάκοπα παρόν στα μεταλλικά δρώμενα. Με απίστευτα live στα νιάτα τους, όχι πως δεν αντέχουν ακόμα αλλά κατά τη διάρκεια της χρυσής 5ετίας τους 80- 85 οι συναυλίες τους αποτελούσαν πεδίο μάχης έχοντας απο τους πιο φανατικούς οπαδούς.
Εν έτη 2015 τι έχουν πλέον να προσφέρουν; Πολύ απλά και λιτά, μια δισκάρα που αποτελεί ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει απο Architects of fear του 1991. Η σύνθεση παραμένει η ίδια από το 1987. Τα αδέρφια Gallagher μαζί με Joe Hasselvander στα drums παραμένουν απόλυτα πιστοί και ταγμένοι στον έναν και μοναδικό Θεό, το Heavy Metal.
Το “Extermination” βρίσκει τη τριάδα σε κατάσταση εκκούσιας ονείρωξης. 15 κομμάτια χωρίς fillers σίγουρα κάτι λέει για το επίππεδο της κυκλοφορίας. Μου είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι και μόνο με το πιστόλι στο κρόταφο θα έλεγα το “It’s not what you got”, “No Surrender” και το “Fire burns within”.
Άλλοτε speed, άλλοτε πιο thrash, άλλοτε new wave όπως και να το δούμε απλά HEAVY METAL. Ό John είναι σε πολύ καλή φόρμα με το λαρύγγι του να αντέχει ακόμα. Ο Byff Byford συναντά τον John Oliva και λένε να πιούνε κανά 2 κιβώτια μπύρα πρώτα και να τα πούνε μετά. Ο έτερος αδερφός Mark γράφει ακόμα riffαρες με τις δυσολίες να δίνουν και να πάιρνουν ενώ στα drums ο Joe δίνει πόνο αλλά η παραγωγή του τα χαλάει λίγο. No worries όμως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι η μπαλάντα “River of no Return” θα μπορούσε να λείπει. Δεν είναι άσχημη αλλά ακούγεται αρκετά ξένη ως προς το σύνολο. Έστω βάλτε την στα μισά του δίσκου. Όχι στο τέλος γιατί ο δίσκος πρέπει να τελειώσει με επεισόδια και βιοπραγίες.
Αυτά κουφάλες.
Δεν θα είναι ο καλύτερος δίσκος του 2015 αλλά σίγουρα στους 10 πιο τίμιους.
682 
