Εντάξει αφού είσαι το “new sensation in hard rock”, ΠΑΟΚ είσαι.
Αν προέρχεσαι από γνωστά, εντός της άγνωστης σε μένα Ιταλικής πόλης Pordenone, συγκροτήματα ακόμη καλύτερα. Αν έχεις και ένα τίγκα μπάνικο γκομενάκι στο μπάσο, τι άλλο να πω. Αλλά ποιος σου είπε ρε φίλε να πας και να αντιγράψεις ό,τι πιο επίπεδο έχει βγάλει η αμερικάνικη σκηνή ; Ε; Όχι ρε μάγκα μου Papa Roach, Shinedown και Alter Bridge. Αυτό το πράμα δεν έχει μέλλον.
Αλλά οφείλω να τεκμηριώσω το ξέσπασμα μου, γιατί έχω δημιουργήσει και κακό όνομα στους κύκλους της τέχνης.
Τα τέσσερα νέα παιδιά, απ’ ότι αξιολογώ, είναι πρώην μέλη metal μπαντών με πιο ευθείς κατευθύνσεις από αυτές των “εναλλακτικών” επιρροών τους. Αυτό βγαίνει τόσο στην εκτέλεση των κομματιών του ντεμπούτου τους όσο και στην παραγωγή του. Η φωνή του Marco Sandron τόσο είναι κρυστάλλινη, στην εκφορά της όσο και την επεξεργασία της, που μου δίνει την εντύπωση ότι ακούω κάτι σαν τον James LaBrie ή το Luca Turilli, πράγμα που σίγουρα με ξενίζει. Στις ενορχηστρώσεις το πράμα διαφοροποιείται κάπως, αλλά όχι δραματικά, καθώς υπάρχουν τα groovy περάσματα ενός riff που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Slash (λέμε τώρα), αλλά δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο, για το μοναδικό λόγο ότι η αλητεία, όση έχει απομείνει, δίνει τόπο στην άκρατη μελωδία. Μιλάμε για πολλή μελωδία όμως, όχι μαλακίες. Από τις χορωδιακές φωνές και τα refrain μέχρι το μπαλλαντοειδές Strong και το υπερπιασάρικο Pull the Trigger, όλα λαμπυρίζουν από μακριά λόγω μελιστάλαχτων μελωδιών, ευρωπαϊκής , κυρίως, προελεύσεως, και γυαλισμένης παραγωγής.
Συνεπώς κρατάμε το δεδομένο ότι είμαστε κυνηγοί του πιασάρικου και του αμιγώς εμπορικού. Αυτό που επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως είναι αυτή η παράδοξη επιμιξία ήχων, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ασύμβατοι. Οι Alter Bridge αποφάσισαν να αρχίσουν να παίζουν όσο γκαζωμένα και τεχνικά παίζει ένα ευρωπαϊκό prog/ power συγκρότημα, παράδειγμα που μιμούνται τώρα οι ανερχόμενες σκληρές, ευρωπαϊκές μπάντες… Δηλαδή δεν μπορούσαν να φτάσουν στο ίδιο συμπέρασμα χωρίς τους Bridge; Γενικά βρίσκω άτοπη όλη αυτήν τη μόδα που επιτάσσει τον μοντέρνο σκληρό ήχο να ακούγεται σαν λειασμένο power metal. Και άλλωστε αυτό το έκαναν παλιότερα, σε διαφορετικούς χρόνους, και οι Queensryche με τα Q2K και Hear in the Now Frontier και οι Helloween με το Chameleon, προ αμνημονεύτων, αλλά εμείς πέσαμε να τους φάμε. Οποία υποκρισία. Όπως και να έχει θα το υπομείνουμε και αυτό. Θα περάσει όπως όλες οι μπόρες.
868 
