Νομίζατε ότι θα σας άφηνα στην ησυχία σας, ε;
Ε, λοιπόν, είναι ο Καλλίνικος πίσω από το πουθενά.
Αλλά ας αφήσουμε τις μαλακίες κατά μέρους και ας μπούμε στο ζουμί. Η αγαπητή αρχισυνταξία αποφάσισε να με ανταμείψει τούτη τη φορά με το ντεμπούτο του προσωπικού σχήματος του κιθαρίστα της καλύτερης μπάντας στον πλανήτη. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΕ “ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ”; Μα οι Tenacious D, αγαπητοί αναγνώστες. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να είναι. Και αυτό είναι μόνο η αρχή, όπως αναφέρει και το συνοδευτικό κείμενο του παρόντος δίσκου, που επίσης ευαγγελίζεται ότι οποιοδήποτε έμβιο ον του πλανήτη τούτου αδημονεί για την επερχόμενη περιοδεία της Kyle Gass Band (aka KGB).
Όσοι δεν είστε εξοικειωμένοι στο έργο των Tenacious D, πρέπει να γνωρίζετε ότι πρόκειται για προσομοίωση σκληρού rock (και όχι metal) περασμένων δεκαετιών, από τους Zep και τους Who μέχρι τον Dio, τους Bad Co και τους Lynyrd Skynyrd, αλλά παιγμένο από γνήσιους Αμερικανούς και, προφανώς, με γυαλισμένη, σύγχρονη παραγωγή.
Θα σκεφτείτε, εντούτοις, με τα πονηρά μυαλουδάκια σας: “και ποια η διαφορά ρε μεγάλε;”. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι και τα δύο συγκροτήματα, στιχουργικά, έχουν αυτή τη χονδροειδή αίσθηση αμερικάνικου χιούμορ που συναντάται σε ταινίες του Adam Sandler και, όπως είναι αναμενόμενο, του Jack Black, που αποτελεί τον έτερον ήμισυ του Gass στους φοβερούς και τρομερούς D. Βέβαια, εδώ δεν υπάρχουν οι πραγματικά γελοίοι, εμβόλιμοι διάλογοι ανάμεσα στον Gass και τον Black, καθώς οι τέσσερις μουσικοί του Gass, που περιλαμβάνουν και σταθερούς συνεργάτες των D (όχι τον Grohl πάλι, φτάνει), ενσωματώνουν στη μουσική το χιουμοριστικό στοιχείο. Συνεπώς μην περιμένετε κατηχήσεις για σωστό σεξ ή το σωστό στήσιμο μίας μπάντας, αν και τέτοια πεζά θέματα ανακύπτουν στους στίχους (βλέπε Bro Ho, Manchild και άλλα). Εδώ θα ακούσετε καλοστημένα τραγουδάκια παλαιάς σχολής, που φτάνουν σε σόλο με φλάουτα, όπως το ευχάριστο Questionable και Gypsy Scroll.
Αυτό που κάνει μπαμ από την πρώτη στιγμή είναι η ηλίου φαεινότερη απουσία του ίδιου του Black και της αφιονισμένης performance του, χωρίς να σημαίνει ότι ο τραγουδιστής Mike Bray και o Gass δεν τραγουδάνε σωστά. Απλά η απουσία είναι αρκετά αισθητή ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι είναι ένα ακόμη rock συγκρότημα. Ξενέρα κοινώς, γιατί οι ενορχηστρώσεις του Gass χτυπάνε το στόχο τους σε μεγάλο ποσοστό, αλλά δεν είναι εξίσου διασκεδαστικές με αυτές που έγραψε ή γράφει για τους D. Τέλος πάντων, το δισκάκι ακούγεται ευχάριστα αλλά σίγουρα δε θα έχει τον αντίκτυπο ούτε καν του Pick of Destiny, γιατί ακούγεται λειψό. Θα ζήσω και χωρίς αυτό.
480 
