Οι Ιταλοί Sonic Jesus επισκέφθηκαν τη χώρα μας για πρώτη φορά στα πρώτα βήματα της καριέρας τους -καθότι διανύουν μόλις το τέταρτο έτος ύπαρξης τους- και το live της Αθήνας τους κληροδότησε με το κλασσικό φαινόμενο κακού προγραμματισμού (ξεκίνημα των headliners κοντά στα μεσάνυχτα, ώρα που λόγω καθημερινής έδιωξε μπόλικο κόσμο).
Η προσέλευση ήταν έτσι κι αλλιώς περιορισμένη, κάνοντας αυτόματα το live μια σπάνια απόλαυση για λίγους.
Το εν λόγω show άνοιξαν οι Cyanna Mercury, μια εγχώρια μπάντα που μάλλον εντελώς αδικαιολόγητα δεν έχει το μεγάλο όνομα που της αξίζει. Τουλάχιστον για την ώρα. Full ψυχεδελική μπάντα με διαστημική ατμόσφαιρα που πείθει τα απαιτητικά αυτιά με περίσσεια ευκολία στο πρώτο κι όλας άκουσμα. Μετρημένη και σεμνή μπάντα με ακραία σοβαρότητα και μοναδικό προφίλ που σίγουρα θα ικανοποιήσει όποιον της δώσει την ευκαιρία. Η διασκευή στο “The Four Horsemen” των Aphrodite’s Child φυσικά κερδίζει από μόνη της το στοίχημα.
Εννοείται πως και οι Monovine, που ανέβηκαν στην σκηνή για την συνέχεια, άξιζαν περισσότερα ζευγάρια αυτιά και μάτια μπροστά τους. Grudge για γερά νεύρα κ αι δυνατή σκηνική παρουσία από τους τρεις εεξαιρετικούς μουσικούς που βρέθηκαν σε εξαιρετική φόρμα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Ο ήχος ήταν αρκετά ανεβασμένος κι αυτό έδειξε να δίνει μια πολύ δυναμική χροιά στα ήδη ογκώδη κομμάτια τους, συνθέσεις οι οποίες άρεσαν στο κοινό που απόλαυσε κάθε δευτερόλεπτο.
Οι Sonic Jesus λοιπόν έφεραν τον μυστήριο ήχο τους και από τα μέρη μας. Δεδομένου ότι ήρθαν στις αρχές της πολλά υποσχόμενης καριέρας τους, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι θα υπάρξουν πολλές περιπτώσεις επιστροφής τους. Αν και το πιο λογικό θα ήταν το αντίθετο, διότι έπαιξαν για έναν υποτιμητικό αριθμό δύο ψηφίων, οι Ιταλοί εμφανίστηκαν πέρα για πέρα ικανοποιημένοι και απέδειξαν το ύψος του επαγγελματισμού που μπορεί να έχουν ορισμένες συγκεκριμένες μπάντες εκεί έξω.
Τα λίγα χρόνια εμπειρίας τους φανέρωσαν ως το μοναδικό ψεγάδι την έλειψη πρωτοβουλίας εν μέσω των ίδιων τους των συνθέσεων, οι οποίες εκτελέστηκαν αφοπλιστικά πιστά τη στιγμή που θα μπορούσαν να υπάρξουν διάφορα… παιχνίδια από μεριάς του συγκροτήματος ώστε να πάρουν μια μοναδική live μορφή. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έπαιξαν το 100% των δυνατοτήτων τους και, η αλήθεια να λέγεται, θα μπορούσαν να εντυπωσιάσουν μπάντες μεγαλύτερου βελινεκούς.
Αν και το λιγοστό κοινό υπέδειξε το αντίθετο, γεγονός είναι ότι χρειαζόμαστε τέτοιου είδους shows -με την στοιχειώδη οργάνωση βεβαίως, κάτι που απέτυχε να συμβεί- και θα περιμένουμε για την επιστροφή των ανερχόμενων Sonic Jesus.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
602 
