Το Metalmorphosized, σηματοδοτεί την επέτειο των δέκα χρόνων της σταυροφορίας των Power – Speed Metalers, Iron Fire, στο όνομα του αληθινού μετάλλου.
Έχοντας περάσει μόλις ένας χρόνος από την προηγούμενή τους κυκλοφορία, οι Δανοί, επιστρέφουν δριμύτεροι. Με σταθερό Line-Up αυτή τη φορά, δηλώνουν και πάλι παρόν, μέσα από αυτές τις 12 συνθέσεις. Πρόκειται για το 6ο πόνημα της καριέρα τους και αναμένεται να κυκλοφορήσει τη 1 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους κάτω από το Label της Napalm, συνεχίζοντας έτσι τη πολύχρονη συνεργασία. Αν και δείχνουν πιο ώριμοι σε αυτό εδώ το άλμπουμ, δε φαίνεται να έχουν τη σπίθα της μπάντας που μπορεί να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα και να χορεύεις σαλεμένος σε ένα ξέφρενο Headbanding (ή μήπως όχι;). Τα φωνητικά σε πρώτη φάση, μου θύμισαν Grave Digger έντονα, όχι όμως και οι συνθέσεις. Κυρίως μελωδικές και άλλοτε σπάνια όμως, πιο “ξερές’’. Στη προσπάθειά του αυτή, τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι: το καταπληκτικό Solo του εναρκτήριου κομματιού, το Back In The Fire για το γρήγορο ρυθμό του και το δυνατό του Solo , το Riding Through Hell το οποίο πρόκειται για ένα καταιγιστικό Speed συναυλιακό κομμάτι, με όλα τα φόντα να γίνει κλασσικό, το Left For Dead (που θα μπορούσε να είναι άνετα κομμάτι των Helloween), το ντουέτο-μπαλάντα Crossroad. Το The Graveyard, που αξίζει να σημειωθεί για τη καταπληκτική αλλαγή γέφυρας – σόλο και βασικού ρυθμού, με καραμπινάτες αναφορές και εδώ από τις κολοκύθες (επίσης συναυλιακό κομμάτι και ένα από τα καλύτερα του δίσκου). Άλλωστε, για μπάντες του ίδιου τύπου και μοτίβου μιλάμε. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ, στις κοφτές κιθάρες του Drowing In Blood και στην ταχύτητά του και φυσικά στο δεκάλεπτο έ π ο ς Phantom Symphony (το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για εμένα), όπου γίνεται ένα ωραίο πάντρεμα μεταξύ, μέταλ, συμφωνικής και κλασσικής μουσικής, με πολύ όμορφο συνδυασμό πλήκτρων και καταπληκτικές αλλαγές, με την όλη δομή του να με αφήνει έκπληκτο. Γενικά, όλος ο δίσκος, είναι αρκετά δυνατός με στακάτα Back φωνητικά και θεϊκά Solos (απλά φανταστικά!!), ιδιαίτερα Speedάτο με μοναδικές μελωδίες που τα χαλάνε ίσως τα φωνητικά του Martin Steene (για εμένα) και από τη μέση και έπειτα κυρίως, θα έλεγα πως στέκεται πολύ καλά. Εάν είστε φαν του ιδιώματος, επενδύστε άφοβα, έχοντας υπ’ όψιν πως ο δίσκος, ακούγεται ευχάριστα χωρίς να γίνεται βαρετός (χαλαρά μπορείτε να πατήσετε το Repeat All) και μπορεί άνετα να σταθεί σε μια μέταλ δισκοθήκη. Δεν είναι όμως αυτός, που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα στη Power/Speed σκηνή και αυτό ίσως να τους κάνει να μειονεκτούν σε σχέση με άλλους πιο επιβλητικούς συναδέλφους τους.
560 
