Έκτο album για τους Nightrage, το ελληνοσουηδικό σχήμα που ίδρυσε ο Μάριος Ηλιόπουλος το 2001 με τον Gus G.
Εξ ολοκλήρου μόνος του μετά το “Insidious” και με το line up να το συμπληρώνουν πλέον οι Anders Hammer (μπάσο) και Ronnie Nyman (φωνητικά), ο Μάριος και οι Nightrage του, κυκλοφόρησαν πρόσφατα το πολυαναμενόμενο “The Puritan”.
Ακούγοντας το album, η άμεση παραπομπή που σχηματίστηκε στο νου μου ήταν το λατρεμένο μου “Dance Across the Past” του 1998, της θεσσαλονικιώτικης, πρωτοποριακής για τα 90’s thrash/ death metal μπάντας που συμμετείχε ο κιθαρίστας, των Exhumation. Η ίδια μεθοδολογία ακολουθείται και στη νέα δουλειά. Κι αν θέλεις τη γνώμη μου, με την παρέα που μάζεψε ο Ηλιόπουλος για τη δημιουργία αυτού του δίσκου, πολύ καλά έκανε. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό thrash/ death συνολάκι, υψηλής ποιότητας, ερεθιστικό, μοιρασμένο ανάμεσα σε ταχύτατες στιγμές και mid tempo στακάτες pure headbanging riffοσειρές, διάσπαρτες ακουστικές κιθάρες, αψεγάδιαστο και λεπτομερή ήχο και πολύ – πολύ εμπνευσμένο.
Το πισωγύρισμα στα φλεγόμενα 90’s είναι πανταχού παρόν (ειδικά τα Sentenced meets Arch Enemy “Endless Night” και τα καθαρά μπουγατσοειδή “Full Vile Life”, “Fathomless”), κάτι καθόλου αφύσικο βέβαια μια και η συνθετική φύση του κιθαρίστα είναι άρρηκτα δεμένη με το heavy metal πνεύμα που διέπνεε όλες τις δουλειές των Exhumation και των Nightrage στα χρόνια που ακολούθησαν.
Σαρωτικό το ομότιτλο speedy “The Puritan” με τα τρομερά φωνητικά του και το εκτυφλωτικό solo του (μέχρι και τους τσόγλανους Bio-Cancer μου θύμισε η λύσσα του), hitάρα to “With a Blade of a Knife” με την At the Gates intro riffάρα, τα γαμάτα “Desperate Vows” (με το neometal μεν ρεφρέν του, Dismemberικής φύσεως δε, στο σήμερα της τελειότητας ηχητικώς φυσικά) και “State Into Infinity” (Sodomικού/ Venomικού πνεύματος, με φιλτραρισμένη ομοιογενώς μια “punk” χροιά), ευχάριστο το διάλειμμα του μπαλλαντοειδούς instrumental “Lone Lake”, του οποίου ο επίλογος αποτελεί ίσως την πιο φωτεινή στιγμή του album και λαμπρές σελίδες μελωδικής death τραγουδοποιίας στα “Son Of Sorrow”, “When Gold Turns to Rust” (στο οποίο συνεργάζεται με τον παλιόφιλο και συνιδρυτή, Gus G) και το επιλογικό “Kiss of a Sycophant”, έπη καταιγιστικού fast drummed metal.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τα οικειέστατα καταπληκτικά solo-trademarks του Ηλιόπουλου, που φέρουν ανάγλυφα την Iron Maiden σφραγίδα σαν μοσχαράκια σε ράντζο του far west σε όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια του album, το πλήρως δεμένο δίδυμο που συγκροτεί με τον Hammer και στα θεόσκληρα, βαθιά και καθηλωτικά φωνητικά του Nyman. Τα κομμάτια είναι άκρως ενδιαφέροντα και εκπληρώνουν στο έπακρο το ρόλο τους ως ένα ψυχαγωγικότατο, ακραίας άποψης, άκουσμα.
Με το γαμάτο artwork του, τη συνολική άριστη παρουσίαση των ιδεών και την ηχητική πληρότητα της παραγωγής του οι Nightrage, το πνευματικό τέκνο του Μάριου Ηλιόπουλου, με το “The Puritan” καταθέτουν μια αξιοπρεπέστατη μουσική πρόταση, ανοικτής προς όλους όσους έχουν υγιές ακουστικό σύστημα, συνδράμοντας στη δημιουργία μιας έννοιας (επιτέλους) παγιωμένης και καθολικά αποδεκτής. Της έννοιας “Greek Heavy Metal”. Ειδικά για τους φίλους της ακουστικής αυτής φόρμας, του melodic death metal, τόσο υποσχόμενο όσο και η virtual συμμετοχή σε ένα reverse gangbang. Τόσο καλό όσο και το Μετρό στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει!
678 
