Γεγονός είναι ότι το “The Gift” των BLML, του σχήματος του Γιώργου Καρανικόλα των θρυλικών The Last Drive, σαν πρώτη δουλειά, απετέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για τα μουσικά δρώμενα στη χώρα μας πριν από μια τριετία περίπου, καθώς η καινοτομική προσέγγιση που παρουσίαζε ο συμπαθής κιθαρίστας πάνω στο σύγχρονο garage/ rock, έκανε πολλούς, κυρίως λάτρεις της απαυγής του post-οτιδήποτε κινήματος πίσω στα θολά (και στυλιστικώς παρακμιακά) 80’s, να στρέψουν τ’ αυτιά τους με ενδιαφέρον.
Η δεύτερη απόπειρα δεν παρεκκλίνει από την προηγούμενη δουλειά του σχήματος. Με μια καλά δεμένη ομάδα από πίσω του, η οποία παράγει μια ευρύτατη γκάμα ήχων, ελισσόμενη μεταξύ του background κρουστών των Πάνου Τόγια και Άγγελου Αρνιώτη και των έντονων μπασογραμμών των Νίκου Κεντζέα και Νίκου Χριστολή, οι BLML παράγουν αιχμηρό indie rock, με καθαρά desert άποψη, πολλά δάνεια από τα 70’s (π.χ. στα “Hunger”, “TM Mantra” ή και στο ομώνυμο), ενώ μου άρεσε πολύ ο ελεγειακός χαρακτήρας του “Summerland” με τη φωνητική προσέγγιση του Peter Murphy των Bauhaus , το εξαιρετικό “Arizona” που μου έφερε το πνεύμα του Lemmy στο νου, το “Kamikaze 30” το οποίο λειτούργησε ως προπομπός του album και μου έφερε εικόνες ταξιδιού σε εθνικές οδούς στη μέση του πουθενά των κεντρικών πολιτειών της Β. Αμερικής και το επιλογικό “Magic Doors” που έχει διάχυτη μια Muse meets Radiohead σύγχρονη φιλοσοφία.
Αρκετά βρώμικος ο ήχος, σε εισάγει άμεσα στο πνεύμα του “Panopticon” και η ομάδα που στελεχώνει τον Καρανικόλα ακούγεται συμπαγέστατη, παρά την πληθώρα ήχων που απαιτούν οι μεστές συνθέσεις των BLML. Ένα όμορφο, ήσυχο ως επί τω πλείστω αλλά με θορυβώδη ξεσπάσματα album, ταξιδιάρικο, με εμφανή ίχνη μιας post soundtrackικής μελαγχολίας. Πάρα πολύ καλό.
727 
