Μπορεί ο ζητιάνος να σταμάτησε να γράφει ημερολόγιο και το συγκρότημα σε σύντμηση έγινε Beggars, το αθηναϊκό τρίο όμως, έχει ρέντα και έμπνευση τελευταία χρόνια και βομβαρδίζει με νέους δίσκους.
Ντεμπουτάρισαν με το “Back To Basics” το 2011 και από το 2013 και μετά κάθε περίπου 12 μήνες μας προσφέρουν κάτι νέο. Από το breakthrough τους “The Truth” το 2013, στο “Desperate rock ‘n’ roll” πέρυσι το Μάρτη (2014), στο φετινό “Devil’s Highway”, το οποίο και προσφέρεται σαν δώρο στους αναγνώστες τυου ελληνικού Metal Hammer του Απριλίου (δε θα εκφέρω γνώμη περί αυτού, γιατί θα παρεξηγηθώ μιας που δεν είμαι και σίγουρος για τον αν μου αρέσει η εφημεριδοποίηση νέων κυκλοφοριών).
Ο Γιάννης Πασσάς (φωνή/κιθάρα), γνήσιο παιδί του Billy Gibbons και οι δυο του συνοδοιπόροι, Chili (μπάσο) και Άγγελος (τύμπανα) προσφέρουν για τέταρτη φορά αγνό σύγχρονο southern rock.
Αρχίζοντας Motorhead-ικά με το “I Don’t Know”, αφήνουν εαυτούς στις 70s αγκάλες του Hammond στο ομώνυμο κομμάτι, σε ένα ίσως χλιαρό για τα δεδομένα τους “At The Disco” και κατόπιν ανάβοντας το bong σε ένα κλασικό ZZ Top ήχο στο υπέροχο “Rita”, όπου κάνει την εμφάνιση του και το σαξόφωνο.
Ο Νότος συνεχίζει να κρατάει τον πρώτο ρόλο στο “Bring Me Down”, ανεβάζουν το τέμπο στο “Modern Baby”, το οποίο θα επέλεγα ως καλύτερο του album, με τη βραχνάδα του Γιάννη να φαντάζει ανίκητη σε ένα στυλ που τους ταιριάζει πολύ, βάζουν και πάλι το Lemmy στο παιχνίδι με το “The Lightning”, άλλο ένα πιασάρικο κομμάτι και τελειώνουν με την μπαλάντα “Mother Earth”, σε ένα όμορφο album συνολικά, που δείχνει πως έχουν το songwriting και για αυτό θα γίνω σκληρός και θα απαιτήσω περισσότερα από τους Beggars.
Έχει πολλές και καλές στιγμές, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει στην καρδιά μου το “The Truth”!
692 
