Ψάξαμε από δω, ψάξαμε από κει και μόνο καλές κουβέντες ακούσαμε για τους Αμερικανούς.
Ακούσαμε και κρίναμε το νέο τους πόνημα “Full Tramp” (review), τους μιλήσαμε (interview) και φτάσαμε στο Six Dogs την Πέμπτη 23 του Απρίλη να πιστοποιήσουμε την ποιότητα τους.
Δεν ήταν μόνοι τους σε αυτό το “ταξίδι” αφού τη νύχτα ανοίξανε οι πολύ πολύ συμπαθητικοί και ελπιδοφόροι Black Hat Bones. Ο ήχος όμως είχε τη δική του άποψη επί του θέματος και ρίχνοντας τη φωνή του Bob σε ένα απύθμενο πηγάδι (μου θύμισε ανέκδοτο με Εβραίους “Μάλλον θα κρύφτηκαν στο βουνό”) και έτσι, καταστρέφοντας το όλο κλίμα. Τα όμορφα κομμάτια τους, είτε από το νέο πολύ καλό “High Gain Devil Rockers”, είτε παλιότερα δεν κατάφεραν να λάμψουν μέσα σε αυτή την ηχητική άβυσσο.
Και είχα τόση λαχτάρα να τους ακούσω…
Μετά από την πικρή γεύση που πήρα από το άνοιγμα του live, ευχόμουν τα πράγματα να είναι καλύτερα με τους headliners και να μην απογοητευτούν οι παριστάμενοι που επέλεξαν τους Dirty Fences για να γεμίσουν το βράδυ της Πέμπτης τους.
Και ΝΑΙ, τα πράγματα απείρως πιο όμορφα ηχητικά και με μια τετράδα μουσικών τρελαμένων.
Ένας κιθαρίστας με παραλιακό καπέλο που μου θυμίζει αυτά που μας έβαζαν οι μανάδες μας στα 80s, ένα μπασίστας με γιλέκο λεοπαρδαλέ, drummer μαλλί ρώσου παίχτη χόκευ επί πάγου και πουκάμισο με κάτι σαν φρούτα πάνω, ενώ ο frontman με κοντό μένει-έξω-η-κοιλίτσα πουκαμισάκι που θυμίζει σεξοβόμβα με πατίνια στην παραλία του Μαλιμπού.
Με τέτοια σύνθεση, πολύ χιούμορ και όμορφη garage-punk μουσική, στα πρότυπα των MC5, Stooges και Ramones, αλλά και Hellacopters/Hives σύγχρονης σχολής, τι άλλο εκτός από απίστευτο live θα μπορούσαμε να δούμε.
Με κομματάρες σαν τα “Judy (Don’t Go)”, “High School RIP”, “Heartbreaker” από το πρόσφατο τους album, αλλά και παλιότερα από το πρώτο τους “Too High to Kross” (πόσο γαμεί το “White Lies”) έπαιξαν γρήγορη και όμορφη μουσική για λίγο περισσότερο από μία ώρα (προλάβαμε και το μετρό) και έγιναν ένα από τα νέα μου αγαπημένα συγκροτήματα.
Κινητικότητα από όλους τους, με τον τυμπανιστή να παίζει ακόμα και όρθιος, λέγοντας συνεχώς αστεία, με τον μπροστάρη να πειράζει τους συνάδελφους φωτογράφους, να κατεβαίνει από τη σκηνή και να κυλιέται με το κοινό στα πατώματα και άλλα τέτοια ωραία.
Μετά από παράκληση, έπαιξαν και εξτρα κομμάτια τελειώνοντας με διασκευή Eddie Cochran και αφήνοντας τελικά μια πολύ γλυκιά γεύση στο στόμα όλων μας.
Ξανά!!!
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
591 
