Οι An Autumn For Crippled Children όπως φαίνεται και από το όνομα τους ανήκουν στην μοδάτη κατηγορία post- rock- black metal- shoegaze και λοιπές μουσικές φόρμες με artwork θλιμμένα σπουργίτια και μαραμένα φυτά.
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, όταν όμως παίζεις μπάλα σε ένα μουσικό ιδίωμα που έχει γίνει πιο κλισέ και από γερμανικό power καλά κάνεις να ξεχωρίζεις. Οι AAFCC (δεν θα κάθομαι κάθε φορά να το γράφω) δεν πολυξεχωρίζουν. Στα συν οι dsbm πινελιές στο μεταλλικό κομμάτι του παζλ, αλλά οι post στιγμές τους που πλέον επικρατούν αισθητά δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο να προσφέρουν πέραν του ότι είναι καλοπαιγμένες, και τα κομμάτια ακολουθούν λίγο πολύ την ίδια φόρμουλα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου οπότε καταντάει λίγο βαρετή η φάση.
Κακοί δεν είναι, αλλά υπάρχουν πολύ πιο ξεχωριστά άλμπουμ στο είδος, μερικά μάλιστα είναι και παλιότερα δικά τους. Το “The Long Goodbye” είναι μόνο για άτομα που θέλουν να έχουν ότι άνω του μέτριου υπάρχει στο ιδίωμα. Προσωπικά θα τσέκαρα την “Only the Ocean Knows” (του 2012) και πριν εποχή τους που είναι πιο αισθητό το dsbm στοιχείο και κάνει το υβρίδιο αρκετά πιο ενδιαφέρον.
584 
