Εξομολόγησις, όταν τσέκαρα το background των Γερμανών Der Weg Einer Freiheit επήλθε μια αρνητική προκατάληψη όσον αφορά την μπάντα.
Δε μπορούσα βλέπετε να πάρω στα σοβαρά black metal μπάντα της οποίας τα μέλη ως επί το πλείστον άνηκαν ή ανήκουν σε deathcore/metalcore συγκροτήματα. Mea culpa, το παραδέχομαι, και από δω και πέρα θα βάζω τις προκαταλήψεις στο τρυφερό πωπουδάκι μου.
Το “Stellar”, που είναι και η πρώτη μου επαφή μαζί τους, χωρίς να με ξετινάξει ή να μου αλλάξει τη ζωή, με έπεισε αρκετά. Μοντέρνο, καλοπαιγμένο black metal, ορθοδοξίζον θα έλεγα μάλιστα, και ας μην παίζει βάψιμο και αναποδοσταύρι, progressive-ίζον σε σημεία αλλά πάντα συγκρατημένα και χωρίς να ξεφεύγει εκτός προγράμματος, νομίζω θα ικανοποιούσε και τους πιο απαιτητικούς fan του είδους. Μπορεί να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς στο είδος του, δεν ξέρω καν αν θα μπει στην πρώτη πεντάδα, δεν είναι όμως και δίσκος που τον ακούς μια φορά και μετά τον ξεχνάς, σου κρατάει το ενδιαφέρον και ακούγεται πολύ ευχάριστα με το πρωινό αφέψημα (ή ουίσκι, όπως την βρίσκει καθένας).
Θα το αγόραζα (στο ψητό που λέμε); Ανάλογα με τα φράγκα και το πόση τελειομανία παίζει στην black metal δισκοθήκη του καθενός , προτεραιότητα δεν είναι σίγουρα, άμα καθότανε όμως κανα ψιλό παραπάνω για σφάξιμο και το έβρισκα μπροστά μου θα το τσίμπαγα χωρίς να νοιώθω τύψεις και σίγουρα δεν θα έκλαιγα τα λεφτά μου. Δική σας η επιλογή.
610 
