Βλέποντας το Nickoz, ανατρίχιασα λίγο. Τι θα ακούσω, θεέ μου, σκέφτηκα!
Άνοιξα το βιογραφικό του καλλιτέχνη και με χαρά και ανακούφιση είδα πως έχει συνεργαστεί με τους ROT και είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι.
Ξεκινώντας να πω πως ο Kappas δεν είναι κάποια φωνή που θα σε αφήσει παγωτό ή θα μείνει στην ιστορία, αλλά έχει πολλά θετικά.
Πρώτον, το ότι γεννήθηκε στην Μελβούρνη και έζησε εκεί ως τα 15 του, του επιτρέπει σωστή προφορά και άρθρωση της αγγλικής γλώσσας. Δεύτερον, ξέρει τις δυνατότητες του και δεν προσπαθεί να κάνει κάτι απλά εντυπωσιακό που θα τον εκθέσει. Έτσι, δίνει το βάρος στο συναίσθημα της μουσικής που έχει ο ίδιος γράψει και ενορχηστρώσει, πράγμα που κάνει το πόνημα τούτο πολύ πιο ευχάριστο.
Φαίνεται πως έχει επηρεαστεί από τα μουσικά 80s (και λόγω του ότι τότε μεγάλωσε) και έτσι η μουσική του έχει πολλά στοιχεία AOR και άλλων ειδών της εποχής.
To δισκάκι λοιπόν, ξεκινάει με ένα intro που δίνει jazz προσανατολισμό και σε ξεγελάει αφού στη συνέχεια είναι όσο πιο πιασάρικο, σε δομή, rock γίνεται.
Συνθέσεις απλές και έξυπνες που θα πιάσουν τον απλό ακροατή, σε αμερικάνικο στυλ μπαίνει το συμπαθητικό “Life can be a savior”, ενώ το “Pretender” (αφιερωμένο στο φίλο του Panos Mouzourakis!!??) δείχνει και μια αγάπη στον David Bowie.
Και παρακάτω σε κομμάτια σαν τα “Addiction”, την μπαλλάντα “Love knows no escape”, “Changes” φαίνεται πως ο Kappas το έχει με το songwriting και με το στήσιμο των οργάνων στον ηχητικό χώρο και ευχαριστεί ακόμα και κάποιον σαν και μένα που δεν συνηθίζει να ακούει τέτοια πράγματα.
Οι γυναικείες δεύτερες φωνές δίνουν μια έξτρα αρχοντιά, με το πιάνο να πηγαινοέρχεται κατά τη διάρκεια του “Foolish Seeds”, το σαξόφωνο να δίνει και μια πιο “κουλτουρέ” διάσταση και το hammond (“Wine Of Love”) να δίνει μια ψευδαίσθηση σεβεντίλας.
Χάρηκα που δεν ήταν όσο cheesy τον περίμενα και οι φίλοι της πιο ρομαντικής και ελαφριάς rock, θα τον συμπαθήσουν ακόμα περισσότερο!
Θα είχε όμως μεγαλύτερο νόημα, αν κυκλοφορούσε 20 χρόνια πριν!
657 
