Τρία χρόνια έχουν περάσει από το “Silverthorn” και οι Kamelot μετρούν πληγές, μιας και πέραν της ζημιάς που έκανε η φυγή του Roy Khan, η απήχηση του album δεν ήταν η αναμενόμενη.
Ο Tommy Karevik στάθηκε άξια στο ρόλο του αντικαταστάτη, αλλά όπως είχα γράψει και τότε, ο Thomas Youngblood δε ρίσκαρε καθόλου σε ότι αφορά την επιλογή νέου frontman, με αποτέλεσμα να χάνεται η όποια προσωπική σφραγίδα του Karevik, στην προσπάθεια να προσεγγίσει το ύφος του Khan.
Το “Haven” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, παρουσιάζοντας όμως μια μπάντα κάπως πιο δεμένη και εναρμονισμένη σε ότι αφορά το (όχι πλέον και τόσο) νέο της μέλος. Μουσικά ακροβατεί ανάμεσα στις σκοτεινές mid tempo συνθέσεις της περιόδου 2005- 2010 και στα melodic power ξεσπάσματα όπως τα γνωρίσαμε από το “The Fourth Legacy” και μετά, τα οποία επανήλθαν δριμύτερα στο “Silverthorn”.
Η ομοιότητα του Karevik με τον προκάτοχό του παραμένει σημείο αναφοράς και από τη στιγμή που δε μπορεί να φτάσει το εύρος του Khan, οι συγκρίσεις θα είναι ξανά αναπόφευκτες. Το χρώμα όμως της φωνής του και η ζεστασιά που παράγει η ερμηνεία του, ταιριάζει γάντι στις συνθέσεις του Youngblood, οπότε όλα βαίνουν καλώς.
Το “Haven”, παρότι εύπεπτο σε γενικές γραμμές, τις θέλεις τις ακροάσεις του και αυτό διότι ενώ έχεις de facto έναν πολύ καλό δίσκο μπροστά σου, υπάρχουν πολλά σημεία που τα τραγούδια δεν απογειώνονται. Είναι πολύ καλά μεν, αλλά γνωρίζεις πολύ καλά πως δε φτάνουν το peak τους. Ακούγοντάς το, δε θα αλλάξει άρδην η κατάσταση, αλλά θα ανακαλύψεις πολλά σημεία που καθιστούν τη νέα δουλειά των Kamelot ώριμη, συνειδητοποιημένη και πιο πολύπλευρη από την προηγούμενη.
Η προαναφερθείσα έλλειψη απογείωσης προέρχεται από την αδυναμία του Youngblood να ξεφύγει από το ύφος που ο ίδιος έχει δώσει στο σχήμα εδώ και χρόνια, παρουσιάζοντας αρκετά τραγούδια τα οποία μοιραία γνωρίζεις a priori το πώς θα ακούγονται.
Πλην όμως της προβλέψιμης μουσικής πλοκής, οι Kamelot εξακολουθούν να έχουν το κούτελό τους καθαρό, μετρώντας ελάχιστες μέτριες στιγμές στην πορεία τους, κρατώντας με ευλάβεια το λάβαρο του ευρωπαϊκού μελωδικού power.
Στα διαδικαστικά, αξίζει να αναφερθεί πως στο δίσκο συμμετέχουν οι Alissa White-Gluz (Arch Enemy), Troy Donockley (Nightwish) και Charlotte Wessels (Delain), ενώ εύκολα το “Haven” συγκαταλέγεται στις πιο μελαγχολικές δουλειές της μπάντας, δίχως να λείπει τελείως το επικό στοιχείο.
Συνοψίζοντας, οι Kamelot κυκλοφορούν ένα ακόμη όμορφο album, το οποίο θα ευχαριστήσει τους fan, όπως και όσους ασχολούνται γενικά με το ιδίωμα. Δεν πρόκειται να μνημονεύεται στο μέλλον όπως τα “Karma”, “Epica” ή “Black Halo”, αλλά αποτελεί μια ακόμη άξια προσθήκη στην πλούσια ιστορία του group.
1088 
